Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 27 september 2017

De dokter onder vuur (2016), documemtaire van Frans Bromet


Openhartige medici doen een boekje open

De zeer actieve filmmaker Frans Bromet lijkt een nieuwe stijl gevonden. Net als in Klokkenluiders filmt hij ook De dokter onder vuur zonder veel entourage. In de laatste documentaire, die gaat over medisch specialisten die (vermeende) fouten in hun werk begaan, krijgen we alleen een inkijkje in hun hobby die meestal iets van sport of muziek betreft. Hoewel het een onderwerp dat graag verzwegen wordt, heeft Bromet toch een stel medici bereid gevonden om hun zegje daarover te doen. Hij laat om te beginnen zien dat fouten in zijn eigen werk veel voorkomen maar dat die veel minder ernstige gevolgen hebben dan de fouten of vermeende fouten die medici maken.

Bart Schrier is uroloog en voetbalscheidsrechter, die liever over complicaties dan over fouten praat. Hij heeft wel ooit een naald in de patiënt achtergelaten en vond het lastig dat tegen de patiënt te vertellen. Hij nam dat met zich mee, al kon zoiets weinig kwaad. Als iemand dat toch lijkt te voelen wordt zo’n lichaamsvreemd instrument er toch uit gehaald.

Chirurg Johan Lange vertelt over een zaak waarbij hij een verkeerde zenuw raakte. Ook vergat hij een keer een darm dicht te maken. In het laatste geval was er een assistente die hem beleefd vroeg naar de reden daarvan zodat hij zijn vergissing kon goedmaken. Hij zou een fout het liefst ontkennen maar daarmee ontneemt hij de patiënt begrip en de mogelijkheid om het gevolg te verwerken en de organisatie de kans om de zorg te verbeteren. Openheid in het team is een groot goed.

Marjo Jager is kinderarts ging niet op tijd kijken naar een ernstig zieke en probeerde haar gedrag te rationaliseren, maar had er wel slapeloze nachten van. Ze zegt dat men ondanks de meldingsplicht zaken onder de pet houdt en dat fouten vaak meer met processen en procedures te maken hebben dan met mensen. Werken in een teamverband voorkomt fouten, ook al is er een eindverantwoordelijke.

Joost Hoekstra is internist en zag ooit een kankergezwel over het hoofd. Pas enkele jaren later vertelde hij dat aan de patiënt die toen aan de betere hand was. Een patiënt geeft zich over aan een medicus als een luchtreiziger aan een piloo, zegt hij. Hij heeft over het algemeen geen last van kritische patiënten maar er zijn grenzen.

Anneke Westerman is oncoloog en vertelt over een verkeerde diagnose van een jongeman met een fysiek beroep. Eerst werd een deel van zijn bekken verwijderd waardoor hij motorisch instabiel werd en later bleek dat hij leukemie had. De jongen en diens vader namen de medici niets kwalijk.

Internist Hans Abij was niet voorbereid op een tuchtzaak die door een boze patiënte werd aangespannen omdat ze geen tweede dikke darm scopie kreeg maar wel kanker. Door de zaak functioneerde hij minder en het had ook een impact op zijn gezinsleven. Hij kwam er af met een waarschuwing, zou het onprofessioneel vinden om niet open te zijn over fouten en gaf de vrouw zelfs de suggestie om een klacht in te dienen. Hij werd door de open cultuur in zijn ziekenhuis door collega’s niet op zijn fout aangekeken, maar heeft ervan geleerd om de zorgen van een patiënt serieuzer te nemen. Hij gaat graag naar zijn werk, maar in zijn achterhoofd zit nog steeds de angst dat het zomaar mis kan gaan.

Chirurg Liesbeth Jansen (zie foto) moest twee keer voor de tuchtraad komen, beide keren vanwege zaken waar ze niets aan kon doen, maar die haar wel erg bezig hielden, de eerste keer omdat het zich afspeelde rond de geboorte van haar zoon. Ze was toen nog in opleiding, schrok van een brief die ze vond op het secretariaat en barstte in huilen uit. Onzekerheid is een deel van het werk en ze wil niet als een jurist gaan denken.

Simon Boerboom was psychiater en werd aangeklaagd vanwege schuld aan het overlijden van een cliënt door een verkeerde medicatie. Hij werd uit zijn ambt gezet en twijfelde aan zichzelf. Hij moest zijn huis verkopen, woont op een volkstuincomplex en is bezig met verzamelen van informatie om gerehabiliteerd te worden.

Hier de preview, hier mijn bespreking van Klokkenluiders.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten