Bruggen bouwen belangrijker dan muren
De nieuwe documentaire Walls
ofwel Muros van Pablo Iraburu en
Migueltxo Molina stelt een probleem aan de kaak dat zeer actueel is in de
moderne wereld. Sommigen zijn vrij om overal naar toe te reizen, anderen wordt
deze mogelijkheid ontzegd door het oprichten van muren. In Walls tonen de documentairemakers drie van die muren, namelijk
tussen de Verenigde Staten en Mexico, tussen Spanje en Marokko en tussen Zuid
Afrika en Zimbabwe, maar in de aftiteling laat men nog een scherm vol plaatsen
zien waar muren het contact tussen mensen onmogelijk maken. De meest in het oog
springend is die tussen Israël en Palestina, zoals onlangs onder andere nog
werd weergegeven in de documentaire Team
Gaza.
In Mexico woont Caren die haar drie kinderen in de Verenigde
Staten wil zien en daarom met een man een gevaarlijke tocht langs de muur
onderneemt om daar ergens overheen te klimmen op het moment dat het veilig is (zie foto). Caren
dient eerst haar gezicht zwart te maken met de houtskool die overgebleven is
van een vuurtje dat hen verwarmde tijdens een koude nacht tussen de rotsen. Ze
ziet zich als prooi, maar de man zegt dat het een spel is waar zij de winnaars
van zijn. Aan de andere kant van de grens plaatst Al kruizen op plaatsen waar
overstekers de dood hebben gevonden. Ook zet hij containers met water neer die dorstenden
op hun weg door de woestijn goed kunnen gebruiken. Hij heeft gevochten in
Vietnam en weet inmiddels hoe belangrijk het is om bruggen te bouwen en geen
muren.
In een bos in Marokko dicht bij Melilla wacht een groep
Afrikanen op een gelegenheid om in de Spaanse stad te komen. Ze zijn gevlucht
voor de terreur van Boko Haram. Sommigen hebben al meerdere pogingen ondernomen
en zich bezeerd aan het hek, maar ze zingen om de moed erin te houden. De Marokkaanse
moeder Ghariba el Bokhari steekt soms wel drie keer per dag de grens over om
goederen te vervoeren, waarbij ze soms ook nog bekogeld wordt. Ze doet dit
zware werk als een pakezel met grote pakketten op haar rug voor haar zieke man
en haar kinderen in de hoop dat ze het later beter zullen krijgen. Iedereen is
verschillend, zegt ze en dat is geen reden om sommigen uit te sluiten van een
gelukkig leven.
In Zimbabwe probeert men de grensrivier Limpopo met Zuid
Afrika over te steken, maar die wordt scherp bewaakt door grenswacht Izak. Deze
zegt dat hij vooral bendes wil opsporen die goed verdienen aan de overstekers
maar ondertussen stuurt hij ook een tweetal zwarten in de laadbak van zijn pick
up terug met de waarschuwing dat hij hun gezichten onthoudt en dat ze de
volgende keer in de cel zullen belanden. Onder het eten spreekt een collega van
hem over het gevaar van ebola dat ze binnenhalen. Onder een grote boom voert
Zimbabwaan Meza een toneelstuk op waarin de risico’s van een oversteek belicht
worden. Vaak dient men alles in te leveren om verder te kunnen.
Pablo Iraburu en Migueltxo Molina filmen op een esthetische
en poëtische wijze waarbij de drie getoonde omstandigheden in elkaar
overvloeien en erg op elkaar gaan lijken. De overeenkomsten tussen de verschillende
plaatsen in de wereld waarin contacten onmogelijk gemaakt worden, zijn groter
dan de verschillen, zo maken allerlei achtergelaten stukken kleding in het
prikkeldraad duidelijk. Voor Al vertelt elk voorwerp dat hij in de woestijn
vindt zijn eigen verhaal en is het een teken van een verloren leven.
Hier
de preview op YouTube, hier mijn bespreking van Team Gaza.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten