Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 27 oktober 2017

Ice and the sky (2015), documentaire van Luc Jacquet


Glacioloog bewijst klimaatverandering en roept op tot actie 
 
De Franse filmmaker Luc Jacquet werd bekend door zijn dierendocumentaires, waaronder La marche de l’empereur ofwel March of the penguins (2005). Tien jaar later verdiepte hij zich in het levenswerk van zijn landgenoot Claude Lorius (1932), die bewees dat de mens verantwoordelijk is voor de aan de gang zijnde klimaatverandering. In Ice and the sky ofwel La glace et le ciel zien we het portret van een bevlogen glacioloog. Ook al heeft de sfeer een hoog jongensboekengehalte, de problematiek komt duidelijk uit de verf. De laatste vraag die de oude Lorius stelt luidt wat we eraan gaan doen.

Jacquet begint met sfeerbeelden van Antartica waarin de schaduw van een mens over het ijs valt en daarna zelf in een poolstorm op zijn benen probeert te blijven staan, hetgeen we als een beeld kunnen zien van de huidige positie van de mens die zich eerder een triomfator over de natuur waande, maar inmiddels begrepen heeft dat hij de natuur hard nodig heeft om zelf te overleven.

Lorius ging in 1956, een jaar dat er in geofysisch opzicht veertig mondiale observatietochten gemaakt werden, op expeditie naar Antartica. Hij kwam eerst langs Tahiti met verleidelijke danseressen en daarna langs de ijsbergen in zee die hem erg imponeerden. Voordat hij bij het station Charcot aankwam, had hij de tijd om te acclimatiseren tussen de pinguïns, maar daarna was hij - na een barre tocht van achtentwintig dagen waarbij een slee kapot ging en ze een deel van de bagage moesten achterlaten - een jaar lang samen met twee anderen overgeleverd aan de omstandigheden, tot ze werden afgelost. Omdat het drietal meteen met waarnemingen begon, verwaarloosden ze hun station, waardoor ze eerst gangen moesten graven om hun spullen veilig te stellen. Wassen viel in die temperatuur niet te doen, ze droegen hun kleren af en gooiden ze dan weg. Lorius ontdekte dat de sneeuwkristallen in de zomer fijner zijn dan in de winter. Eenmaal tijd ging hij bezig met zijn proefschrift, maar drie jaar later kon hij als dienstplichtige mee met een Amerikaanse expeditie, nog verder in het poolgebied. Gletsjerspleten maakten het onmogelijk om het gebied te bereiken waar ze door een schip opgehaald werden, maar met een detector vorderden ze toch, al was het leven in de ijskoude cabines loodzwaar en maakte de kou de waarnemingen moeilijk te noteren. In ieder geval voorkwam de drang naar kennis dat ze, tot hun repatriëring, gek werden, zegt iemand die de stem van Lorius inspreekt. 

Lorius vervolgde zijn onderzoeken in Parijs naar de atomen in de sneeuwkristallen en ontdekte dat hij daarmee de temperatuur in de geschiedenis van de aarde kon meten. Om de oudste lagen te onderzoeken ging hij - na het voltooien van zijn proefschrift en inmiddels vader geworden - in 1962 met een expeditie mee om boringen te verrichten. Tijdens het drinken van een glas whisky was Lorius zich de waterbelletjes gewaar die uit het smeltende ijs ontsnapten. Die maakten dat hij de klimaatgeschiedenis nog beter kon reconstrueren. Een Amerikaanse expeditie in 1974 bood hem de kans om in de tijd terug te gaan. Hoewel verschillende vliegtuigen in de sneeuw strandden, gaven de Amerikanen niet op, maar bleven ze de expedities ondersteunen. De boringen waren succesvol maar later in het bitterkoude kamp Vostok kon men door de grote kennis van de Russen met wie men goed samenwerkte nog veel dieper graven. Analyse van de staven ijs leverde het bewijs op dat de mens verantwoordelijk kan worden gehouden voor de opwarming van de aarde. Lorius stelt in de documentaire zijn hoop op de jonge generatie die zich, terwijl opeenvolgende klimaatconferenties voorbij gaan aan de feiten, met hard en ziel zal inzetten om de stijging van de temperatuur en de zeespiegel ongedaan zal maken.   

Hier de Nederlandse trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten