Het hoofd boven water houden in een onveilig Kabul
De Iraans Nederlanse filmmaker en VN medewerker Shoresh
Kalantari geeft in Sushi in Kabul een
fraai of tegelijk onthutsend inkijkje in het dagelijks leven van hulpverleners
in de hoofdstad van Afghanistan, die uitvoering proberen te geven aan het
internationale mandaat van de VN om de veiligheid en de sociaal economische
omstandigheden te verbeteren, maar te maken hebben met de situatie die steeds
onveiliger wordt. Door aanslagen van de Taliban zit men de meeste tijd
opgesloten in de compound. Na de inval van de Verenigde Staten in 2001 leek het
leven rooskleuriger te worden, maar dat is in zijn tegendeel omgeslagen
Kalantari spreekt vier inwoners die nog niet vertrokken zijn en met drie anderen
die de voedselvoorziening in de compound verzorgen.
Medewerker Reza is al vanaf 2005 in de compound en reisde veel
rond. Hij werkte mee aan het verbeteren van de grensovergangen en het
internetbankieren, maar de laatste tijd zit hij gevangen in zijn container op
de compound. Na aankomst was hij hoopvol over de ontwikkeling van Afghanistan,
maar inmiddels heeft de Taliban veel terrein en goodwill onder de bevolking
teruggewonnen. Vooral aan het eind van de dag voelt hij zich alleen zonder zijn
gezin. Hij vreest wel eens dat hij nooit meer een normaal leven zal kunnen
leiden. Hij denkt niet dat de toestand snel zal veranderen. De radicalisering
neemt door IS alleen maar toe. Hoewel veel jongeren het land uit gevlucht zijn,
is er ook nieuwe aanwas op de universiteit.
De Engelse Abigail (zie foto) werkte eerder als
mensenrechtendeskundige in Afghanistan en is terug omdat het onderzoek naar
schendingen van de mensenrechten haar zeer goed beviel. Ze ging terug naar
Engeland vanwege een zwangerschap en heeft man en kind daar achtergelaten. Ze
mist echter het wereldje waar ze vroeger zo van hield. Eerder kreeg ze
huwelijksaanzoeken van Afghanen, maar ze ging daar toch maar niet op in. Ze
heeft last van vliegangst na een vroeger incident.
Danaë is een Francaise van Griekse afkomst en werkt sinds
2009 als coördinator. Ze vertelt dat er twee soorten medewerkers zijn: zij die
kort blijven en zij die niet weg te slaan zijn, zoals zij zelf, al voelt ze
zich ingeperkt en opgesloten. De energie is anders dan vroeger. Ze probeert er
echter het beste van te maken.
De Amerikaan Ardeshir werkt als psycholoog die stress van
medewerkers behandelt. Hij toont zijn krappe kantoor waar hij zitting houdt en
vertelt dat hier net als in een klein dorp veel geroddeld wordt. Zelf doet hij
aan wandelmeditatie om daarin niet meegesleept te worden. Hij geeft veiligheidstrainingen
zodat medewerkers voorbereid zijn op invallen. Zelf is hij dat in ieder geval
wel. Hij doet fitness oefeningen en skypt met zijn vrouw en dochters in Spanje,
maar mist het lichamelijk contact. Hij voelt zich een passagier op de Titanic
en heeft daarom een baan geaccepteerd als psycholoog voor vluchtelingen in
Noorwegen.
Assef levert groente en fruit aan de compound. Hij verkoopt
dat tegenwoordig elke dag waardoor zijn studie in het gedrang komt. Hij stapt
vanaf de markt over in een andere auto omdat dat veiliger is.
De Japanse Hiromi is naast journaliste ook sushi chef en
getrouwd met een Afghaan. Tegenwoordig komt nauwelijks iemand meer naar haar restaurant,
zodat ze zelf met haar sushi’s naar de compound gaat. Ze vindt de toestand
zorgelijk na ontvoering van een Duitse vrouw, maar is blij dat zij tenminste
nog een Japans paspoort heeft.
Koffiejongen Zolfaqar studeert net als Assef aan de
universiteit en is vaak bang op straat. Vertrekken wil hij echter niet. Hij
heeft weinig verwachtingen en hoopt dat het leven beter wordt.
Hier
meer informatie op de site van Tegenlicht, waaronder portretten van de vier
medewerkers. Vanavond napraten in Pakhuis de Zwijger, onder andere met Shoresh
Kalantari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten