Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 26 september 2017

Reneé van Marissing over Parttime astronaut, VPRO Boeken, 24 september 2017


Onderzoek naar het mislukken van een relatie

De derde roman van Reneé van Marissing gaat over het stuklopen van een relatie. Van Marissing onderzocht in Parttime astronaut de omstandigheden waardoor een relatie sterker wordt dan wel opgezegd wordt. Al lijkt de vrouw op de foto veel op de schrijfster,  ze heeft niet uit haar persoonlijk leven geput.

Carolina Lo Galbo vat kort samen dat het om een journaliste gaat die Karlijn heet en samen met Jasper een kind heeft. Ze vraagt of zij de claustrofobie kent die Karlijn meemaakt.
Van Marissing zegt dat ze moeilijk kan ontsnappen aan de situatie waarin ze verkeert. Zij zet haar verbeelding in om te ontsnappen aan de relationele ellende.

Lo Galbo merkt op dat het stel sinds de geboorte van Lucas uit elkaar gegroeid is.
Van Marissing spreekt van pijlers in een relatie die een omslagpunt vormen waarna het beter of juist slechter gaat. Ze vond het interessant om te onderzoeken hoe dat gaat, waar de verwijdering dan begint. Vaak is er geen punt aan te wijzen en moet je ergens de vinger op willen leggen.

Lo Galbo vraagt of er momenten zijn geweest waarop Karlijn en Jasper dichter bij elkaar hadden kunnen komen.
Volgens Van Marissing hadden ze misschien van de misstap van Jasper kunnen leren.
Haar interesse in het onderwerp gewekt werd door een artikel in De Groene over Kierkegaard die stelde dat het kwijtraken van jezelf vaak geruisloos verloopt.

Lo Galbo vraagt of er veel relaties om haar heen uit elkaar vallen.
Van Marissing kent er niet zoveel, maar denkt dat een buitenstaander sneller signaleert dat er iets mis is. Karlijn kan niets veranderen. In de roman begint ze op te merken dat er iets mis is. Met een kind wordt het lastig om de relatie te beëindigen.

Lo Galbo prijst de dialogen en vraagt Van Marissing om een stukje voor te lezen met een dubbele dialoog tussen het stel en het stel en het kind, dat ze niet letterlijk geobserveerd heeft maar wel heeft waargenomen in haar omgeving. Lo Galbo vraagt hoe men de vervreemding voor kan zijn.
Volgens Van Marissing leidt zoiets tot obligate antwoorden als tijd vrijmaken voor elkaar.

Lo Galbo begint over de rollen die men speelt.
 Van Marissing zegt dat Karlijn niet aan de moederrol vast wilde zitten en recalcitrant daar tegen aan schopt. Jasper heeft minder moeite met de vaderrol, minder last van de angst om geframed te worden. Karlijn wil na de bevalling snel weer aan het werk om haar hoofd weer te kunnen gebruiken. Jasper vraagt haar van wie ze dat moet en of ze dat moet willen willen.

Lo Galbo wil weten waarom het voor haar zo moeilijk is om gehoor te geven aan haar hart.
Van Marissing zegt dat Karlijn al na drie weken aan het werk wil, maar dat is stoerheid, vanuit zelfbehoud geroepen.

Lo Galbo vindt Jasper sympathieker en had liever meer over hem gehoord.
Van Marissing vond het belangrijk om de roman vanuit Karlijn te schrijven, waardoor men de anderen automatisch door haar blik ziet.

La Galbo vindt het boek goed gelukt en verplichte kost voor jonge gezinnen.
Van Marissing zegt dat het boek niet ontploft maar implodeert en dat het plot in dienst staat van het onderwerp.  

Hier een leesfragment op de site van Athenaeum Boekhandel,

Geen opmerkingen:

Een reactie posten