Filmrecensie: Tyrannosaur (2011), Paddy Considine

Sterk portret van het leven in een troosteloze Engelse buitenwijk

De debuutfilm van de Engelse acteur Paddy Considine (1974) mag er wezen. Het verhaal over de eenzame en driftige Joseph, die in een buitenwijk van Leeds woont. Na het overlijden van zijn vrouw, die hij vanwege haar zwaarte de bijnaam tyrannosaur gaf, is hii in de versukkeling geraakt. Considine geeft de positie  van vijftigers die aan de verkeerde kant van de streep zijn beland, goed weer. Het beeld van de werkloze Joseph die steun zoekt bij de gehuwde, maar eveneens eenzame Hannah (Olivia Colman), eigenaresse van een kringloopwinkel, is zeer overtuigend, vooral door het geweldige acteerwerk van Peter Mullan als Joseph en het scenario van Considine zelf.

Het karakter van Joseph is meteen duidelijk als we beelden van hem zien terwijl hij een honkbalknuppel tegen zijn hoofd tikt, afgewisseld met een scheldkanonnade tegen personen die in de kroeg zitten waar hij net uit vandaan gelopen is. Hij is zo nijdig dat hij zelfs zijn hond een rotschop geeft waaraan die overlijdt. Hij bedreigt een ambtenaar van de sociale dienst en belooft dat hij, nadat hij zijn geld gekregen heeft, niet terug zal komen, maar gooit daarna wel de ruit in. Hij heeft een hekel aan Pakistaanse jongens die in de kroeg biljarten en daarbij grove taal gebruiken en grijpt een van hen bij de keel waardoor er later weer wraak op hem wordt genomen.

Dan is als hij al een keer bij Hannah in haar kringloopwinkel langs is geweest. Bij haar ervaart hij enige troost in zijn moeilijke bestaan, al moet hij van haar christendom weinig hebben. Na het incident met de paki’s klopt hij opnieuw bij haar aan met de drogreden dat hij van zijn fiets gevallen is. In plaats haar liefde te accepteren breekt hij de gemoedelijke Hannah af door commentaar op haar middleclass afkomst en het feit dat ze kinderloos is. Hannah voelt zich zwaar gekrenkt door de opmerkingen van Joseph en reageert dat weer af op haar man James die zin heeft in seks.

Na een bezoek aan zijn terminaal zieke vriend Jack, betuigt Joseph tegen Hannah zijn spijt. Zij gaat met hem naar het café wat weer tot wantrouwen van James leidt. Joseph sloopt het schuurtje waar zijn hond altijd sliep omdat zijn vrouw die niet binnen wilde hebben en krijgt commentaar van zijn sympathieke overbuurjongetje Sam dat hoort dat de hond overreden. Minder sympathie krijgt hij van Bod, de vriend van Sam’s moeder, die een gevaarlijke bulldog heeft en bezwaar maakt tegen het lawaai dat Joseph met zijn moker produceert.

In deze laatste scène is de spanning, net als elders in de film, duidelijk voelbaar. Joseph geeft de bulldog nog net geen mokerslag maar veel scheelt het niet, want Joseph weet van zichzelf dat hij geen gutmensch is. Hij gaat na de dood van Jack opnieuw naar Hannah voor een begrafenispak. Hij ziet dat ze een blauw oog heeft, zogenaamd veroorzaakt door een val van de trap, en ontmoet daar ook de man van Hannah die meteen zijn wantrouwen bevestigd ziet. De verhouding tussen Hannah en James komt in een zware crisis, waarbij het voor de hand ligt dat Joseph diens plaats inneemt. Harmonieus verloopt dat echter niet. In een brief aan Hannah vat Joseph de gebeurtenissen van het laatste jaar samen, waarna hij in een net pak op bezoek gaat in de gevangenis, hetgeen tot een fraaie ontknoping leidt die wordt voorgezet in het prachtig lied We were wasted van The leisure society.  

Hier de Nederlandse trailer, hier een link naar We were wasted.