Vitale dans en energiek spel rond onze liefdesdrift
Dans- en theatergroep Fantasten belooft in haar zesde
voorstelling een lichtvoetig onderzoek van onze honger naar elkaar. Het
openingsbeeld van Honger, geregisseerd
door Titus Tiel Groenestege, doet veel verwachten. In een warm schemerlicht
komen vier lijven uitgestrekt op zacht gekleurde zitzakken met schokjes tot
leven. De knisperende muziek benadrukt de levensenergie die in de materie wordt
geladen. Gemakkelijk gaat het niet. Eerst is het nog worstelen met de motoriek
van al die onhandige ledematen.
Anders dan verwacht krijgt de energie niet meteen een
erotische lading. Daarvoor moet de mensheid nog een hele ontwikkeling afleggen.
De pelzen waar de oermensen om vechten, het elkaar beloeren en de confrontaties
die plaatsvinden tussen de vrouwen en de mannen vormen de voorgeschiedenis waaruit
tenslotte cultuur ontstaat, die in broeken, nachthemden en ochtendjurken zichtbaar
wordt. Primitieve achtervolgingen tussen de seksen maken plaats voor een proces
van aantrekken en afstoten.
De scène waarin Jorrit Ruijs en Melissa Pieters als twee
ongeduldige ouders op hun dochter wachten, die geheel in de ban is van een
vrijer, geeft de overgang weer naar de tijd waarin het driftmatige in nauwe
kaders wordt geperst. Dat gaat niet vanzelf zoals Lotte Rischen en Steef Hupkes
in een Pina Bausch-achtige herhaling van hun versmelting laten zien. De
oerkracht laat zich niet zomaar temmen. De ongeremde vrouw wordt op de grond in
bedwang gehouden en in een rood jurkje gehesen. Intuïtieve dans maakt plaats
voor theatraal spel.
De beschaving dient zich aan in de vorm van
sollicitatiegesprekken aan tafel, waarin de grens tussen verstand en emotie nog
steeds dun blijkt. Steef wil graag op een sloperij werken maar verdwijnt al
gauw met zijn hoofd tussen de benen van de bazin, Jorrit zoekt werk als
boomchirurg en krijgt van Lotte de opdracht haar eerst maar eens nat te maken.
Deze doorbraken naar het ongeciviliseerde leiden tot steeds meer baldadigheid. Dat
Melissa heel goed kan naaien past mooi in de rode draad van mode en
dubbelzinnigheid.
De dansers, die spelers zijn geworden, halen alles uit de
kast om zichzelf te promoten. Men zoekt zelfs het contact met het publiek om
zichzelf een nieuwe taak te bezorgen. Lotte komt op als cheerleader, Melissa vertelt
in mooi Vlaams over de jurk die ze zelf genaaid heeft. Natuurlijk loopt ook
deze potpourri ook uit de hand. Jorrit vraagt iemand uit het publiek de rits
van zijn krappe leren broek dicht te maken en de vrouwen gedragen zich steeds
obscener, tot Melissa verzwolgen wordt in een dubbelzinnige creatie van Lotte.
Een krachtige dans in rood licht toont de overgang naar een
andere vorm van lustvol beleven. De rode lichtjes die Melissa op haar borsten plant
en die de drie anderen in de mond hebben, vormen een opmaat naar opzichtig
erotisch vermaak, waarin het exhibitionisme hoogtij viert. Als het zaallicht daarna
aangaat, kijken de vier onbeschaamd het publiek aan.
Daarmee zijn we er nog niet. Er volgt nog een geweldige
apotheose die de orgie in La grande
bouffe evenaart. De vervlechting tussen de lust van het eten en de honger naar
het lijflijke wordt op onnavolgbare wijze met vork en mes verbeeldt. Lotte kan
zich eerst al niet inhouden om een sinaasappel te lijf te gaan en eindigt tenslotte
staand op tafel met haar rug naar het publiek. Zinderend van genot schudt ze met
haar lijf, terwijl ze handenvol druiven
in de monden van Melissa en Jorrit propt. Het is een beeld van een oerkracht
die niet gemakkelijk van het netvlies verdwijnt.
Het was een verademing om eens geen bloot te zien en dat in
een voorstelling die direct aan het zinnelijke raakt. Het strakke ondergoed verborg
weinig van de lichaamsvormen, maar leidde tenminste niet af. De net zo
zinnelijke vormen van de zitzakken versterkten de aantrekkingskracht van het
lichamelijke. De lichtinval op het eind maakte duidelijk hoe effectief Jantje
Geldof vijf kwartier lang haar stempel op de sfeer drukte. Een extra vermelding verdient de veelsoortige
muziek die de voorstelling mede draagt. Vooral het stukje dat lijkt op Satie in
combinatie met een zingende zaag, terwijl de vier aan tafel gaan, maakte op mij
veel indruk. Wat deze productie verder ook zegt over onze weinig vergeestelijkte en door uiterlijkheid gedomineerde cultuur, adembenemend
mooi was het wel.
Het publiek werd na afloop van de première verleid met een
aardbei met een chocoladetopping. Hier voor de lezer een
amuse over Fantasten op YouTube. De foto op de omslag is van Martin Dijkstra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten