Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 3 oktober 2017

De witte vlucht (2017), documentaire van Camiel Zwart


Nadruk op het gesprek, zowel binnen als buiten de klas

Documentairemaker Camiel Zwart wendt zich, na zijn onderzoek naar de beste levenshouding tegenover zijn jonge zoon in Terreur, bron van angst (2016), naar buiten en wel naar de katholieke basisschool Het octaaf in een Nijmeegse buurt die last heeft van het feit dat hoogopgeleide ouders de school mijden en liever een andere school buiten de wijk voor hun kinderen zoeken. Het probleem bestaat al langer en vaak is de achtergrond daarvan dat zwarte kinderen minder goed presteren en daarmee de mogelijkheden van slimme witte kinderen belemmeren, maar daar is op Het octaaf geen sprake van. De uitkomsten van de Cito toets zijn bovengemiddeld.

Behoorlijk heftig zijn dan ook de telefoongesprekken die Zwart in het begin laat zien en die voor een deel ook in de promo terecht zijn gekomen. Vooroordelen blijken zich diep in het hoofd van witte ouders genesteld te hebben. Directeur Roger Visser gaat daarom met juf Mireille van groep vijf bij jonge, goed opgeleide ouders langs om keukentafelgesprekken te houden over redenen waarom ze wel of niet hun kinderen straks naar Het octaaf zullen sturen. Het getuigt van lef om het gesprek aan te gaan en de ouders uit te nodigen in ieder geval eens een kijkje te komen nemen in hun school.

De kijker ziet ook hoe juf Mireille zich staande probeert te houden in haar klas met vele nationaliteiten, die weliswaar kleiner is dan de gemiddelde maar waarin toch veel onrust heerst. Veel hiervan heeft te maken met de maatschappelijke onrust en het getuigt van idealisme om daar in het onderwijs iets aan te willen doen, al wordt Mireille daar af en toe hondsmoe van. Ze wordt in ieder geval gesteund door een vrouwelijke collega met wie ze, naast alle aandacht aan de sociaal emotioneel ontwikkeling in de klas, in de gymzaal oefeningen volgens de methode Rots & Water doet. Ze zegt heel duidelijk tegen haar leerlingen dat ze hun mond open moeten doen als hen iets dwars zit. Een van hen weet heel goed te verwoorden wat hij moet doen als hij door anderen voor kaaskop wordt uitgemaakt.

De omgang met andere culturen krijgt in ieder geval alle kans op Het octaaf. We zien islamitische moeders die zich inzetten om de leerlingen bekend te maken met de ramadan en het suikerfeest. Op het schoolplein deelt men lekkers uit (zie foto), al wordt dat zo te zien niet door veel witte ouders op prijs gesteld. Mireille wil graag dat kinderen uitgaan van hun eigen kracht, maar stuit op culturele problemen als moslimkinderen geen kerstliedjes willen meezingen. Ik moet er niet aan denken wat de radicalisering in Turkije voor gevolgen kan hebben voor de school. De wereld is complex, zei Visser al.  

De opzet van de documentaire De witte vlucht is helaas wat ingestudeerd en haalt het niet bij spontanere portretten uit andere landen zoals At home in the world (2015) van de Deen Andreas Koefoed, al is de problematiek op een school voor asielzoekers weer anders. Gelukkig werken de omstandigheden in het voordeel van Het octaaf. De nauwe samenwerking met kinderopvang in een nieuwe school centraal in de wijk biedt betere mogelijkheden om de integratie gedachte vorm te geven.  

Hier de promo van De witte vlucht, hier mijn bespreking van Terreur, bron van angst, hier die van At home in the world, hier meer informatie over de methode Rots & Water.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten