Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 8 oktober 2017

Theaterrecensie: Gidsland, mugmetdegoudentand, Toneelschuur, 7 oktober 2017


Overdaad aan actuele onderwerpen maakt satire minder scherp

De roem van Kunsthart ging aan Gidsland vooruit. Met dezelfde tekstschrijver (Nathan Vecht), regisseur (Lineke Rijxman) en een van de drie spelers (Guy Clemens), die zeer veel indruk maakte in zijn rol als de Letse dirigent Mariss Jansons en als minister-president Rutte, ligt een smakelijk vervolg voor de hand. Gidsland is echter ingewikkelder dan Kunsthart, dat uit drie losse onderdelen bestond en daardoor, ondanks het geweldige spel van de vier acteurs, minder krachtig. Door het koppelen van allerlei maatschappelijke thema’s aan elkaar raakt de aandacht verspreid, net zoals dat in werkelijkheid gebeurt in ons land dat eerder andere landen de weg wees, maar die inmiddels zelf totaal kwijt is.

Net als Kunsthart is Gidsland opgebouwd uit drie elementen die dit keer in elkaar grijpen. Het eerste deel gaat over een moeizame vergadering in de ministerraad over de verdeling van asielzoekers over de verschillende azc’s. Tegelijk werpen andere elementen hun schaduw vooruit. Zo zien we een fragment uit de populaire talkshow van Sebastiaan waarin reporter Jacco vanuit de rododendrons de crisisstemming rond de vluchtelingenopvang probeert te peilen. een leuke rol is gereserveerd voor een dienstertje, dat een bestelling fingerfood komt opnemen en tegen minister Joost haar nood klaagt over de aanwezigheid van asielzoekers in haar woonomgeving.

In het tweede deel bevinden we ons in een televisiestudio hoog boven Amsterdam, van waaruit de gang van zaken in de hoofdstad scherp in de gaten gehouden wordt. De jonge Kim spreekt daar met de gearriveerde senior medewerkster San over de mogelijkheden voor een eigen zomerpraatprogramma. Ze heeft als onderzoekjournaliste veel kennis van de sociale woningbouw en wil integere gesprekken voeren, maar San vindt Kim te elitair en daarnaast moet eerst een hele rits mannen zoals Gerard gepasseerd worden. In de studio verschijnt de vermaarde documentairemaker Duco van Dijk en Sebastiaan die het middelpunt wordt van een relletje, hetgeen met stil spel mooi wordt uitgebeeld, terwijl Gerard zijn vingers liever niet brandt aan het nemen van een beslissing.  

Het derde deel speelt zich af in de gehavende huiskamer van de overspannen, alleenstaande moeder Janine in het aardgasgebied in Groningen. Ze onderhoudt Amar, de vader van een vluchtelingengezin over een schanddaad tijdens een schoolreisje, namelijk het doden van een vis uit de Waddenzee. Gedurende het gesprek wordt zij gestoord door haar puberdochter Lisanne die aandacht tekort komt. Tussendoor wordt Amar door documentairemaker Duco van Dijk gemaand om niet in de camera te kijken, laat staan om daarin zijn zegje te doen. Tenslotte is Van Dijk tevreden, al mag Janine het verhaal nog eens herhalen met een scheur in de muur op de achtergrond.

De drie elementen komen samen in het zomerpraatprogramma van Kim, waar ook liedjeszanger Erwin met zijn hit Holadijee aan meedoet. Er ontstaat een harde confrontatie tussen Janine en Joost die zich als een gladde politicus met nietszeggende woorden van het aardgasprobleem probeert af te maken, hetgeen Janine tot razernij brengt. In een oogwenk keren we terug naar het woonhuis van Janine, waar Lisanne haar nood klaagt over een werkstuk over het regenwoud dat niet wordt nagekeken omdat het niet geprint is, Joost vreedzaam aan een kaakje knabbelt en Erwin een Groningse versie van Het vlakke land van Jacques Brel ten gehore brengt.

Iedere speler heeft drie rollen, die sterk ingevuld worden. Ilke Paddenburg speelt het dienstmeisje tijdens de ministerraad, de onderzoekjournaliste die een eigen programma wil en de puberdochter, Anniek Pheifer is een minister, de senior televisiemedewerkster met het onvermijdelijke glas wijn in de hand en de overspannen moeder met een mooie Groningse tongval, Xander van Vledder minister, documentairemaker en liedjeszanger en Guy Clemens tenslotte minister van BiZa, presentator van een populaire talkshow en vader van een vluchtelingengezin. Helaas heb ik de in Muggerwareparty aangekondigde steile Duitse historicus Felix van Diepenbach niet gezien. Dat zegt mogelijk iets over de moeite van Rijxman om Gidsland tot een hechte voorstelling te kneden. In ieder geval heeft ze nog een aantal dagen tot de première van komende woensdag om er een overtuigende satire van te maken.    

Hier de teaser op de site van mugmetdegoudentand, hier mijn bespreking van Kunsthart, hier die van Muggerwareparty.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten