Lichamelijke aantrekkingskracht niet genoeg voor langdurige
relatie
De drie uur durende film over de coming out van Adèle, die
er langzamerhand achter komt dat ze niet op jongens maar op meisjes valt, boeit
vooral aan het tragische eind maar daarvoor moet de kijker wel een hele serie
slaap- en vrijscènes meemaken. Anderzijds is dat einde misschien wel zo sterk
omdat we heel diep in het leven van Adèle zijn doorgedrongen, niet op de
laatste plaats door de cameravoering van Abdellatif Kechiche, die haar dicht op
de huid zit.
Adèle is een knappe middelbare scholiere uit een plaatsje in
de buurt van Lille die graag literatuur leest maar door de jongens niet met
rust gelaten wordt. De al wat oudere Thomas wil graag verkering met haar en
leest daarom het boek dat zij zo mooi vindt, maar vindt er niets aan. Hij is
meer bezig met muziek. Als hij met haar in een bioscoop zit, kust hij haar,
maar Adèle wordt daar niet warm van. Ze maakt zich daar zorgen over, praat met
de homoseksuele medeleerling Valentin over hetgeen ze mist en maakt het uit met
Thomas.
Een medeleerlinge zet haar met een kus op het spoor van de
meisjes. Ze is dan de wat oudere kunststudente Emma met de blauwe haren al een
keer in de stad tegengekomen. Als ze nauwer contact wil met de medeleerlinge
wordt ze afgewezen. Avances zijn niet de bedoeling. De teleurstelling brengt haar
via een homobar met Valentin naar een lesbo café waar ze Emma weer ziet. De
laatste stelt haar voor als haar nichtje en gedraagt zich ook wat afstandelijk.
Dat wil niet zeggen dat Emma niet in Adèle geïnteresseerd is.
Ze wacht haar op bij haar school en tekent haar op een bankje. Leuk is het
gesprek dat ze over het existentialisme hebben. Adèle begrijpt meer van Bob
Marley dan van Sartre. De toenadering met Emma zet kwaad bloed bij haar
vriendinnen die een lesbienne duidelijk als een bedreiging zien. Het drijft
haar verder in de handen van Emma en het komt al gauw tot een intense vrijscène
die, net als de eerdere masturbatiescène, nogal nadrukkelijk in beeld wordt
gebracht.
Interessanter zijn de bezoeken aan de wederzijdse ouders. De
stiefvader van Emma heeft oesters in huis gehaald terwijl Adèle eerder tegen
Emma gezegd heeft dat ze geen moeilijke eter is maar niet van schaaldieren
houdt. De vader van Adèle weet net als zijn vrouw niet dat Emma een geliefde
van zijn dochter is en vraagt, vanuit zorgen over Emma’s toekomstperspectief,
naar de werkzaamheden van haar vriend. We zien overigens niet meer de reactie
van de ouders op de coming out van Adèle.
De film maakt behoorlijke sprongen in de tijd zonder dat die
aangegeven worden. Als Adèle eenmaal voor de klas staat, hetgeen ook haar
ambitie is, wordt ze versierd door een mannelijke collega. Ze laat het meer uit
eenzaamheid toe, omdat Emma naar een andere vrouw trekt, maar krijgt vervolgens
wel de woede van Emma over zich heen, die wil dat ze stante pede haar woning
verlaat. Hoewel ze hun conflict bijleggen wordt het nooit meer echt wat tussen
de twee, ondanks de enorme aantrekkingskracht die uitgaat van hun lijven.
Het verhaal van Adèle is ontleent aan de strip La bleu est une couleur chaude van tekenaar
Julie Maroh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten