Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 24 oktober 2012

China’s Capitalist Revolution (2009), documentaire van Robert Coldstream


De documentaire centreert zich rond de kleine, 1.55 m hoge Deng Xiaoping (1904-1977), die een einde maakte aan het beleid van de Volksrepubliek dat armoede en hongersnood had betekend. Deng wilde, zoals hij het noemde, stappend van steen tot steen de rivier oversteken. In 1989 stapte hij mis tijdens de studentenprotesten op het Tiananmenplein.

Het 16-jarige partijlid Deng, een zakelijk ingestelde boerenzoon uit Sichuan, studeerde onder Trotski en werd door Mao benoemd in het partijbestuur. Als voorstander van een vrije markt stond hij tegenover de afstandelijke Hua Guofeng die een centralistische koers wilde varen. Tijdens een voetbalwedstrijd tegen het Engelse Bromley in Peking werd de naam van Deng gescandeerd. In 1978 kwam hij aan de macht. Eerst loste hij het probleem van de ondervoeding op door de volkscommunes op te heffen en de boeren weer zelf hun gewassen te laten verbouwen. Dat leidde tot een verbetering van de productie. Behalve een quotum voor de partij konden ze hun eigen gewassen verkopen. Om de industrie te vernieuwen waren buitenlandse investeringen nodig. Deng zocht toenadering tot de Verenigde Staten. Carter besprak de kwestie van de mensenrechten in China. Deng antwoordde met een kwinkslag: of Carter misschien 40 miljoen Chinezen wilde opvangen? Deng verwierf sympathie door een cowboyhoed op te zetten. De investeringen stroomden binnen. Deng bestempelde vier gebieden aan de kust als economische zones. In Shenzen werd een stad uit de grond gestampt, alleen werden de investeerders belemmerd door bureaucratie, strikte arbeidsvoorwaarden, waaronder de onmogelijkheid om een arbeider te ontslaan en loon niet afhankelijk van prestatie maar van de positie in het bedrijf. In de economische zone Tianjin werd daarom een nieuw arbeidsmarktbeleid in praktijk gebracht. Het maakt niet uit of de kat wit of zwart is, zei Deng, als hij maar muizen vangt.

De economie draaide als een tierelier. China importeerde luxegoederen, de mode kwam op.
Er was echter vanuit de partij druk op Deng om de revolutionaire ideeën niet te vergeten. In 1983 werd door hardliners de aanval ingezet. Media en banken kwamen onder staatstoezicht, waardoor nieuwe economische zones niet konden ontstaan. Deng was vaak in het buitenland. In 1985 werd hij door Time magazine tot man van het jaar gekozen. Rijkdom in China betekende welvaart voor het volk, legde Deng uit. Hij was zich bewust van de gevaren. Tijdens de Culturele Revolutie werd zijn zoon door de Rode Gardes uit het raam gegooid en hield daar een verlamde rug aan over. Dat betekende toen een keerpunt in zijn denken.

Na acht jaar van landbouwhervorming en industriële ontwikkeling wilde Deng de dorpsondernemingen privatiseren. Sitong, een bedrijf dat nieuwe tekstverwerkers maakte groeide uit tot het grootste computerbedrijf in China. De staalindustrie was moeilijker te hervormen. Het waren staatsbedrijven die de werknemers van wieg tot graf verzorgden. Deng zette daar een streep onder. Zijn beleid viel niet overal in goede aarde. De sociale zekerheid werd ondermijnd door een inkomenskloof, criminaliteit, inflatie en corruptie. Hoewel er in 1989 veel corrupte lieden veroordeeld werden, werden anderen beschermd door hoge heren.
De dood van de vroegere leider Hu Yuobang in april bracht een golf van protest teweeg. Men vroeg niet om democratie maar om maatregelen tegen de corruptie. Wanneer Deng de signalen beter had verstaan was het wellicht niet uitgelopen op een bloedbad. Studenten verzetten zich tegen de censuur en daagden de leiders uit. Het Tiananmenplein stond vol demonstranten. Gorbatsjov die op bezoek kwam kon daar niet ontvangen worden. De media aandacht was enorm. De partij leed gezichtsverlies. Na het bezoek werd de staat van beleg ingesteld. Premier Li Peng was onverzettelijk. Arbeiders en soldaten sloten zich bij het protest aan. De studenten hadden minder controle over de toestand. Het leger schoot op 3 juni in het wilde weg op de menigte. Tussen de tweehonderd (regering) en tweeduizend (Rode Kruis) mensen kwamen om. Het bloedbad betekende een ramp voor Deng en schade aan de hervormingsbeweging. De maoïsten namen het roer weer over. De buitenlanders trokken weg. In 1991 voerde Deng zijn laatste actie tegen de hardliners. Jang Zemin zette in 1994 de maoïsten opzij, waarop China verder kon groeien. Inmiddels staat het klaar om de toekoms te dominneren.

Hier de Nederlandse trailer.   

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten