Je mag altijd bij me komen (2017), documentaire van Julia Roeselers

Brugfunctionaris dempt kloof tussen school en gezin

Documentairemaakster Julia Roeselers maakte twee jaar eerder de fascinerende documentaire Als ik je zie dan groet ik je, waarin ze na een overval in een café contact zoekt met de dader. Hoewel dit niet in de open sfeer verloopt zoals Roeselers graag zou willen, schetst ze wel een boeiend beeld voor een alternatief voor ons strafsysteem, waarin dader en slachtoffer nader tot elkaar komen. Haar nieuwe documentaire Je mag altijd bij me komen met alweer zo’n mooie titel heeft opnieuw verbinding als onderwerp. Daarin schetst ze een portret van de 38 jarige Nezhlya die een spilfunctie bekleedt tussen school en gezin op een basisschool in Gent met veel kinderen met een migratieachtergrond of een armoedige situatie en daardoor de integratie bevordert van de gezinnen die aan de rand van de maatschappij leven.

Meteen al wordt duidelijk dat Nezhlya zo’n spilfunctie vervult. Ze praat over de telefoon over een kind met problemen, neemt deel aan overleg en ontvangt een moeder die, zoals we in de promo zien, ten einde raad is en het in haar eentje heel erg zwaar heeft met de opvoeding. Nezhlya zegt dat de invloed van school op de kinderen erg groot is en dat het daarom van belang is dat kinderen zich daar thuisvoelen. Om daarvoor te zorgen gaat ze op huisbezoek, spreekt ze de ouders als die hun kinderen brengen of halen, helpt hen met het invullen van formulieren voor een studietoelage en betrekt hen bij het taalonderwijs, bijvoorbeeld door samen met hen te lezen en dat ook weer voor de kinderen in hun moedertaal te laten doen. Doordat de ouders meer affiniteit met de school hebben, zijn ze eerder bereid hun kinderen er naartoe te brengen.

Roeselers toont een drietal gezinnen met wie Nezhlya nader contact heeft. Op de eerste plaats is dat een Belgisch gezin aan de onderste tree van de samenleving. De moeder vertelt dat ze met budgetbeheer te maken hebben en naar de voedselbank gaan, de vader dat hij met de drank gestopt is en dat hij ook minder wil gaan roken. De moeder rookt nog wel en ook aan tafel waar ze met Nezhlya de gang van zaken bespreekt. Daarnaast is er een alleenstaande Turkse vader die de zorg voor zijn twee zonen heeft, nadat zijn vrouw zeven maanden geleden de vrijheid verkoos. Een Roma moeder tenslotte leest haar zoon Mitchatchan ook thuis voor. De scène vindt Roeselers een duidelijk voorbeeld van de goede inbreng van de brugfunctionaris, zoals ze in het interview met haar op YouTube vertelt.

Nezhlya kwam tien jaar geleden vanuit Bulgarije met haar familie naar België. Ze had al ervaring in het onderwijs maar kon niet ingezet worden als onderwijzeres en was blij dat ze, naast haar studie maatschappelijk werk, de rol van brugfiguur kan vervullen. Omdat ze zelf ook met aanpassingsproblemen te maken kreeg kan ze zich goed voorstellen hoe dat voor buitenlandse ouders is. Haar eigen enthousiasme en grote liefde zorgen ervoor dat zij een uitermate geschikt persoon is om problemen tussen school en gezin op te lossen.  

Het stadsbestuur van Gent heeft al vijfentwintig jaar brugfunctionarissen in dienst en de goede werking ervan brengt ook andere steden, zoals Groningen, op het idee om dit soort functionarissen op scholen in te zetten.

Hier de promo, hier een interview met Julia Roeselers, hier mijn bespreking van Als ik je zie dan groet ik je.