Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 september 2017

Nicolien Mizee over De kennismaking, VPRO Boeken, 17 september 2017


Onbeantwoorde faxen hebben een belangrijke functie

Na een aantal romans heeft de Haarlemse auteur en schrijfdocent Nicolien Mizee (1965) haar faxen geopenbaard die ze in de jaren 1994 – 1997 aan scenarioschrijver Ger Beukenkamp schreef. Hoewel Beukenkamp nooit terug schreef betekenden de faxen veel voor Mizee. In het gesprek met Jeroen van Kan zelf ze zelfs dat het feit dat ze nooit iets terughoorde, meer voor haar betekende dan een antwoord, want dan was het faxen, dat ze nog steeds aan hem doet, wellicht gestopt.

Van Kan vraagt of ze alles over haarzelf in die faxen vertelde.
Alleen datgene waarvan Mizee dacht dat het voor Beukenkamp interessant was. Hij was haar leraar en zij zag hem als een God die onbereikbaar was. Ze vindt dat bespottelijk, maar bewondert hem nog steeds. Vaktechnische aspecten en meer persoonlijke staan daarbij niet los van elkaar. Ze kent hem nog steeds niet omdat hij ondanks hun vriendschap afstand houdt, maar ze prefereert afstandelijkheid boven gevoelens die vaak onoprecht zijn. Dan is de analytische Beukenkamp die eerlijk zegt dat hij iets niet weet, haar liever. In de tijd dat ze geen werk kon vinden en eenzaam op een zolderkamer zat, was Beukenkamp een klankbord voor haar. Ze zou als vijftienjarige graag zelf zo’n boek lezen om herkenning te vinden voor de problemen die men in het leven tegen kan komen. Die vijftienjarigen zijn haar geheime publiek, dat er baat bij heeft dat zij iets onbekends in kaart brengt.

Van Kan zegt dat zij ook beslist over komt, bijvoorbeeld ten aanzien van werk.
Mizee zegt dat ze buitengewoon slecht was in het opvolgen van adviezen. Die waren nooit een succes. Ze zegt dat haar situatie als getrouwde vrouw rianter is dan die van een werkloze vrouw op een zolderkamertje.

Van Kan merkt op dat de fragmenten in de faxen tot een grens gaan, waarbij het verlangen naar fysieke omgang niet geschuwd wordt.
Mizee antwoordt dat Beukenkamp het zo ver niet liet komen, maar dat dit wat haar betreft wel mogelijk was geweest. Zelfs het bijten in de nek had ze aantrekkelijk gevonden, al is dat sinds de overgang minder.

Van Kan vraagt of ze veel in de faxen geknipt heeft.
Mizee zegt dat ze scenario’s eruit gehaald heeft en dat snerende opmerkingen over anderen wel meevielen. Ze had gedacht dat haar toon zuurder was. Ze vond het een kwelling de faxen terug te lezen, maar vond wel dat ze goed kon schrijven. Inmiddels heeft ze haar verteltoon wel te pakken heeft, maar dat was in die tijd, waarin ze leed aan depressies, niet het geval.   

Van Kan vraagt of haar gevoel om ongeschikt te zijn voor het leven toe – of afgenomen is.
Mizee antwoordt dat het afgenomen is. Ze heeft veel te danken aan een betere sociale positie. De angst en de argwaan van een werkloze herinnert ze zich maar al te goed.
Daarnaast is ze ook veel vergeten, maar dat hoort bij het leven, net als een jonge moeder de pijn van de bevalling vergeet en zegt dat ze nog wel een kind wil.

Hier een leesfragment op de site van Athenaeum Boekhandel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten