Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 4 oktober 2012

Filmrecensie: Sunflower (2005), Yang Zhang


Gevoelige film over moeizame vader zoon-relatie

In 1967 wordt Xiangyang in een besloten woonwijkje in Peking geboren. Zijn naam betekent naar de zon gekeerd. Als hij negen jaar oud is komt zijn vader Gengian Zhang terug uit een werkkamp, waar hij zes jaar vastgezeten heeft. Wie is die vreemde man? lijken de ogen van zijn zoon Xiangyang te zeggen. Hij speelt kwajongen-spelletjes. Vanaf het dak belagen ze de bewoners van het woonwijkje. Ook zijn vader werd bij aankomst getroffen. Het zet meteen de toon voor hun relatie. Het eerste wat de vader doet als hij weer thuis is, is zonnebloemen planten in het perkje voor hun huis.

Gengian was kunstschilder maar kan door de mishandeling in het kamp geen penseel meer vasthouden en gaat daarom meubels maken. Hij wil zijn zoon afhouden van vervelend gedrag en zet hem daarom aan het tekenen. Mooi is de scène dat Xiangyang zegt dat hij nodig naar de wc moet. Hij krijgt daarvoor van zijn vader geen toestemming. Hij poept in zijn broek en moet die van zijn vader zelf schoonmaken. Gelukkig komt op dat moment de moeder thuis om het conflict te sussen.

Een andere mooie scène speelt zich af als de vader en Xiangyang de was gaan doen omdat na een aardbeving niet meer dan een emmer water per dag voor elk gezin beschikbaar is. Xiangyang en zijn vader vallen in slaap op een deken langs de rivier, terwijl de was boven hun hoofden te drogen hangt. Als het harder gaat waaien, vliegt een kledingstuk het water in. De vader haast zich om het eruit te halen. Als hij terugloopt hoort hij zijn zoon, die inmiddels wakker geworden is, in paniek om zijn vader roepen. Gengian staat achter een boom en het doet hem ongetwijfeld goed dat zijn zoon niet zonder hem kan.

Veel saamhorigheid levert dat niet op. Xiangyang mag niet naar de film en voelt zich vooral door zijn vader gestuurd. Hij probeert op allerlei manieren onder hem uit te komen, onder andere probeert hij zijn vinger te verwonden onder de naaimachine, maar hij wordt op het laatste moment gestopt door zijn vader. Xiangyang gehoorzaamt wel en wordt na de dood van Mao en de afzetting van de Bende van vier een goed tekenaar.

Negen jaar later, in 1987, tekent Xiangyang Yu Hong, een meisje dat op een meer aan het kunstschaatsen is en verkoopt daar ook wenskaarten. Zijn moeder is vooral bezig om een nieuw huis te krijgen, maar dat lukt maar niet, omdat Gengian niet voor wil kruipen en niet met cadeautjes de distributie door de leiding wil beïnvloeden. Als de man merkt dat zijn zoon niet naar school gaat, zet hij hem op zijn werkplek aan het tekenen. ‘Ik hoop dat jij mijn tweede kans bent,’ zegt hij daarbij.

Weer twaalf jaar later, in 1999, is de moeder van haar man gescheiden om aan een huis te komen, maar sinds dat gelukt is, wil ze weer hertrouwen. Xiangyang exposeert en heeft een relatie. Strijdpunt met zijn vader en zijn moeder is een kind. Zijn ouders willen graag een kleinkind, maar Xiangyang is daar nog niet aan toe. ‘Ik moet altijd jouw zin doen, je bent een slechte vader,’ roept hij.  

Op het eind wordt het verhaal wat sentimenteel. Daarna zien we nog een aantal mooie opnamen van wat oude Chinezen zoal uitvoeren gedurende de dag. Het is jammer dat daarvan geen trailer bestaat. De mooie beelden in de film worden omlijst door rustige pianoklanken, die gemaakt zijn door een Chinees, maar erg doen denken aan de new age-achtige melodieën van George Winston.

Hier een paar foto’s, de trailer kon ik niet vinden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten