Overdaad aan actuele onderwerpen maakt satire minder scherp
De roem van Kunsthart
ging aan Gidsland vooruit. Met
dezelfde tekstschrijver (Nathan Vecht), regisseur (Lineke Rijxman) en een van de
drie spelers (Guy Clemens), die zeer veel indruk maakte in zijn rol als de
Letse dirigent Mariss Jansons en als minister-president Rutte, ligt een
smakelijk vervolg voor de hand. Gidsland
is echter ingewikkelder dan Kunsthart,
dat uit drie losse onderdelen bestond en daardoor, ondanks het geweldige spel
van de vier acteurs, minder krachtig. Door het koppelen van allerlei
maatschappelijke thema’s aan elkaar raakt de aandacht verspreid, net zoals dat
in werkelijkheid gebeurt in ons land dat eerder andere landen de weg wees, maar
die inmiddels zelf totaal kwijt is.
Net als Kunsthart
is Gidsland opgebouwd uit drie
elementen die dit keer in elkaar grijpen. Het eerste deel gaat over een
moeizame vergadering in de ministerraad over de verdeling van asielzoekers over
de verschillende azc’s. Tegelijk werpen andere elementen hun schaduw vooruit.
Zo zien we een fragment uit de populaire talkshow van Sebastiaan waarin
reporter Jacco vanuit de rododendrons de crisisstemming rond de
vluchtelingenopvang probeert te peilen. een leuke rol is gereserveerd voor een
dienstertje, dat een bestelling fingerfood komt opnemen en tegen minister Joost
haar nood klaagt over de aanwezigheid van asielzoekers in haar woonomgeving.
In het tweede deel bevinden we ons in een televisiestudio
hoog boven Amsterdam, van waaruit de gang van zaken in de hoofdstad scherp in
de gaten gehouden wordt. De jonge Kim spreekt daar met de gearriveerde senior
medewerkster San over de mogelijkheden voor een eigen zomerpraatprogramma. Ze heeft
als onderzoekjournaliste veel kennis van de sociale woningbouw en wil integere
gesprekken voeren, maar San vindt Kim te elitair en daarnaast moet eerst een
hele rits mannen zoals Gerard gepasseerd worden. In de studio verschijnt de
vermaarde documentairemaker Duco van Dijk en Sebastiaan die het middelpunt
wordt van een relletje, hetgeen met stil spel mooi wordt uitgebeeld, terwijl
Gerard zijn vingers liever niet brandt aan het nemen van een beslissing.
Het derde deel speelt zich af in de gehavende huiskamer van
de overspannen, alleenstaande moeder Janine in het aardgasgebied in Groningen. Ze
onderhoudt Amar, de vader van een vluchtelingengezin over een schanddaad
tijdens een schoolreisje, namelijk het doden van een vis uit de Waddenzee. Gedurende
het gesprek wordt zij gestoord door haar puberdochter Lisanne die aandacht
tekort komt. Tussendoor wordt Amar door documentairemaker Duco van Dijk gemaand
om niet in de camera te kijken, laat staan om daarin zijn zegje te doen.
Tenslotte is Van Dijk tevreden, al mag Janine het verhaal nog eens herhalen met
een scheur in de muur op de achtergrond.
De drie elementen komen samen in het zomerpraatprogramma van
Kim, waar ook liedjeszanger Erwin met zijn hit Holadijee aan meedoet. Er ontstaat een harde confrontatie tussen
Janine en Joost die zich als een gladde politicus met nietszeggende woorden van
het aardgasprobleem probeert af te maken, hetgeen Janine tot razernij brengt. In
een oogwenk keren we terug naar het woonhuis van Janine, waar Lisanne haar nood
klaagt over een werkstuk over het regenwoud dat niet wordt nagekeken omdat het
niet geprint is, Joost vreedzaam aan een kaakje knabbelt en Erwin een Groningse
versie van Het vlakke land van
Jacques Brel ten gehore brengt.
Iedere speler heeft drie rollen, die sterk ingevuld worden.
Ilke Paddenburg speelt het dienstmeisje tijdens de ministerraad, de
onderzoekjournaliste die een eigen programma wil en de puberdochter, Anniek
Pheifer is een minister, de senior televisiemedewerkster met het
onvermijdelijke glas wijn in de hand en de overspannen moeder met een mooie
Groningse tongval, Xander van Vledder minister, documentairemaker en
liedjeszanger en Guy Clemens tenslotte minister van BiZa, presentator van een
populaire talkshow en vader van een vluchtelingengezin. Helaas heb ik de in Muggerwareparty aangekondigde steile
Duitse historicus Felix van Diepenbach niet gezien. Dat zegt mogelijk iets over
de moeite van Rijxman om Gidsland tot
een hechte voorstelling te kneden. In ieder geval heeft ze nog een aantal dagen
tot de première van komende woensdag om er een overtuigende satire van te
maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten