Adembenemend gezinsdrama rond een opstandige dochter die
naar IS wil
De Franse cineast Xavier Durringer (Parijs, 1963) schiet in
de roos met zijn televisiefilm Ne
m’abandonne pas. Het sociaal drama over de Parijse tiener Chama, die een
vriendje heeft die zich bekeert tot de islam, naar Syrië afreist en graag wil
dat zij naar hem toekomt, is aangrijpend en actueel. De aantrekkingskracht van
de jihad is groot. De argumenten van Chama tegen de decadente Westerse maatschappij
zijn begrijpelijk. Maar daarmee jaagt ze wel haar moeder de stuipen op het lijf.
De moeder, Inès (een ijzersterke rol van Samia Sassi), is
zich in het begin van de film nog nergens van bewust. Ze heeft een Arabische
achtergrond, werkt in een
ziekenhuis, is gescheiden van haar man en houdt er een westerse levensstijl op
na met drank en sigaretten. Tijdens een feestje ter gelegenheid van het feit
dat de zeventienjarige Chama is toegelaten tot de opleiding politicologie,
waarbij haar vroegere man en moeder aanwezig zijn, hoort ze van Audrien
Saugier, de vader van Louis, wiens zoon zich bekeerd heeft tot de islam en voor
IS strijdt, dat haar dochter en zijn zoon via internet in het huwelijk getreden
zijn.
Inès is eerst te geschokt om daarop te reageren, maar kan er
dan niet omheen om Chama te bevragen. Na doorzoeking van haar kamer blijkt
hoezeer haar dochter van haar verwijderd is geraakt. Chama draagt zelfs een
trouwring die ze via het jihadistische circuit gekregen heeft. Ze roept de hulp
van haar ex in, die het liefst wil dat ze de politie raadpleegt, maar zelf kiest
ze voor de hulp van Saugier, die een vakantiehuisje ver van de bewoonde wereld
heeft, waar Inès en Chama in kunnen trekken.
Ze geeft Chama een verdovingsspuit om haar in het huisje te
krijgen, maar de laatste is woedend als ze daar ontwaakt. De confrontaties
tussen moeder en dochter zijn heftig. Inès gooit de trouwring van Chama in het
openhaardvuur, waardoor Chama haar hand verbrandt. De rol van Saugier is
dubieus omdat hij het liefst wil dat zijn zoon Louis terugkomt naar Frankrijk
en Chama wil inzetten om hem zover te krijgen. De relatie tussen de gescheiden
ouders is gelukkig nog wel zo goed dat ze samenwerken om de plannen van hun
dochter te verijdelen.
Lina El Arabi speelt de rol van de koppige en strijdvaardige
Chama uitstekend. Tegen haar vastberadenheid om zich samen met haar vriendje in
te zetten voor de jihad lijkt weinig in te brengen. Alleen een tegenkracht van
uiteenlopende kanten, zoals van een vriendin, een oma, niet al te optimistische
berichten van Louis en vooral een strijdster die in Syrië geweest is maar teleurgesteld
is teruggekomen, kan de muur breken die zij heeft opgericht. De film is voor de
aanslagen in november 2015 in Parijs gemaakt, zo laat Durringer vooraf weten.
Wellicht zouden die een tiener als Chama ook tot rede hebben gebracht.
De uit Marokko afkomstige Duitse journaliste Souad Mekhennet
deed onderzoek naar motieven om voor de jihad te kiezen en beschreef die in Ik moest alleen komen – Reizen naar het
front van de jihad (2017), dat net in het Nederlands is vertaald. Ze ziet
in de radicale islam en de westerse islamofobie twee kanten van hetzelfde
verschijnsel. Polariseren, zoals Wilders doet, maakt het probleem alleen maar
erger. Alleen verbinding vormt een oplossing.
Hier
de trailer in het Frans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten