Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 13 oktober 2012

Ik zie een verre reis (2012), documentaire van Fidan Ekiz


Tussen Turkse droom en Hollands leven

De documentaire begint met koffiedik kijken. Iemand ziet een korte weg zonder hindernissen in de prut. Handig als je niet weet wat je moet. In dit geval betreft het Ferihan, het zusje van filmmaakster Fidan Ekiz, die net haar hbo heeft gedaan en niet weet of ze in Nederland zal blijven of naar Turkije vertrekken. Ze wordt naar Turkije getrokken door haar vriendinnen Busra en Sinem, maar haar familie wil haar in Nederland houden. Fidan denkt dat deze jaren bepalend voor Ferihan zijn. Ze is bang dat ze in Turkije ongelukkig zal worden en besluit een film aan het onderwerp te wijden. Vroeger al nam ze haar zusje onder haar hoede.

Busra heeft ook net haar Hbo-diploma op zak. We zien beelden van tien jaar eerder toen de vriendinnen Marco Borsato imiteerden. De meiden waren behoorlijk vernederlandst. De blonde Sinem staat stevig in haar schoenen. Na vierentwintig jaar Nederland wil ze hier weg. Ze moest het doen zonder vader en had haar moeder op de rug. Ze vindt dat er ze hier in Nederland ook minder gewild is. Er zijn ook minder vacatures. Veertig tot zeventig procent van de Nederlands-Turkse jongeren zou weg willen. De meisjes hebben zich langzamerhand onthecht uit hun Nederlandse vriendenkringen. Ze zoeken elkaar op en kijken Turkse televisie, lurken aan de waterpijp en spelen triktrak. Ferihan ziet Istanbul als een droomstad.

Fidan woonde daar vier jaar in de tijd dat ze een correspondentschap deed en weet hoe het daar is. Ze werd bespioneerd door een buurman omdat ze alleen woonde en droeg altijd broeken. Ze praat met haar oudere zus, die nooit de neiging had terug te keren, maar zich juist wilde bewijzen. Ze komen erop uit de Ferihan geëmancipeerder is en beïnvloedt door 9-11. Ferihan stemt daarmee in. 

Een vriend van Fidan, Zihin van de Erasmus Universiteit, vindt dat de meisjes tegen hun neiging moeten ingaan en zich hier moeten vestigen want ze spelen Wilders in de kaart door te vertrekken. De meerderheid van de vertrokken jongeren is na drie jaar weer terug, heeft het Turkse consulaat becijferd.

Fidan maakte eerder Verboot naar Holland (2011) over haar moeder en diens vriendinnen die niet in een sprookjesland terechtkwamen. De verwachtingen kwamen niet uit maar ze waren trots dat ze het redden. Moeder begrijpt niet wat Ferihan bezielt. Ze leeft in een droomwereldje. Moeder heeft veel gevoel voor humor en staat graag in de schijnwerpers.
De drie zussen gaan op bezoek bij hun ouders om het onderwerp te bespreken. Er wordt veel gelachen. Een oudere vriend van de ouders die vaak bij hen het suikerfeest viert, ging met zijn gezin terug naar Turkije maar redde het niet. Ook de ouders van Busra zijn teleurgesteld over het besluit van hun dochter. Ze denken dat ze het niet gemakkelijk krijgt. In Turkije heerst een andere mentaliteit. Haar vader geeft Busra twintig procent kans van slagen.

Fidan gaat met de meiden mee op vakantie naar Istanbul. Ze kussen op de grens de Turkse grond. Bij de ingang van de stad stuitten ze op een chaotische file. Fidan gaat op bezoek bij Deniz die in Amsterdam gestudeerd heeft en al enige jaren in Istanbul woont. Hij is een bedrijfje begonnen op het gebied van toerisme, maar vond het moeilijk zakelijk te zijn en zijn geld te incasseren bij winkels waar hij voor werkt. Daardoor raakte hij geïsoleerd in de jungle die de stad is. Hij zou graag met vrienden over de Amsterdamse gracht fietsen en een kroket eten bij de Febo. Fidan denkt dat het beter is om, net als Seval, te werken voor een Nederlands bedrijf, in haar geval een callcenter, want daar is men opener. Ict-er Sinan (33) is mediaconsulent, maar zijn hart ligt in Nederland. Hij zou graag in zijn stamcafé in de Jordaan zijn. Hij vindt de vriendschappen in Turkije oppervlakkig, men mag geen kritiek op elkaar uiten. Hij zoekt daardoor internationale groepen op.   

Fidan zegt dat ze alle valkuilen heeft getoond, maar de meiden bagatelliseren haar standpunt. Ferihan vindt het prima dat ze alles gefilmd heeft maar heeft toch besloten om in Istanbul te gaan wonen. Fidan zegt dat ze dus met haar film het omgekeerde heeft bereikt van wat ze had gewild. De droom van Ferihan is sterker dan haar eigen bezwaren.

Wellicht is de keuze van Ferihan niet onoverkomelijk, want ze kan altijd weer terugkeren. Ongetwijfeld staat Fidan dan weer met haar camera klaar om het drieluik te completeren. 

Hier een korte trailer met enige informatie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten