Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 14 oktober 2017

Theaterrecensie: Romp, De Gemeenschap, Toneelschuur, 13 oktober 2017


Sterk relaas van een kunstenares die haar verlies niet wil toegeven

De aftakeling van ouderen is geen onderwerp dat in de maatschappij erg geliefd is. Eerst worden ouderen nog zolang mogelijk aan het werk gehouden, maar daarna is hun maatschappelijke rol wel uitgespeeld en kijkt men niet meer naar hen om. Het enige wat telt is de schoonheid van de jeugd, ervaring is niet van belang, alleen glanzend haar en witte tanden. Ouderen proberen daar zo lang mogelijk aan mee te doen en vergeten dat ze ooit de nederlaag zullen moeten inzien. Het einde komt in dat geval dan ook als een overval.

Dit geldt zeker voor de kunstenares die op het sterfbed ligt dat rechts achteraan op het verder lege podium staat. Wat eerst nog oogt als een kwetsbare vrouw op een eenvoudig bed onder een schapenwollen sprei, ontpopt zich al gauw als een kenau die niet bereid is de nederlaag toe te geven. Wat haar betreft is de toestand tijdelijk en gaat ze straks weer gewoon naar buiten om haar bezigheden voort te zetten. Haar klankbord is een man die ver van haar af zit en zich vooralsnog niet meer haar bemoeit, op een technische handeling na, zoals het omhoog brengen van de bovenkant van het bed.

Later wendt hij zich weliswaar naar haar toe, maar tot een interactie is hij niet bereid. Zijn verrassende dans halverwege, waarin hij zich, begeleid door een indringende viool, ook letterlijk bloot geeft, wordt door haar afgedaan als een vorm van expressie waar zij haar neus voor optrekt. Haar kritiek is vaak op het komische af, zoals bijvoorbeeld op het eten dat ze krijgt voorgezet en dat kraak noch smaak heeft. Dat komt ook tot uiting in haar intonatie die slepend is en rauw van toon. Pas als de woordenstroom van de vrouw in haar keel tot stilstand is gekomen, doet de man zijn relaas, waaruit blijkt dat hij niet rouwig is om de dood van de vrouw die altijd alleen geïnteresseerd was in haar eigen ervaringen als kind en later als kunstenares, die als een gevierde diva de mannen gemakkelijk om haar vinger wond.

De vorm van Romp is nog vaster dan de De Shakespeare club, die ook uit de pen kwam van Rob de Graaf en door Roy Peters werd geregisseerd. De belichting vanuit hoekige lichtkolommen van Marijn Akkermans en het knetterende geluid van René Rood maken de vorm nog hechter. De storing op de lijn geeft de contactloosheid tussen de acteurs mooi weer. Net zo fraai is de camera die de man op zeker moment op het hoofd van de vrouw richt, dat heel groot geprojecteerd wordt achter de lichtkolommen die de vorm van tralies aannemen dan wel spijlen van het bed die de vrouw gevangen houden.

Mimespeelster Karina Holla (zie foto van Casper Koster) verricht een buitengewone prestatie door gekluisterd aan bed een uur lang haar leven te beschouwen, waarin de paranoia langzaamaan binnensluipt. Haar bespiegelingen, waaronder seksueel misbruik als kind, komen des te harder binnen omdat haar tegenspeler Gerardjan Rijnders haar op geen enkele manier tegenspreekt. Zijn slotbeschouwing stemt treurig, hoewel hij zelf opgelucht is dat haar leven voorbij is en er daardoor weer ruimte komt voor iets nieuws. Het publiek krijgt de kans na te denken over de waarde van individuele prestaties in het licht van de gemeenschap waarin men zich bevindt. Wat dat betreft doet de naam van het gezelschap zichzelf eer aan. 

Hier de site van De Gemeenschap met daarop de trailer, hier mijn bespreking van De Shakespeare club.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten