Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 7 oktober 2017

Filmrecensie: Ne m’abandonne pas (2016), Xavier Durringer


Adembenemend gezinsdrama rond een opstandige dochter die naar IS wil

De Franse cineast Xavier Durringer (Parijs, 1963) schiet in de roos met zijn televisiefilm Ne m’abandonne pas. Het sociaal drama over de Parijse tiener Chama, die een vriendje heeft die zich bekeert tot de islam, naar Syrië afreist en graag wil dat zij naar hem toekomt, is aangrijpend en actueel. De aantrekkingskracht van de jihad is groot. De argumenten van Chama tegen de decadente Westerse maatschappij zijn begrijpelijk. Maar daarmee jaagt ze wel haar moeder de stuipen op het lijf.

De moeder, Inès (een ijzersterke rol van Samia Sassi), is zich in het begin van de film nog nergens van bewust. Ze heeft een Arabische achtergrond, werkt in een ziekenhuis, is gescheiden van haar man en houdt er een westerse levensstijl op na met drank en sigaretten. Tijdens een feestje ter gelegenheid van het feit dat de zeventienjarige Chama is toegelaten tot de opleiding politicologie, waarbij haar vroegere man en moeder aanwezig zijn, hoort ze van Audrien Saugier, de vader van Louis, wiens zoon zich bekeerd heeft tot de islam en voor IS strijdt, dat haar dochter en zijn zoon via internet in het huwelijk getreden zijn.

Inès is eerst te geschokt om daarop te reageren, maar kan er dan niet omheen om Chama te bevragen. Na doorzoeking van haar kamer blijkt hoezeer haar dochter van haar verwijderd is geraakt. Chama draagt zelfs een trouwring die ze via het jihadistische circuit gekregen heeft. Ze roept de hulp van haar ex in, die het liefst wil dat ze de politie raadpleegt, maar zelf kiest ze voor de hulp van Saugier, die een vakantiehuisje ver van de bewoonde wereld heeft, waar Inès en Chama in kunnen trekken. 

Ze geeft Chama een verdovingsspuit om haar in het huisje te krijgen, maar de laatste is woedend als ze daar ontwaakt. De confrontaties tussen moeder en dochter zijn heftig. Inès gooit de trouwring van Chama in het openhaardvuur, waardoor Chama haar hand verbrandt. De rol van Saugier is dubieus omdat hij het liefst wil dat zijn zoon Louis terugkomt naar Frankrijk en Chama wil inzetten om hem zover te krijgen. De relatie tussen de gescheiden ouders is gelukkig nog wel zo goed dat ze samenwerken om de plannen van hun dochter te verijdelen.

Lina El Arabi speelt de rol van de koppige en strijdvaardige Chama uitstekend. Tegen haar vastberadenheid om zich samen met haar vriendje in te zetten voor de jihad lijkt weinig in te brengen. Alleen een tegenkracht van uiteenlopende kanten, zoals van een vriendin, een oma, niet al te optimistische berichten van Louis en vooral een strijdster die in Syrië geweest is maar teleurgesteld is teruggekomen, kan de muur breken die zij heeft opgericht. De film is voor de aanslagen in november 2015 in Parijs gemaakt, zo laat Durringer vooraf weten. Wellicht zouden die een tiener als Chama ook tot rede hebben gebracht.

De uit Marokko afkomstige Duitse journaliste Souad Mekhennet deed onderzoek naar motieven om voor de jihad te kiezen en beschreef die in Ik moest alleen komen – Reizen naar het front van de jihad (2017), dat net in het Nederlands is vertaald. Ze ziet in de radicale islam en de westerse islamofobie twee kanten van hetzelfde verschijnsel. Polariseren, zoals Wilders doet, maakt het probleem alleen maar erger. Alleen verbinding vormt een oplossing.

Hier de trailer in het Frans.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten