Levensechte schets van een moeilijke moeder-zoon relatie
De jonge Canadese filmmaker Xavier Dolan (Montrael, 1989) is
een nieuwe belofte in de filmwereld. Zijn psychologische portretten zijn overtuigend
en met intensiteit gemaakt. In veel van zijn films speelt hij zelf mee. In Les amours imaginaires (2010) speelde
hij de rol van Francis, maar in Mommy blijft
hij buiten beeld. In dit door hemzelf geschreven drama rond een moeder, haar
zestienjarige zoon met een heel kort lontje en een zachtaardige buurvrouw weet
een driemanschap, net als in Les amours
imaginaires, weer alle aandacht van de kijker te vangen. Vooral Anna
Dorval, eerder Desirée in Les amours
imaginaires, speelt een weergaloze rol als de impulsieve moeder Diane
Després.
Mommy speelt zich
af in een fictieve wereld waarin ouders weinig zeggenschap meer over hun
kinderen hebben. Als die over de schreef gaan, kunnen ze, zonder verdere
mogelijkheden tot beroep, in een staatsinstelling opgenomen worden. Diane, de
moeder van Steve, kiest voor honderd procent voor haar zwaar ontremde zoon. Als
hij vanwege wangedrag wordt weggestuurd uit een jeugdkliniek neemt ze hem weer
in huis, want het alternatief van een jeugdgevangenis is te ver van haar bed. Omdat
haar man is overleden staat ze helemaal zelf voor de opvoeding en veel geld
heeft ze ook al niet.
Ze haalt zich wel wat op de hals met een jongen die om de
haverklap kan ontsporen met gewelddadig gedrag. Na een akelig incident waarbij
Diane het toilet in vlucht omdat ze bijna door Steve gewurgd wordt, brengt
buurvrouw Kyla enige lucht in hun moeilijke relatie. Deze stotterende vrouw,
echtgenote van een nerd en moeder van een dochtertje, heeft in het onderwijs
gewerkt, maar zit alweer een paar jaar ziek thuis. Kyla past op Steve als Diane
naar een kennis gaat om te vragen om vertaalwerk. Als ze met een voorschot
thuis komt, blijkt ook Kyla het nodige te verduren te hebben gehad.
De incidenten doen Steve beseffen dat hij zich dient in te
houden. Hij vraagt Kyla of ze hem wel lesgeven zodat hij later naar de
kunstacademie kan. Dat wil de vroegere onderwijzeres graag voor hem doen. Diane
kan in die tijd als schoonmaakster aan de slag. De toestand lijkt zich
gestabiliseerd te hebben. De vrouwen moeten lachen om Steve die ultieme
vrijheid ervaart als hij met een boodschappenkar op de autoweg loopt en koken
samen, waarbij Diane een goudkleurig hangertje met het woord mommy om de nek heeft. Het prille geluk
wordt echter verstoord door een brief van de ouders van Kevin die zwaar gewond
raakte bij het incident, waardoor Steve de jeugdkliniek moest verlaten. Ze
schrijven dat Diane een forse schadevergoeding moet betalen.
Diane neemt haar toevlucht tot Paul, een wijkbewoner die bij
de rechtbank werkt. Voordat zij en Steve een avondje met hem uitgaan drukt ze
Steve op het hart om zich toch vooral in te houden. Steve doet zijn best,
probeert zelfs te accepteren dat Paul zijn moeder probeert te versieren, maar
kan zich niet meer beheersen als hij tijdens een karakoke nummer werd bespot
door mannen in het publiek. Hij gaat op de vuist, werd de zaak uitgezet en
krijgt ook nog eens ruzie met Paul, die de samenwerking beëindigd.
Veel beter kan het allemaal niet worden. De film neemt de contouren aan van een Griekse tragdie. Diane besluit om
Steve toch weer te laten opnemen en volgt daarbij een slinks plan. Erg mooi is
het eind waarin Diane van Kyla hoort dat ze gaat verhuizen. Ze probeert zich
heel groot te houden, maar is de wanhoop nabij. Dat geldt ook voor Steve die
wegrent als hij uit zijn dwangbuis geholpen wordt en richting een grote ruit
gaat.
De vierkante beelden waarin het drama gevat is, maken het
moeder-kind drama nog intenser. De levensechte vertolking van de gevoelens van
Diane door Anne Dorval blijven op het netvlies van de kijker hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten