Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 22 september 2017

Stank voor dank (2016), documentaire van Frans Bromet


Wie klikt wordt vervolgd

Onlangs werd ik getroffen door klokkenluider Jim Harper die in de documentaire De Klimaatontkenners tegen Gideon Levy vertelt dat hij niet wilde meewerken aan een beleid van Rick Scott, gouverneur van Florida, waarin de klimaatverandering ontkend wordt. Zijn kracht om daar tegen in te gaan ontleende hij aan het feit dat hij als streng christelijk opgevoede homoseksueel eerder een strijd voor zichzelf uitgevochten had. Tegen een baas in gaan is niet gemakkelijk, zo zien we in de vier gesprekken die Frans Bromet met klokkenluiders voered. De uitkomsten zijn dan ook wisselend, maar vast staat dat de verdiensten van klokkenluiders  niet hoog genoeg ingeschat kunnenworden. Zij zijn de ware helden in een maatschappij die dol gedraaid is.

Wim van den Haak werkte bij het ministerie van Verkeer en Waterstaat en had nooit gedacht dat hij ooit een klokkenluider zou worden. Hij stuitte echter op een afgifte van vergunningen aan het Waterschap achteraf, die niet door de beugel konden. Zijn collega’s vonden dat hij niet zo moeilijk moest doen, maar dat kon hij niet. De opmerking van Bromet dat overal wel iets niet klopt, legt hij terzijde. Hij leest voor wat hij bij aantreden beloofd had (zie foto) en doet daar geen afstand van. Hij legde het probleem voor aan vijf of zes instanties, maar dat leverde weinig op. De zaak bepaalde zijn hele leven en dat van zijn vrouw die hem ter zijde stond, maar op een gegeven moment niet meer mee wilde naar de rechtszaal. Hij is blij dat er Kamervragen kwamen naar aanleiding van een artikel in de Volkskrant. Van der Haak had een werkloosheidsuitkering maar heeft inmiddels een eigen bedrijf opgezet. Terugkijkend ziet hij zichzelf als een slachtoffer van zijn calvinistische opvoeding.

Victor van Wulfen werkte bij de Koninklijke Luchtmacht en groeide in zijn rol als klokkenluider, omdat hij na overschakeling van de F-16 naar de Hercules gaten in de protocollen ontdekte. Hij probeerde dat aan te kaarten omdat de veiligheid in het geding was, maar hoorde daarop niets terug. Tijdens een vakantie deed men het voorkomen dat hij psychische problemen had en  vervolgens stuurde men hem naar huis, waar hij zich ruim vier jaar lang samen met zijn vriendin over zijn zaak boog. Daarna mocht hij weer terugkomen. In de tussentijd had men maatregelen genomen om de door Van Wulfen gesignaleerde gebreken te herstellen. Een rapport stelde hem in het gelijk maar de mensen die hem tegenwerkten zijn nooit bestraft. Die zijn met pensioen of zitten er nog. Hij trekt zich dat niet aan.

Hetty van de Laar werkte bij de vastgoedafdeling van de SNS bank en merkte vreemd gedrag van haar meerderen bij de verkoop van vastgoed. Ze zag op een gegeven moment dat men het vastgoed voor een klein prijsje aan zichzelf verkocht. De zaak kwam uitgebreid in de media maar Van de Laar heeft daar weinig baat bij gehad. Haar bazen wilden dat ze zelf meedeed met de zwendel maar daar paste ze voor. De FIOD bemoeide zich met de zaak, maar zij werd ziek van al het gevraag en zag aan nog eens haar relatie stranden. Zwijggeld weigerde ze. Ze zegt dat haar baas, die achttien maanden gevangenisstraf kreeg, in de cel kan uitrusten terwijl zij slapeloze nachten heeft. Ze schrijft een boek over de zaak, maar haar vertrouwen is kapot en ze durft geen bedrijf meer te beginnen. Ze weet zeker dat ze nooit meer aan de bel zal trekken.

Paul Schaap werkte als operator bij ECN in Petten en protesteerde tegen het feit dat de veiligheid het moest afleggen tegen de winstgevende productie van radioactief materiaal voor medische doeleinden. Hij moest op het matje komen, werd bedreigd en de misstanden werden niet aangepakt. Nadat hij een zwartboek gemaakt had, werd hij overgeplaatst naar een andere afdeling. Daarop volgde een juridische strijd over ontslag op grond van een verstoorde werkrelatie. Een mediator die ingeschakeld werd diende ertoe om zijn collega’s tegen hem op te zetten, hetgeen sommigen doorzagen. Hij kon een zak geld krijgen om af te zien van een kort geding maar de veiligheid op zijn werk was hem meer waard. Hij werkt nu als journalist en heeft nog steeds zijn bedenkingen over de veiligheid van de kerncentrale.

Hier de preview op KRO NCRV, hier mijn bespreking van De Klimaatontkenners.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten