Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 26 juni 2018

Filmrecensie: A weekend in Paris (2013), Roger Michell


Echtpaar in een midlifecrisis vindt in Parijs elkaar weer terug

De samenwerking tussen de Britse toneelschrijver Hanif Kureishi, zoon van een Pakistaanse vader en de van oorsprong Zuid-Afrikaanse regisseur Roger Mitchell (1956) leverde in 2006 de prachtfilm Venus op, ook door het spel van Peter O’Toole. Het vervolg A weekend in Paris is daarvan maar krijgt echter flauwe afspiegeling. Dat komt door de karikaturale wijze waarop de personen en vooral Meg, de partner van Nick Burrows, wordt uitgebeeld. Deze twee Engelsen uit Birmingham gaan vanwege hun dertigjarige verbintenis terug naar Parijs waar ze ooit op huwelijksreis gingen, maar inmiddels hebben ze teveel onvrede in zich om daar een succes van te maken.

Dat de onderlinge verhouding tussen biologielerares Meg en docent in de filosofie Nick niet zo goed is, blijkt al in de trein naar hun bestemming. Meg doet onaardig tegen Nick, die besluit maar een tijdje in de restauratiewagen te gaan zitten. Ook het hotel is niet meer wat het geweest is. Meg walgt meteen al van de beige kleur van de kamer en zit al in een taxi terwijl Nick nog in onderhandeling is met de receptionist van het hotel.

In de taxi strooit Meg kwistig met de euro biljetten die Nick op zak had en ook in het luxe hotel waar ze een luxe suite met uitzicht op de Eiffeltoren betrekken, waar Tony Blair ooit geslapen heeft, is ze uitgelaten, tot het manische aan toe. Nick moet het vaak bezuren ook op seksueel gebied. Meg houdt hem daarmee kort, wetende dat hij afhankelijk van haar is, waardoor hij zijn frustraties van zijn af laat glijden met harde muziek van Bob Dylan, drank en het maken van een fotocollage.

Af en toe kan Meg toch nog wel genieten, vooral van het Franse eten. Een telefoongesprek met een hun twee zoons, die met vrouw en kind bij hen wil intrekken vanwege ratten in zijn huis, maakt de sfeer er niet beter op. De schappelijke Nick is veel meegaander dan de nukkige Meg, al heeft hij het niet gemakkelijk met het feit dat hij met vervroegd pensioen wordt gestuurd na een vervelende opmerking tegen een zwarte studente. Hij zou wel een boek willen schrijven, terwijl Meg het bestaan van biologielerares beu is en ook graag iets anders zou willen. Ze probeert haar verzet tegen het saaie bestaan uit te leven door het vluchten als de restaurantrekening op tafel verschijnt.

Enige spanning krijgt ze van het etentje in de Rue de Rivoli, waarvoor de welgestelde en wel erg extraverte Morgan, een vroegere studiegenoot van Nick uit Cambridge, hen heeft uitgenodigd. Tijdens de voorbereidingen krijgen de twee nog ruzie over het vermeende overspel dat Meg volgens Nick heeft met de jonge computerleraar Melik. Meg is daarover zo boos dat ze op het feestje ingaat op het verzoek van een econoom om later op de avond ergens dichtbij in een café samen nog wat te drinken.  

Op datzelfde moment spuwt Nick zijn gal tegen een zoon van Morgan, die op zijn kamer zit te blowen. Nadat Morgan voorafgaande aan het diner de loftrompet heeft gestoken over het geweldige leven van Nick, beantwoordt hij die met een litanie van klachten over zijn werk en zijn relatie, hetgeen hem op een positieve reactie van de zoon en tenslotte ook van Meg komt te staan.

Hier de Nederlandse trailer van A weekend in Paris, die in het Frans Le week-end heet, hier mijn bespreking van Venus.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten