Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 11 september 2017

Filmrecensie: Galloping mind (2015), Wim Vandekeybus


Effectbejag maakt sympathiek onderwerp tot een mislukking

Galloping mind, de laatste lange speelfilm van acteur en regisseur Wim Vandekeybus, draagt niet bij aan de ontwikkeling van de cinema. Hoewel het idee van een tweeling die na de geboorte uit elkaar raakt en elkaar op twaalfjarige leeftijd voor het eerst weer ontmoet, aardig zou kunnen uitpakken, brengt Vandekeybus het onderwerp met zoveel bombarie en chaos dat elke gevoelsmatige binding van de kijker verloren gaat. Ook het scenario dat door hemzelf geschreven is, verdient geen hoofdprijs. De gebeurtenissen die eerst van het ene naar de andere gebeurtenissen springen, worden naar het eind toe steeds meer voorspelbaar.

Een voorbeeld van dat gespring zien we meteen al in de opening van de film tijdens een shot van een groep paarden dat op een schip tussen containers staan. Er vindt een transactie plaats waarbij duidelijk wordt dat de paarden clandestien vervoerd worden. Pas later in de film komen ze in actie als ze losbreken, overboord springen en gebruikt worden door de jeugdbende waar Pancho, de jongen van de tweeling, vanaf het moment op zijn vijfde dat zijn moeder verongelukt, deel van uitmaakt.

Het meisje dat Rasha heet, wordt opgevoed door verpleegster Sara die tijdens de bevalling van Lula in het ziekenhuis aanwezig was. Haar vriend Sam heeft weinig behoefte aan kinderen. Die besteedt zijn tijd naast het beheer van een dierenwinkel aan het maken van een Engelstalig radioprogramma. Hij lijkt een type dat is weggelopen uit een film van Wim Wenders, maar zonder de nodige consistentie. Het afmaken van pups door ze te verdoven en te verbranden past niet erg bij een lonesome cowboy die tijdens zijn radioprogramma zijn eigen frustraties te boven probeert te komen.  

De onwaarschijnlijkheden in de film zijn groot. Het feit dat de jeugdbende zomaar op de paarden, die toch uitgeput moeten zijn na hun zwempartij, wegrijdt en later ook halsters blijkt te hebben, kan nog wel door de vingers gezien worden, maar dat Rascha op school getraind wordt in weerbaarheid tegen geweld is erg zwaar aangezet en de poging om zelfmoord te plegen omdat ze vreest dat Sara haar moeder niet is, komt uit de lucht vallen. Ook de ontwikkeling van Pancho tot leider van de bende is niet erg aannemelijk. Het duel per paard dat hij met de vroegere leider Dongo levert om het bezit van Rasha is erg voorspelbaar.

De onduidelijke lokalisering van de gebeurtenissen werpt een vaagheid over de film die niet nodig was geweest. Het effectbejag straalt van de scènes af, om te beginnen met die paarden op het schip. Latere beelden van de paarden tijdens de zonsondergang langs het strand doen pijn aan de ogen. De kleurenmix maakt dat er niet beter op. Galloping mind laat zien dat het nog niet zo gemakkelijk is om een film te maken met een toon die klopt.Vandekeybus heeft zich hiermee vergaloppeerd.

Lichtpuntje is mooie rol van Natali Broods als Sara. Ik mocht haar eerder bewonderen in theaterproducties van Compagnie De koe, zoals in Beckett Boulevard.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Beckett Boulevard.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten