Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 29 maart 2017

Sushi in Kabul, Tegenlicht, 26 maart 2017


Het hoofd boven water houden in een onveilig Kabul

De Iraans Nederlanse filmmaker en VN medewerker Shoresh Kalantari geeft in Sushi in Kabul een fraai of tegelijk onthutsend inkijkje in het dagelijks leven van hulpverleners in de hoofdstad van Afghanistan, die uitvoering proberen te geven aan het internationale mandaat van de VN om de veiligheid en de sociaal economische omstandigheden te verbeteren, maar te maken hebben met de situatie die steeds onveiliger wordt. Door aanslagen van de Taliban zit men de meeste tijd opgesloten in de compound. Na de inval van de Verenigde Staten in 2001 leek het leven rooskleuriger te worden, maar dat is in zijn tegendeel omgeslagen Kalantari spreekt vier inwoners die nog niet vertrokken zijn en met drie anderen die de voedselvoorziening in de compound verzorgen.

Medewerker Reza is al vanaf 2005 in de compound en reisde veel rond. Hij werkte mee aan het verbeteren van de grensovergangen en het internetbankieren, maar de laatste tijd zit hij gevangen in zijn container op de compound. Na aankomst was hij hoopvol over de ontwikkeling van Afghanistan, maar inmiddels heeft de Taliban veel terrein en goodwill onder de bevolking teruggewonnen. Vooral aan het eind van de dag voelt hij zich alleen zonder zijn gezin. Hij vreest wel eens dat hij nooit meer een normaal leven zal kunnen leiden. Hij denkt niet dat de toestand snel zal veranderen. De radicalisering neemt door IS alleen maar toe. Hoewel veel jongeren het land uit gevlucht zijn, is er ook nieuwe aanwas op de universiteit.

De Engelse Abigail (zie foto) werkte eerder als mensenrechtendeskundige in Afghanistan en is terug omdat het onderzoek naar schendingen van de mensenrechten haar zeer goed beviel. Ze ging terug naar Engeland vanwege een zwangerschap en heeft man en kind daar achtergelaten. Ze mist echter het wereldje waar ze vroeger zo van hield. Eerder kreeg ze huwelijksaanzoeken van Afghanen, maar ze ging daar toch maar niet op in. Ze heeft last van vliegangst na een vroeger incident.

Danaë is een Francaise van Griekse afkomst en werkt sinds 2009 als coördinator. Ze vertelt dat er twee soorten medewerkers zijn: zij die kort blijven en zij die niet weg te slaan zijn, zoals zij zelf, al voelt ze zich ingeperkt en opgesloten. De energie is anders dan vroeger. Ze probeert er echter het beste van te maken.

De Amerikaan Ardeshir werkt als psycholoog die stress van medewerkers behandelt. Hij toont zijn krappe kantoor waar hij zitting houdt en vertelt dat hier net als in een klein dorp veel geroddeld wordt. Zelf doet hij aan wandelmeditatie om daarin niet meegesleept te worden. Hij geeft veiligheidstrainingen zodat medewerkers voorbereid zijn op invallen. Zelf is hij dat in ieder geval wel. Hij doet fitness oefeningen en skypt met zijn vrouw en dochters in Spanje, maar mist het lichamelijk contact. Hij voelt zich een passagier op de Titanic en heeft daarom een baan geaccepteerd als psycholoog voor vluchtelingen in Noorwegen.

Assef levert groente en fruit aan de compound. Hij verkoopt dat tegenwoordig elke dag waardoor zijn studie in het gedrang komt. Hij stapt vanaf de markt over in een andere auto omdat dat veiliger is. 

De Japanse Hiromi is naast journaliste ook sushi chef en getrouwd met een Afghaan. Tegenwoordig komt nauwelijks iemand meer naar haar restaurant, zodat ze zelf met haar sushi’s naar de compound gaat. Ze vindt de toestand zorgelijk na ontvoering van een Duitse vrouw, maar is blij dat zij tenminste nog een Japans paspoort heeft.

Koffiejongen Zolfaqar studeert net als Assef aan de universiteit en is vaak bang op straat. Vertrekken wil hij echter niet. Hij heeft weinig verwachtingen en hoopt dat het leven beter wordt.

Hier meer informatie op de site van Tegenlicht, waaronder portretten van de vier medewerkers. Vanavond napraten in Pakhuis de Zwijger, onder andere met Shoresh Kalantari.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten