Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 9 september 2017

Filmrecensie: La fille sur le pont (1999), Patrice Leconte


Het geluk komt een mens niet aanwaaien, maar samen komen we een heel eind

Het onderwerp van Le mari de la coiffeuse (1990), de eerste film van Patrice Leconte, namelijk het onvermogen om het geluk vast te houden, komt terug in La fille sur le pont, die voor de gelegenheid in zwart wit is opgenomen. De 21-jarige hoofdpersoon Adèle houdt daarin om te beginnen een lange monoloog waarin ze vertelt dat het haar niet mee zit in het leven. Ze brak haar studie af en verliet , het ouderlijk huis om, vooral voor de seks, met een jongen te gaan samenwonen en daarna ging het alleen maar bergafwaarts met haar zodat ze concludeert dat ze geboren lijkt voor pech. Als ze na haar bekentenis op een brug over de Seine staat met de bedoeling zich daar af te springen wordt ze aangesproken door messenwerper Gabor die wanhopige vrouw zoekt die een doel wil zijn voor zijn werk.

De twee sluiten na de sprong van Adèle die gered wordt door Gabor, een verbond. Gabor voelt dat Adèle voor het geluk geboren is. Dat blijkt al meteen als Gabor bij de receptie van het ziekenhuis waar ze vanwege onderkoeling zijn opgenomen, een vlieg op het plafond waarneemt. Hij vraagt de receptioniste drie suikerklontjes, legt die op de balie en laat hen een klontje kieze. Degene op wiens suikerklontje de vliegt landt wint zijn dure polshorloge. Natuurlijk loopt Adèle ermee weg. Het geluk blijkt echter alleen te werken als ze samenwerken en daarom gaat Adèle in op het voorstel van Gabor om zijn doelwit te zijn.

Ze reizen met de trein naar Monaco, maar in de restauratie laat Adèle zich al verleiden door de eerste de beste charmeur. Gabor is echter geduldig met de nymfomane en neemt haar na een schoonheidsbehandeling mee naar het circus waar hij zijn act wil vertonen. Omdat hij niet op de lijst van artiesten staat, biedt hij aan om blind te werpen. Adèle die juist in handen van een acrobaat is gevallen, vraagt hem wat dat betekent, maar hij stelt haar gerust en weet inderdaad alle messen door een laken net naast haar lichaam te werpen waarbij ze, zoals steeds, slechts een klein schrammetje oploopt.

Gabor zet Adèle in voor hun verdere verdiensten. In het casino verdient ze veel geld. Inmiddels heeft Gabor ook een aanbod gekregen om in San Remo op te treden, waar zij ook nog eens een Fiat met open dak winnen. Het geluk kan niet op, maar als Gabor in een overmoedige bui de auto laat stranden, keren de kansen. Adèle, die meer behoefte heeft aan liefde dan geld, ontmoet een Griek voor wie ze meteen valt en deelt Gabor mee dat ze hem gaat verlaten. Daarmee is de magie voorbij. Gabor komt aan lager wal maar wordt, hoe kan het anders in een film, op de Galatabrug gered door Adèle.

Het sentimentele einde daargelaten is La fille sur le pont net als Le mari de la coiffeuse een onderhoudende zomeravondfilm met vaart, humor en ook nog een aardige inhoud.

De rol van Adèle wordt op overtuigende wijze ingevuld door de sensuele Vanessa Paradis (1972), die haar carrière begon als model en zangeres. Ze krijgt fantastisch tegenspel van oude rot in het vak Daniel Auteuil (Algiers, 1950) die vaak te zien is in Franse films, zoals bijvoorbeeld in Le huitième jour (1996) van Jaco van Dormael.

Hier de openingsscène met Engelse ondertiteling, hier mijn bespreking van Le mari de la coiffeuse, hier die van Le huitième jour.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten