Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 14 september 2017

Dennis Hopper – an uneasy rider (2016), documentaire van Herman Vaske


De Shakespeare kid uit Dodge City blijkt een man met twee kanten

Herman Vaske begint de schets van het leven van acteur en regisseur Dennis Hopper (1936-2010) met een stukje gitaarmuziek van Dave Stewart. Het bandlid van de Eurythmics probeert het gevoel van Hopper op gitaar te vertolken. Hopper leefde een leven dat niet gemakkelijk was, zegt acteur Michael Madsen, maar wat daar precies de oorzaak van was komt niet aan bod. In een interview uit 1998 zegt Hopper over zijn jeugd dat die ongelukkig was omdat hij wel ambitie had om iets met zijn leven te doen, maar geen opleiding zodat hij, met zijn voorliefde voor stukken van Shakespeare, maar acteur werd. Zijn assistent plaagde hem er wel eens mee dat hij uit Kansas kwam en dus een boerenpummel was die uit de toon viel in Hollywood. Hopper deed er weinig aan om zijn imago van explosieve drinkebroer te wijzigen. Tot hij na een verblijf in een ontwenningskliniek zijn leven drastisch veranderde. Wim Wenders zegt dat hij van onberekenbaar persoon een lieve, tedere man werd.

In het portret komen veel filmregisseurs aan het woord, maar ook Hopper zelf, In fragmenten waarin hij en profile in beeld komt, doet hij filosofische uitspraken over de kunstenaar die zijn tijd moet nemen om zijn ideeën te laten rijpen en geduld moet betrachten, zoals een boer in de Midwest die zaait en ervanuit gaat dat er straks wat te oogsten valt. Hij raadt aan om in de eigen ziel een aanknopingspunt te zoeken, het leven daarnaar in te richten en het lot te dragen als dit geen succes brengt.

Vaske volgt de carrière van Hopper van begin tot eind. Die begint met een rol in Rebel without a cause (1955) van Nicholas Ray. Wenders zag dat Hopper met zijn jeudig elan gefascineerd werd door hoofdrolspeler James Dean en hoe verslagen hij was toen Dean in datzelfde jaar door een auto ongeluk om het leven kwam, hetgeen wel de weg vrijmaakte om zelf de beste filmacteur in de wereld te worden. Na zijn film Easy Rider (1966) zegt Wenders dat het uit leek met de pret omdat Hopper aan zijn drugs en alcoholverslaving ten onder ging. Joe Pytka vond zijn volgende film The last movie (1971) evenwel nog beter, maar Wenders zegt dat die kapot gemonteerd is. Volgens zijn assistent wilde Hopper weg uit het wereldje in Hollywood. Hij kwam terecht in Taos, New Mexico, waar hij volgens zijn assistent achterna gezeten werd door de belastingdienst. Hopper had het volgens hem niet op al die instanties met hun drieletterige afkortingen.

Julian Schnabel, regisseur van The diving bell and the butterfly (2007) noemt Hopper een rebel en een buitenstaander. Alex Cox leerde hem kennen tijdens de film Mad Dog Morgan (1976). Hopper kwam zonder bagage in Sydney aan en verbleef daar meteen een nacht in een cel omdat hij zich sterk identificeerde met zijn personage Daniel Morgan. Na de opnames verliet hij het land met de grootste hoeveelheid alcohol in zijn bloed die daar ooit geconstateerd was. Wenders ontmoette hem in 1975 en bood hem een rol aan in Der Amerikanische Freund (1977), maar Hopper was nog druk bezig met Apocalypse now (1979) van Francis Ford Coppola. Actrice Diane Kruger zegt dat Hopper tien dagen in het Filipijnse oerwoud verdween en na afloop geen idee had wat hij daar uitgespookt had. Later kwam Hopper stoned naar Hamburg, waar hij eerst een onenigheid met Bruno Ganz moest uitvechten voor ze als brothers in arms hun rollen konden spelen.  

De laatste drieëntwintig jaar van zijn leven onthield Hopper zich van verdovende middelen en ontwikkelde hij zich tot een veelzijdig kunstenaar. Isabelle Rossellini was verwonderd dat hij in Blue Velvet (1986) niet gescript moest huilen terwijl zij in de rol van Dorothy Vallens een lied zong. Anton Corbijn maakte foto’s van hem in de jaren negentig in een desolate hotelkamer in Duitsland, die hij ongeëvenaard noemt wat betreft beeldende kracht. Hopper hanteerde zelf ook de fotocamera, droeg er zelf drie tegelijk om zijn nek, maakte authentieke portretten en liet zichzelf in een performance opblazen. Schnabel zegt dat hij zichzelf als de ware kunstenaar steeds weer probeerde uit te vinden. Dat had niet altijd succes. Hij haalt een zinssnede aan van Vincent van Gogh dat de weg altijd naar boven gaat, maar dat die wel van de vroege ochtend tot de late avond duurt. 

Isabel Coixet ontmoette hem in Barcelona toen hij meer aandacht had voor twee knappe Japanse meisjes maar vroeg hem later voor een rol in Elegy (2008) naast Ben Kingsley. Hopper vertelde haar dat hij graag dood ging in films, maar de kus die hij van Kingsley kreeg confronteerde hem daar op onaangename wijze mee. In datzelfde jaar speelde hij in Palermo Shooting van Wenders die nog regelmatig met hem telefoneerde toen hij kanker had. Vlak voor zijn dood kreeg hij nog een plaatsje op de Hollywood Walk of Fame, hetgeen hem zichtbaar goed deed. Kris Kristofferson zingt de documentaire op gepaste wijze uit.  

Hier mijn bespreking van Elegy, hier de trailer, aan het eind waarvan acteur Michael Madsen nog zegt dat het niet gemakkelijk was een uneasy rider te zijn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten