Jonge Kitty Courbois in speelfilmdebuut Frans Weisz
De speelfilm Het
gangstermeisje (1966) was het speelfilmdebuut van Frans Weisz gemaakt naar
de gelijknamige roman van Remco Campert die een jaar eerder verscheen. De film
heeft niets van een misdaadfilm als de titel doet vermoeden, maar gaat over de
zoektocht van de schrijver, Wessel Franken in de film, naar een manier om zijn
boek te verfilmen. Volgens regisseur Jascha moet het een detective worden, maar
Wessel breekt zich er het hoofd over hoe hij dat voor elkaar moet krijgen en
raakt daarin steeds meer verstrikt.
Het gangstermeisje
opent met een ontmoeting tussen de schrijver en zijn geliefde in Amsterdam. Het
paar is dik tevreden over de roman die net bij de Bezige Bij uitgekomen en veel
reclame krijgt. Wessel wacht op een telefoontje van regisseur Jascha over de
verfilming van het boek. Als dat telefoontje eindelijk komt, wil Jascha er een
ander soort film van maken dan Wessel voor ogen staat. Hij dient zijn
personages meer naar buiten te brengen, zegt Jascha, maar dat gaat niet zo
gemakkelijk. Hij laat zijn vrouw Leonie in de steek, die boos is dat zij de rol
van het gangstermeisje niet mag spelen en vertrekt naar Zuid Frankrijk om
nieuwe inspiratie op te doen bij zijn vrienden Danny en Max. Hij stuurt af en
toe teksten naar Jascha in Rome, waar de film wordt opgenomen en gaat daar
tenslotte ook naar toe om te laten horen dat hij geen speelbal van de
filmindustrie is. Daar hoort hij daar ook dat Leonie niet op hem zit te
wachten, waarmee de persoonlijke crisis compleet is en een nieuw leven wellicht
dichtbij.
De film die in zwart wit is opgenomen, toont mooie oude
beelden van Amsterdam in de jaren zestig toen de politie daar nog rondreed in
witte Kevers en men nog vloog vanaf het oude Schiphol. Nog mooier zijn de
fantasiebeelden die Wessel voor zich ziet als mogelijke scènes in de film als
hij rondloopt in Menton, ook om te ontkomen aan de ruzies tussen de oudere
Danny en de jongere Max die beiden hun nood tegen hem klagen. Een vrouw met een
witte cape op een terras staat model voor het gangstermeisje, de nood van de
detective komt tot uitdrukking in beelden van de bange Max in een hotelkamer. De
sfeer is los als in de toenmalige films van de Nouvelle Vague, die de kijker
geen droom wilden voorzetten, maar een kijkje wilden geven in het maakproces
van een film.
Werkelijkheid en fictie lopen door elkaar heen. Beelden uit
de film en gedachten daarover van Wessel worden afgewisseld met peinzende
blikken van de schrijver.
Nadeel is dat soms niet meer duidelijk is waar de beelden naar
verwijzen. Dat heeft te maken met gebrekkigheden in de eerste film van Weisz
die hij later te boven kwam, zie bijvoorbeeld zijn drieluik over een joods
gezin dat kampt met de naweeën van de Tweede Wereldoorlog met de titels Leedvermaak (1989), Qui vive (2001) en Happy end (2009).
‘Zij werd voor de keuze gesteld tussen liefde en geweld. Wie
de keuze doet kiest altijd pijn en bloed,’ zingt Liesbeth List over het
gangstermeisje, dat gespeeld werd door de jonge Kitty Courbois (zie foto), die afgelopen
zaterdag op 79 jarige leeftijd in Amsterdam overleed. Ze speelde haar rol van
gangstermeisje tot veel genoegen van Weisz die in die tijd verliefd op haar
was. De rollen van de Italiaanse acteurs zijn in het Nederlands ingesproken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten