Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 21 oktober 2017

Boudewijn Büch – verdwaald tussen feit en fictie (2016), documentaire van Leo de Boer


Schrijver verstrikt in eigen verzinselen

Biografe Eva Rovers neemt een belangrijke plaats in in de documentaire Boudewijn Büch – verdwaald tussen feit en fictie van documentairemaker Leo de Boer. Ze heeft duidelijk sympathie voor de schrijver en televisiemaker die in december 1948 in Den Haag werd geboren en in november 2002 in Amsterdam overleed. Er gaat ook een enorme tragiek schuil achter het feit dat hij steeds meer verstrikt raakte in zijn eigen verzinsels en daar niet meer uit kon komen. Het is de tol van de roem die hem van alle kanten aan kwam gewaaid.

Rovers werd in april 2014 al gepolst door Wim Brands, die in Boeken op bezoek een kijkje nam in het IISG in Amsterdam waar Rovers aan haar biografie werkte. Na het verschijnen ervan werd ze door Jeroen van Kan uitgenodigd om daarover te komen praten. In de documentaire van Leo de Boer dringen we verder door in de persoon Büch omdat we de mensen zien die dichtbij hem stonden, zoals zijn vriendin Bernadette, vriendin Marianne die moeder van de zoon die hij met haar gewild had, de zoon zelf en zijn latere geliefde Paulien.

De Boer toont beelden van het katholieke Brabantse Boxtel waar Büch op elfjarige leeftijd naar toe werd gestuurd om aan te sterken. Hij ervoer de vakantiekolonie zelf als een psychiatrische inrichting en deed het voorkomen dat hij daarin ook opgenomen was geweest. Volgens zijn jeugdvriendin Jacqueline ging hij zelf in zijn verzinsels geloven. Zijn dagboeken die hij vanuit zijn negentiende bij hield, staan vol liefdesbeschrijvingen voor jongens als Gijsje en Robbie, die Rovers met het nodige omgemak gelezen heeft. Jeugdvriend Jacques zegt dat Robbie echt bestond, maar dat zijn vader, die slager was, Büch met een mes weghield bij zijn zoon. Een andere vriend, Jan Pieter, vertelde hem over het leven en de activiteiten van een tienjarige jongen, alsof Büch daar helemaal geen idee van had. Met zijn lange Afghaanse jas en zijn lange haren maakte hij in de jaren zeventig veel indruk. Zijn latere vriendin Karlijn zegt dat zij door hem werd betoverd.

Hij noemde Bernadette in zijn brieven een lieve mevrouw en wilde een kind van haar. Zij viel voor hem ondanks het feit dat ze getrouwd was, maar een kind was een ander verhaal. Later hoorde zij dat Büch een zoon had bij Marianne, een voormalige tekenlerares van hem, die ook getrouwd was. Hij voelde zich zelf veilig in dat gezin en speelde veel met de kleine Boudewijn Iskander (zie foto). Vriend Jacques geloofde dat die zijn zoon was en Bernadette zag het kind ook. In de roman De kleine blonde dood (1985), die ook verfilmd werd, wordt de slechte afloop van het kinderleven uitgebeeld. Büch vervlocht zijn ervaringen met de gebeurtenissen in het boek en sprak nooit de waarheid, zoals we zien in een fragment waarin Theo van Gogh hem onomwonden naar zijn zoon vraagt. De enorme eenzaamheid die Büch ervoer, maakte dat hij de vrouwen die hem zo nabij waren van zich vervreemdde. Rovers zegt dat hij met opzet verwarring schiep om de geruchtenstroom rond hemzelf aan de gang te houden en nooit zijn eigen gezicht liet zien.  

De 20 jarige Paulien die met hem samenwerkte tijdens de reizen die hij voor de televisie maakte, was het na zeven jaar zat met hem, ook omdat hij lichamelijk geen enkele interesse in haar had en alleen een facade in stand hield. Rovers zegt dat hij niet eens zo veel verzon maar gebeurtenissen vergrootte en daarbij hetzelfde gevoel had als in de oorspronkelijke gebeurtenis, zodat zijn verhalen altijd klopte. De Boer sluit af met een fragment van een stichtelijk Amerikaans jongenskoor, dat aandachtig door Büch beluisterd wordt, alsof hij herinnerd wordt aan de vakantiekolonie, waar de ontsporing begon.

Hier de trailer, hier mijn verslag van het bezoek van Wim Brands aan Rovers, hier dat van het gesprek dat Jeroen van Kan in 2016 met haar voerde over haar biografie Boud.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten