Persoonlijk portret van een bevlogen en geëngageerd
theatermaakster
Na een boeiend portret van Mbark Boussafa, een getalenteerd
voetballer uit Amsterdam Oost die als geldschieter voor familie en vrienden
dient, filmt Carin Goeijers de van oorsprong Syrische regisseuse Ola Mafaalani
(1968) in de aanloop van de tien uur durende uitvoering van Borgen, een Deense televisieserie over
het moeilijke leven van Birgitte Nyorg die premier wordt van het land, moet
schipperen met haar idealen om aan de macht te blijven en daarvoor een hoge
prijs betaalt. Tussen de repetities en de research door zien we Mafaalani druk
bezig met het opknappen van haar nieuwe huis. Ongetwijfeld is de fysieke arbeid
een goed tegenwicht tegen het hectische bestaan als regisseuse, zeker als men
zo’n sterk temperament heeft als Mafaalani.
Mafaalani ontvangt onder andere Adam Price, de Deense
scenarioschrijver van Borgen. Ze vindt het fantastisch dat hij de moeite heeft
genomen om langs te komen, aanwijzingen te geven en zelfs een toespraak te
schrijven voor Birgitte, gespeeld door Marlou Gorter. Daartoe vraagt hij
Malaafani welke betekenis men in Nederland hecht aan het volkslied. Mafaalani
heeft aan één woord genoeg om die weer te geven: voetbal, maar Price haalt er
toch de termen vrij en onverveerd uit, die men in het voormalige gidsland
vergeten meent te zijn maar die opnieuw van stal kunnen worden gehaald.
Zij praat tegen de spelers over het belang van de toon van
de voorstelling, want de toeschouwer moet lang geboeid blijven en dat kan
alleen als het persoonlijke wordt aangesproken. Aan Mafaalani zal dat niet
liggen. Ze vraagt zelf aan Bram Coopmans, die de echtgenote van Birgitte speelt
of hij wel gelukkig is. Mafaalani gaat ook langs bij Jet Busschemaker om te
horen hoe zij de opvoeding combineert met het leiden van een departement.
Tussendoor houdt ze ook nog contact met haar zoon Sammie en dagelijks belt zij
met haar moeder, die in Duitsland woont, over het verloop van de oorlog in
Syrië.
Met Gorter bekijkt ze een toespraak van Merkel die haar beleid
ten aanzien van de opvang van vluchtelingen krachtig verdedigt. Mafaalani had
nooit verwacht dat er een stroom vluchtelingen naar Europa op gang zou komen
toen ze aan Borgen begon. Ze organiseert ook een muzikale voorstelling met
Syriërs waarbij ze zelf een toespraak houdt over het ongedeelde recht van
wereldburgers om gelukkig te worden en veiligheid te zoeken in benarde
omstandigheden.
Ze krijgt een advies om de Idfa documentaire The look of silence van Joshua
Oppenheimer over de slachtoffers Soeharto te bekijken om de waarde van de
stilte te doorgronden en is daar zeer blij mee. Zwarte vluchtelingen die een
bedreiging voor Birgitte moeten vormen worden door Mafaalani streng onderhouden.
Ze verontschuldigt zich na afloop tegen een van hen, een legerleider gespeeld
door Ben Onwuka, voor het feit dat hij niet zo goed Nederlands begrijpt en ook voor
haar aanpak die wellicht te chaotisch is.
Een spindoctor vertelt haar dat het voor een politicus van
belang is om aan de bal te blijven. De medewerkers van Wilders doen dat heel
goed. Ze liegen niet maar poetsen een verhaal op. Hij begrijpt niet goed dat poltieke
tegenstanders daar niet beter op reageren. Ze schiet vol als ze met haar
assistent belt die op Lesbos zit en vertelt over het drama van de vluchtelingen
daar. Na zeven jaar gaat ze terug naar Amsterdam, minder bang dan vroeger. Voor
de voorstelling omhelst ze Gorter om kracht te geven. Na afloop zit ze tevreden
met het resultaat in haar nieuwe kamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten