De Amerikaanse komiek en schrijver David Sedaris (1956) is
in Felix Meritis in Amsterdam om vragen te beantwoorden van Twan Huys en het in
grote getale toegestroomde jonge publiek.
Op de vraag van Twan wanneer hij merkte dat hij grappig was,
antwoordt David dat het op school spannend was om met een opmerking de lachers
op zijn hand te krijgen. Hij gaat af en toe op toernee en is geïnteresseerd in
de verhalen die hij tijdens signeersessies hoort. In het buitenland staat hij
soms met zijn oren te klapperen. In Australië zei een lerares dat ze met haar
studenten mocht slapen zolang ze maar zeventien jaar of ouder waren en als ze
dat rapporteerde aan de directie. In Nederland hoorde hij dat iemand zijn cavia
mee naar school nam omdat het dierendag was. Dat soort zaken zijn in de V.S.
ondenkbaar.
Twan vraagt hem naar zijn notitieboekje, waarin hij de
onderwerpen opschrijft. David is net terug uit Zweden. De overheid was daar
bezig met het zoeken voor een nieuw, minder beladen woord voor vagina voor
jonge meisjes. Als Obama dat in Amerika zou voorstellen zou hij meteen kunnen
inpakken. Zoiets is nog geen verhaal maar dat valt er wel van te maken. David
bekent dat hij niet van fotografen als een beroepsgroep houdt. Als er
televisiefragmenten van hem getoond worden, kijkt hij naar het plafond. Als hij
zou kijken, zou hij nooit meer op televisie verschijnen, verklaart hij zijn
gedrag.
Een jonge vrouw vraagt of hij zich meer een komiek of een
schrijver voelt. David antwoordt dat een grappig verhaal weinig respect
oplevert maar een artikel in de New Yorker wel.
Twan merkt op dat zijn boeken onder de non-fictie vallen.
David schrijft verhalen over het echte leven. Zo was hij met een zwager in een
supermarkt om aspirines te kopen voor de teenagers die op zijn signeersessies
komen. Omdat die waren uitverkocht, kocht hij een voorraad condooms om uit te
delen. Hij schreef daarover alsof hij een enorme doos had gekocht die
nauwelijks in zijn winkelwagen paste, maar dat voelde wel zo voor hem.
Twan toont een televisiefragment van zijn zus Amy, die
acteert en schrijft. Wat zat er in het drinkwater in North Carolina dat jullie
zo kunstzinnig werden. David vertelde dat ze thuis met zijn zessen waren en hun
best deden om hun moeder te plezieren. Daarvoor moet je snel en snedig zijn.
Een andere jonge
vrouw vraagt of hij ook in de situaties terechtkomt die hij beschrijft. David
zegt dat een tijdschrift wilde dat hij als verstekeling aan boord van een schip
ging, maar dat hij daar geen trek in had. Hij wil, anders dan de meeste mensen,
bijvoorbeeld wel graag een Jehova getuige uitnodigen om een gesprek over Jezus
te hebben. Een andere vragenstelster wil weten wat hij mist buiten de V.S.
Behalve oesters in blik kan je daar gemakkelijker over geld praten, zegt David.
De verkiezingen zijn ook meer een leuke heksenketel dan in Europa. Op de vraag
van Twan wie er het meest sexy is, Obama of Romney, antwoord David dat geen van
beide sexy zijn. Romney zou uitstekend acteren in een catalogus voor
mannenondergoed of in een film waarin hij de president speelt, maar David
vreest dat deze marionet van de zwaar conservatieven onderschat wordt door de
democraten.
Een jongeman vraagt naar de invloed van satirische
programma’s op de verkiezingen. Veel jongeren kijken daar volgens David naar,
net zoals zijn vader naar Fox kijkt. Zijn vader zou nog op Rommey stemmen zelfs
als hij zou beweren dat hij slecht is, van een andere planeet komt en ons wil
vernietigen, omdat Fox erbij zou zeggen dat hij het wel op een goede manier wil
doen. Als David verkozen zou worden tot minister zou hij als eerste het
ruimteschroot opruimen, dat afkomstig is van satellieten.
David leest op verzoek van Twan een erotisch fragment voor
uit Fifty Shades of Grey. Na afloop zegt hij dat hij de tampon die de
man uit de vagina van de vrouw verwijderde, niet in de prullenbak zou gooien
maar bijvoorbeeld uit het raam.
Op de vraag van een jongedame wat hij zou doen als hij geen
schrijver was, antwoordt David dat hij dan zwaar lichamelijk werk zou
verrichten en in de avonduren schrijven. Hij wil geen antwoord geven op de
vraag van Twan wat hij verdient, zelfs niet terwijl Amerikanen geen taboe
kennen om over hun inkomsten te praten. Een andere jongedame vraagt hem naar
het boek Eekhrn zkt Eekhrn (2010). David vertelt dat hij ooit een luisterboek
kreeg met dierenverhalen maar dat die zo saai waren dat hij zelf maar aan een
verhaal begon over een kat en een baviaan dat uitgroeide tot een boek, dat niet
door iedereen in dank wordt afgenomen omdat niet iedereen hem graag als een
Duitse herder ziet.
Tenslotte leest David in een neergezette fauteuil een
fragment voor uit 6 Tot 8 Zwarte Mannen (2010), een hilarisch verhaal over onze
Sinterklaastraditie. Hij sprak daarover op weg naar het Centraal Station in
Amsterdam met ene Oscar en was verbaasd te horen over de broodmagere man met
een theemuts op zijn hoofd die in Spanje woonde en eerder bisschop van Turkije
was geweest. Tot wel heel iemand anders dan de kerstman die gewoon uit Alaska
komt. Temeer omdat Sint-Nicolaas ook nog eens geassisteerd wordt door 6 tot 8
zwarte mannen - het precieze aantal is niet duidelijk, hoewel men toch de tijd
gehad heeft ze te tellen - vroeger slaven, inmiddels goede vrienden. Amerikanen
zouden hun huis barricaderen of ze zouden horen dat er 6 tot 8 zwarte mannen in
aankomst waren, maar Hollanders houden ervan hun kinderen bang te maken dat ze
een tik kunnen krijgen met een roe of zelfs meegenomen in een zak naar Spanje.
David vertelt na afloop dat Amerikanen niet geloven dat dit
echt zo gaat bij ons. Als laatste geeft de charmante Amerikaan met een Woody
Allen-achtige uitstraling, veel zelfspot en onderkoelde, vaak op seks gerichte humor, de zaal
het advies om altijd bedankbriefjes te schrijven, want dan krijg je nog meer
terug.
Hier leest David het verhaal 6 Tot 8 Zwarte Mannen voor in Carnegie Hall.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten