Kracht van een actrice in moeilijke omstandigheden
De intrekking van de subsidie aan Suver Nuver veroorzaakte
een crisis in het leven van actrice Dette Glashouwer (1960). Ze vertelt dat ze
een jaar lang over het water zat te kijken en dat alle angsten voorbij kwamen.
Ze kwam daarna op Oerol in contact met Roger, een Amerikaanse theaterproducent
die haar uitnodigde om een aantal shows in de Verenigde Staten te komen geven,
waarbij ze zelfs bij Elton John zou kunnen logeren. Dette, die een droom zag uitkomen,
maakte een solo voorstelling, testte die met try-outs in Nederland en werd op
haar reis gefilmd door Pieter Verhoeff met wie ze tussendoor praat over haar
persoonlijk verleden.
De Engelstalige show Yes!
To live and to love heeft een sterk persoonlijke inslag, want het gaat over
haar opgroeien in een streng christelijk gezin uit Hindelopen. Haar vader werd sterk
geïnspireerd door Johannes de Heer, een van de voormannen van de Maranatha
beweging met een sterk charismatisch karakter. Haar moeder nam lijdzaam deel
aan het leven omdat ze haar beloning later wel zou krijgen. Dette zingt,
zichzelf begeleidend op een orgeltje, in de show uit volle borst dat ze liever
een Barbie was geweest dan een kind dat gebukt ging onder de zwaarte van de
christelijke sekte en haar orthopedische schoenen.
In Philadelphia schrikt Dette van het oude theatertje waarin
ze moet optreden. Ze probeert contact te krijgen met Roger maar dat lukt niet
en daarom maakt ze er maar het beste van. Samen met het publiek in de kleine
ruimte zingt ze een lied van Johannes de Heer getiteld Golden showers of blessing (zie foto), net zoals ze dat vroeger eindeloos
thuis deed. Ook verkleedt ze zich als paarse aap, die symbool staat voor de
angst, voortkomend uit het idee dat ze moest kiezen tussen de hel nu of de hel
later. Ze bezweert die met het nummer over de Barbie met lange blonde haren die
plastic en fantastic is en zegt dat ze op hetzelfde punt uitkomt als haar vader
maar dan in niet christelijke zin.
Inmiddels baalt ze van de gebrekkige organisatie van haar
tournee. Verhoeff laat als doorschemeren dat het wellicht een verslag wordt van
een mislukte tour, maar anderzijds is Dette blij om naar New York te gaan. Ze
maakt promotie voor haar show door op een kar in het verkeer alvast een lied op
haar orgeltje te spelen. Ze vertelt over haar eerste liefde voor haar moeder
die onbereikbaar was en daarom nog meer verlangen opriep. De breuk met haar
geloof was heftig. Ze kon daarover niet meer praten met haar moeder omdat die
begon te dementeren.
Dette is tevreden over de voorstelling in New York en heeft
inmiddels contact met een vrouwelijke boeddhistische dominee in Boston die
graag wil dat ze in haar kerk optreedt. Die kerk valt tegen. Dette staat in een
kamer die uit de verbouwing tevoorschijn is gekomen en voelt zich daar niet zo
erg op haar gemak. Ook niet omdat ze niet weet hoeveel personen daar straks
zullen verschijnen. Verhoeff wijst op haar krakkemikkige orgeltje dat symbool
kan staan voor de tour, maar Dette zegt dat het ontbreken van de juiste voorwaarden
haar juist koppiger maakt om door te gaan.
Na Boston volgt tenslotte nog een optreden in de
universiteit van Washington op uitnodiging van een professor die onder de
indruk is haar spel en zang, waaronder het fragment Kommt ihr Töchter, helft mir klagen uit de Mattheus Passion in
bruidsjurk. Dette zegt later tegen Verhoeff dat ze de reislustigheid van haar
vader heeft en de angsten daaromheen van haar moeder. Na hun dood is ook het
driemanschap met Suver Nuver ten gronde gegaan waardoor ze op zichzelf werd
teruggeworpen en ze een krachtmeting met haar talent moest aangaan.
De reis die in zakelijk opzicht een mislukking was, bracht
haar tot een groot ja tegen het leven, dat ze ook uitzingt met haar publiek.
Vervolgens bracht de acceptatie meer geluk op haar levenspad, zo laat Verhoeff
zien met beelden van de Parade, waarin Dette voor uitverkochte zalen over geld
en pensioenen praat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten