Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 10 oktober 2017

Krijg nou tieten (2017), documentaire van Annemiek Brumsteede en Deborah van der Starre


Over de lijdensweg van vrouwen met het BRCA gen

Krijg nou tieten is niet alleen een boek van Claudia de Breij, maar ook een documentaire over het (over)leven met erfelijke borstkanker. De makers kregen zelf drie jaar eerder de diagnose borstkanker, waarvan de een de erfelijke vorm BRCA had en besloten samen een film over het onderwerp te maken. Eerder al in 2013 schetste Sacha Polak in Nieuwe tieten de problemen met deze erfelijke belasting vanuit een persoonlijk standpunt. Annemiek Brumsteede en Deborah van der Starre raadplegen verschillende deskundigen en filmen vrouwen die om moeten gaan met de dilemma’s, waarbij de kans op kanker zestig tot tachtig procent is.

Eerst gaan ze naar Orlando in Florida waar de ontdekster van het gen werkt dat erfelijke borstkanker veroorzaakt. Ze heet Mary Claire King, heeft een foto van Obama en haarzelf in haar kamer hangen en zegt dat het traject moeilijk is maar dat niemand meer aan de ziekte hoeft te sterven. Een radioloog uit het UMC in Utrecht toont röntgenfoto’s waarop een vermoeden van kanker te zien is. Daarop praat Annemiek met een tante die vertelt dat er in de familie al veel leden aan het gen ten prooi zijn gevallen. We horen tegelijkertijd dat de ziekte niet van moeder naar dochter wordt doorgegeven, maar van moeder naar zoon en van vader naar dochter.

Mylene Poel is vierenvijftig jaar en lijdt aan de ziekte. Ze heeft al een borst weg laten halen en ook haar eierstokken, maar kreeg toch te maken met uitzaaiingen. Ze krijgt chemotherapie en past in aanwezigheid van haar familie een pruik. Ze heeft het er te kwaad mee dat haar eigen haren waren weggeschoren, maar ze voelt zich verder niet echt ziek. Ze heeft een gesprek met oncoloog Agnes Jager die haar vertelt over een reconstructie van haar borsten. Ze bezoekt een tentoonstelling over het onderwerp in het ziekenhuis in Groningen waar haar portret tussen dat van andere vrouwen hangt. Het gesprek daarna gaat over preventieve behandeling. In het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk praat ze met de specialist over de laatste uitslagen die haar tevreden stemmen. Haar dochter en zoon laten zich testen, nadat geneticus Jan Oosterwijk hen over de mogelijkheden van het wel of niet hebben van het gen geïnformeerd heeft. Ze blijken allebei erfelijk belast te zijn, maar voor de dochter zijn de implicaties groter.  

Marianne Knudsen was zwanger toen ze knobbeltje in haar oksel ontdekte. De kanker had zich inmiddels al uitgezaaid toen ze de uitslag kreeg. Ze vond het moeilijk haar familie in te lichten. Een van de zussen wist daarmee dat ze het ook had. Ze heeft haar eierstokken weg laten halen en haar borsten laten amputeren en kiest voor een reconstructie waarbij er verschillende opties zijn. Haar partner Robert is haar tot steun, terwijl de chirurgen uitleggen wat de mogelijkheden zijn.

De jonge Tiffany heeft, nadat vastgesteld is dat ze het gen draagt, gekozen voor een reconstructie met vetweefsel uit haar bovenbenen, maar moet nog een keer terugkomen om die te vervolmaken en is daar gefrustreerd over. Ze vond het moeilijk haar vriend over de reconstructie in te lichten. Ze past na de ingreep een bikini en zegt dat ze haar zekerheid heeft teruggekocht.

Bart, de vriend van Mariëlle (zie foto), vond het weg laten halen van de borsten geen punt en steunde haar volledig. De chirurg doet na anderhalf jaar een tweede operatie en zegt erbij dat er minder gevoel in het vetweefsel zit dat uit haar benen is gehaald, maar daar moet ze het maar mee doen. Haar tepel kan wel gespaard worden, zo blijkt uit onderzoek. Mariëlle neemt een beperkt risico voor lief. We zien dat de plekken op haar lichaam worden getekend waar ingegrepen wordt, voordat ze de operatiekamer in gaat. In een interview met het Eindhovens Dagblad vertelt ze haar verhaal.   

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Nieuwe tieten, hier het interview met Mariëlle. De foto is van Pierre Reijnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten