Opgroeien met een dode vader en een ankerloze moeder
Auke Hulst (1975) maakte een muzikale reis van de Oost- naar
de Westkust van de Verenigde Staten, waarin de kracht van de kunst en de
schaduw van de dood belangrijke elementen waren. Tegen Carolina Lo Galbo praat
hij openhartig over zijn leven.
Lo Galbo begint erover dat de reis een album opleverde maar
ook een boek over zijn vader, die in 1983 plotseling overleed.
Hulst vertelt dat de reis het gevolg was van het feit dat
zijn relatie alweer uit ging en dat hij wel eens weg wilde. Omdat hij nogal een
poetser is, zoals hij zelf zegt, wilde hij Moon
songs binnen een bepaalde tijd klaar hebben. Hij bezocht plaatsen waar
artistieke mensen stierven zoals het graf van Scott Fitzgerald in Maryland, Wolf
River waarin Jeff Buckley verdronk, Idaho waar Ernest Hemingway zich door het
hoofd schoot en Seattle waar Kurt Cobain hetzelfde deed. Rond de sterfdag van
zijn vader was hij in het eenzame Wyoming en daar werd hij gegrepen door diens
dood en de betekenis die dat voor hem had, meteen al omdat zijn vader daarmee
zijn achtste verjaardag verpest had, maar ook dat hij daarmee zijn leven had
bepaald.
Lo Galbo zegt dat hij veel over zijn jeugd heeft geschreven,
onder andere in Kinderen van het Ruige
Land (2012) en dat zijn moeder daarin een ankerloze vrouw is.
Hulst antwoordt dat zij vaak de hort op was en dat de
kinderen het zelf moesten uitzoeken. Na de dood van zijn vader had hij weinig
ruimte om over hem na te denken maar aangezien hij de leeftijd nadert dat zijn
vader overleed, werd hij sterker met hem geconfronteerd.
Lo Galbo merkt op dat hij over een verbond der vaderlozen
sprak.
Hulst zegt dat hij weinig vriendjes had maar de weinigen
hadden ook geen vader en daar spraken ze verder nooit over. Wel was er de
onderlinge herkenning, de hardheid, de afweer en de boosheid en verder veel
vragen daaromtrent. Ook op zijn 42 ste kan hij er met zijn hoofd niet bij dat
zijn vader niet meer leeft. De tragedie heeft zijn levensweg bepaald. Als SF
fanaat vergelijkt hij de richting die zijn leven kreeg met een ruimteschip dat
snelheid krijgt door langs een planeet te scheren. Op zijn 41 ste wilde hij
niet alleen vaststellen wat de impact van het verlies van zijn vader was
geweest maar ook de vraag beantwoorden wie zijn vader was geweest. Hij wilde
voorbij het fragmentarische beeld tot de mens komen van wie hij de genen geërfd
heeft. Omdat zijn vader een publieke figuur in het noorden van het land was,
kon hij gemakkelijk aan informatie komen. Hij stelde zichzelf ook de vraag wie
hij zelf was. Het leven over Scott Fitzgerald, die op zijn vierenveertigste
overleed en een moeilijk leven had gehad, maar in ieder geval kon schrijven, sloot
daar goed bij aan.
Lo Galbo neemt aan dat een vaderloze een ander rolmodel zoekt.
Hulst zegt dat hij zich zijn vader altijd als groot
voorstelde, hem mythische proporties gaf terwijl hij zelf op dit moment langer
is en dat hij voor het eerst van zijn leven om hem kon huilen.
Lo Galbo vraagt of hij door zijn boek zijn vader anders is
gaan zien.
Hulst antwoordt dat hij hem genuanceerder ziet. Zijn vader
leefde alsof hij een enorme haast had en dat herkent hij wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten