Verhalen van mensen in het meest omstreden conflictgebied in
de wereld
Journalist en Arabist Anna Krijger verbleef vanaf 2014
langere tijd in Israël en de Palestijnse gebieden om een beeld te krijgen van
de overtuigingen die daar leefden. Door zich in te leven in mensen die zij leerde
kennen en hun verhalen op te tekenen, leerde ze dat het geen zin heeft om te
oordelen maar dat begrip een betere basis vormt om een vreedzame toekomst te
bereiken.
Carolina Lo Galbo had verwacht de zoveelste versie
voorgeschoteld te krijgen van het Israëlisch – Palestijnse conflict maar was
aangenaam verrast door de verhalen en de frisse verteltoon. Ze vraagt waar zo
iets begint.
Krijger zegt dat het bij haar eigen interesse begint. Het
gaat om verhalen die ze anderszins niet gepubliceerd of uitgezonden krijgt. Ze
verbleef in Tel Aviv en in Jerusalem. Gaza, dat na de oorlog in puin lag,
maakte veel indruk op haar, net als de moedeloosheid en de angst die er heerst.
Ze vertelt over de kooi van een paar honderd meter die ze door moest om in Gaza
te komen, dat dan ook een heel andere wereld is.
Lo Galbo vraagt naar de verschillende personen uit de
verschillende kampen van wie ze de verhalen optekende.
Krijger haalt een dierenarts uit Jeruzalem aan die eerst
weinig met een journalist als zij op had, maar langzaamaan veranderde. Ze kwam
in contact met de man omdat ze met haar vriend Derk zielige dieren van de
straat haalde. De arts was eerst verbaal agressief en anti Palestijns maar een
paar maanden later lag dat toch genuanceerder.
Lo Galbo vindt dat ze met een open mind naar de mensen
kijkt.
Krijger zegt dat het haar bedoeling was om niet te oordelen
over mensen, maar hen hun verhaal te laten vertellen. Ze hoorde over een
martelaar die bijna een Israëliër had doodgeschoten en daarna zelf werd
doodgeschoten. Ze ging op bezoek bij zijn familie en vroeg zich af of ze hen
moest condoleren of feliciteren, maar dat laatste ging haar te ver. Het leek
haar wel een toneelstukje.
Lo Galbo vraagt hoe de angst van mensen in stand gehouden
wordt.
Krijger antwoordt dat dit door de politiek komt. Beide
zijden gebruiken de angst als brandstof en ventileren die via de media. De muur
biedt voor Israëli ook veiligheid.
Lo Galbo vraagt of het niet van kwaad tot erger wordt.
Krijger zegt dat de inzet voor vrede inderdaad klein is.
Lo Galbo zegt dat het haar niet in dank werd afgenomen dat
ze van bezette gebieden sprak.
Krijger antwoordt dat haar vriendin het over betwiste
gebieden heeft, maar zelf houdt ze liever de termen aan die de VN gebruikt. Er
is sprake van een emotionele woordenstrijd. Ze sprak met twee kinderen uit een
familie die de Holocaust overleefd hadden. De een was links, de ander rechts.
Wat een rol speelde in hun verschil van opvatting was het feit of ze vonden dat
alleen het joodse volk of alle minderheden onrecht wordt aangedaan.
Lo Galbo wil de tatoeage zien die ze op haar arm heeft laten
aanbrengen. Naast een christelijk kruis staat er een psalm in het Arabisch die
luidt: De heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets.
Krijger vertelt dat joden soms niet eens weten dat de psalm
in het Arabisch geschreven staat, zo ver staat die werkelijkheid van hen af,
terwijl er ook Arabische christenen in hun omgeving wonen. Ze denkt niet dat er
de komende tijd veel in positieve zin zal veranderen. Haar vriend, die
correspondent was voor NRC, moest weg en zij ging mee, ook vanwege
visumproblemen, maar ze hoopt er nog wel op vakantie te gaan. Ze heeft er in
ieder geval een positief gevoel over dat ze mensen aldaar een stem heeft
gegeven.
Hier
een leesfragment op Athenaeum Boekhandel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten