Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 21 oktober 2012

Aan Anne-Gine Goemans, juryvoorzitter van de Derde Haarlemse Debuutprijs 2012


Haarlem, 15 september 2012

Open brief aan juryvoorzitter Anne-Gine Goemans,

Geachte Anne-Gine,

Helaas zal vandaag, op de laatste dag dat manuscripten kunnen worden ingezonden voor de Derde Haarlemse Debuutprijs, mijn bijdrage aan de uitzendingen ontbreken. Wederom zelfs. Nadat ik vorig jaar de kwaliteit van mijn roman, een vervolg op mijn inzending van het eerste jaar Ondertussen in Haarlem, een moderne zedenschets onvoldoende vond, waren er ook dit jaar redenen om De konijntjes binnen te houden.

Ik wilde een jaar geleden een roman met inhoud schrijven omdat ik al genoeg las dat weinig om het lijf heeft. Ik heb twintig geleden in De grote jongen mijn internaatservaringen op papier gezet, maar die werden door mijn omgeving als weinig spannend beoordeeld. Ik zou, zo bedacht ik, die jaren vanuit een nieuw perspectief laten verschijnen, mij aangereikt door een vriend op het internaat, waar ik zo’n tien jaar geleden weer mee in contact kwam. Hij las De grote jongen en mailde me vervolgens dat hij een leuke tijd op het internaat had gehad, terwijl voor mij het omgekeerde gold. Ik herinnerde me nog zijn ongewenste intimiteit in de vakantieweek die wij in het zomerhuisje van zijn ouders doorbrachten.

Onze botsende werelden moesten het uitgangspunt vormen voor de roman De konijntjes, bedacht ik in de zomer van 2011. Ik maakte van mijn jeugdvriend een Amsterdamse, niet al te integere rechercheur aan het einde van zijn loopbaan, die niet zo hard meer loopt omdat hij weet dat het onrecht in de wereld toch niet te bestrijden is. Deze Koos leest op Facebook dat zijn oud-klasgenoot Eddie in de hoofdstad op zijn fiets verongelukt is. Het bericht komt van Aleid, de zus van Eddie, met wie hij digitaal bevriend is. Het is inmiddels 2011. Koos herinnert zich weer het manuscript  De grote jongen dat Eddie hem tien jaar daarvoor toestuurde. Anders dan zijn vrouw Winnie kon hij er weinig geduld voor opbrengen. Hij leest liever crimi's. Winnie heeft hem zijn aanranding van Eddie, die nadrukkelijk in het manuscript wordt genoemd,  vergeven, maar geldt dat ook voor iedereen? Heeft Eddie het incident aan de grote klok gehangen? Koos gaat in zijn nadagen als rechercheur op een privé-onderzoek uit. Tijdens de crematie in Haarlem komt hij in contact met de knappe vrouw van Eddie, die nog niet zo lang geleden van hem scheidde, waarop Eddie weer naar Amsterdam vertrok. Hun zoon Jimmy heeft de middelbare school in Haarlem afgesloten en studeert sinds kort in Cambridge. Aleid heeft De grote jongen nooit gelezen. Na de verhalen over Eddie’s vroege jeugd vond ze dat er genoeg oude koeien uit de sloot gehaald waren.

In de herfstvakantie duikt Jimmy in het archief van zijn vader, dat opgeslagen ligt bij zijn tante die in de bollenstreek woont. Hij spreekt met een oud-collega met wie zijn vader bevriend was en krijgt argwaan over de figuur Koos. Zijn vader was voor zijn ongeluk op de fiets naar hem toe, hoort hij van de collega. Hij besluit Koos op te zoeken voordat hij weer terug moet naar Cambridge.

Tot zover over de inhoud, die vooral in november 2011 tijdens het Nanowrimo-project op papier kwam. Toen ik na de kerst het manuscript weer oppakte, viel het resultaat me tegen. Ik had er teveel bij gehaald, misschien om het dagelijkse quotum van 1667 woorden te halen. Ik twijfelde om ermee door te gaan. Tijdens de uitreiking van de Tweede Haarlemse Debuutprijs aan Sybren Kalkman gaf Henriëtte Adema van de Stadsbibliotheek Haarlem en omstreken, die de manuscripten in ontvangst neemt, mij een steuntje in de rug. Met schaaf en beitel werkte ik het verhaal bij, maar ik vroeg me tegelijk af of de basis stevig genoeg was. Een meelezeres vond dat de gevolgen van de aanranding van Eddie door Koos niet duidelijk uit de verf kwamen. De ontknoping bleef ook te veel in de lucht hangen. Voor mij reden om het manuscript op te bergen naast andere manuscripten die ook niet het licht zagen.

Ik zou mijn ervaring willen doortrekken: zijn er meer schrijvers die ontevreden zijn over hun prestatie? Is iedereen altijd zeer tevreden met het resultaat of twijfelt men ook wel over hetgeen mengepubliceerd heeft,  verwenst men het dat men de ziel heeft blootgelegd? Over dat laatste hoor ik weinig, terwijl volgens mij iedere schrijver weet moet hebben van zwakke plekken of erger in zijn of haar roman. Schrijven is en blijft mensenwerk. 

Ik zie uit naar de uitreiking van de Derde Haarlemse Debuutprijs op 28 oktober a.s., een prijs die niet helemaal de lading denkt omdat die ook open staat voor schrijvers die al gedebuteerd hebben. Ik wens de jury veel succes bij haar beslissingen en definitieve keuze.

Met hartelijke groet,
Rein Swart.  


Geen opmerkingen:

Een reactie posten