Een roller coaster op het Groningse platteland
Documentairemaker Piet Hein van der Hoek leverde een mooi, rustig
portret af van een gezin in het Groningse Bedum dat door aardbevingsschade als
gevolg van gaswinning zwaar getroffen wordt. De rust die de documentaire
uitstraalt, maakt de ellende des te meer invoelbaar. Het gezin van Annemarie en
Albert staat symbool voor vele andere gedupeerden in Groningen die materieel en
psychisch lijden en door de NAM en door de overheid in de steek worden gelaten.
Vooraf lezen we dat sinds 1992 meer dan duizend bevingen geregistreerd zijn.
Albert en Annemarie wonen met hun twee dochter van negen en
elf jaar in de boerderij die in 1839 gebouwd is, waarvan de voorgevel zwaar
gestut wordt (zie foto). De dochters tonen de scheuren in de muren. Zelfs in hun
slaapkamer komen die voor. Men heeft camera’s in de schuren opgehangen om de
bevingen te registeren. Een ervan laat de uilen zien die zich daar in de nacht ophouden,
een andere is gericht op een aquarium met daarin pingpongballetjes en een
dobber die gaan bewegen als de aarde trilt. Er komt een medewerker van de NAM
langs die de toestand bekijkt. Annemarie en Albert zijn tevreden over de
uitkomst daarvan.
Ze zitten na de instorting van een schuur rond de
koffietafel met de buren Meulema, die daardoor hun hele boerderij kwijt zijn
geraakt en zijn allemaal erg van slag. Albert plaatst, na inspectie van de
scheuren, nieuwe stutten tegen het woonhuis. Vlak voordat Annemarie haar zegje
doet in een televisieprogramma komt een directielid van de NAM langs om te zeggen
dat het allemaal goed komt. Ze krijgen drie opties voorgelegd en hoeven niet te
vrezen dat ze financieel tekort komen.
Annemarie vertelt haar kinderen dat de school mogelijk ook
onder een zware aardbeving zal bezwijken. Later zegt de juf dat ze onder hun
tafeltjes moeten kruipen als het zover is. Annemarie is boos dat de NAM
terugkrabbelt en zich niet aan de eerdere beloften houdt. Ze is toe aan
vakantie. Na de zomervakantie brengen Albert en Annemarie de toestand in kaart.
Ze hebben een gesprek met de NAM die akkoord gaat met een nieuw
aardbevingsbestendig huis op de plek van de boerderij. De vader van Albert zou
willen dat de ruimte van de uilen gespaard blijft.
Daarmee is het nog lang niet gedaan. Het gezin wordt van het
kastje naar de muur gestuurd. Annemarie zit er doorheen en blijft in de winter
ziek thuis van haar werk. Albert schrijft een brief aan de NAM die weer is
teruggekomen op eerdere afspraken. Annemarie zegt dat het allemaal over geld
gaat en is teleurgesteld in Den Haag. Rond oudjaar komt Asscher op bezoek.
Annemarie heeft ook buren uitgenodigd waaronder Tiemen Meulema en zijn vrouw.
Tiemen vertelt dat hij hartpatiënt is en dat de hele kwestie zijn gezondheid
geen goed doet. Annemarie vindt het onbegrijpelijk dat de NAM zelf de schade
kan regelen. De mensen worden murw gebeukt.
De pingpongballen bewegen weer. Albert neemt met een
zaklantaarn de schade op. De scheuren zijn groter geworden. De slaapkamer van
de dochters wordt ontruimd. Op de grond ligt een dode uil, die door Annemarie
en haar dochters op hun dierenbegraafplaats onder de grond gestopt wordt. Ze
zal het gevoel van onrecht niet kwijtraken. Tiemen zal een oplossing van het
probleem niet meer meemaken. Hij is nog voor de vertoning van de documentaire
overleden.
Hier
de site van De stille beving met heel
veel achtergrondinformatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten