Filmrecensie: Copacabana (2010), Marc Fitoussi

Fraai spel en mooi verhaal in de kustplaats Oostende

De film Copacabana, die een vrouw verbeeldt in Oostende maar liever op het strand van Rio de Janeiro zou zijn, wordt geheel gedragen door Isabelle Huppert. Net zoals in Villa Amalia (2009) en in White material (2010) is de wanhoop van een vrouw die niet krijgt wat ze wil haar op het lijf geschreven. Huppert speelt haar rol met zoveel glans dat daarmee haar eigen persoon daar weer geheel in verdwijnt.

Babou Delmotte is een losbol met een 22 jarige dochter die zich schaamt voor haar moeder, zoals meteen al in het begin van de film blijkt. Babou gaat zitten op het terras van het restaurant waar Esmeralda bedient en maakt meteen stennis maar is ook al gauw weer verdwenen. Vervolgens zien we haar met een stuk stokbrood door de stad Tourcoing dwalen.

We horen Babou tegen een vriend van haar zeggen dat ze veel samen gereisd hebben en dat haar dochter toen gemakkelijker was. Zelf is ze niet te beroerd haar handen uit de mouwen te steken maar een sollicitatie in een confiserie mislukt omdat haar auto niet start en ze daarom te laat komt. Uit wraak gaat ze met haar hand langs de uitgestalde snoepwaren, die allemaal op de vloer kletteren.

Ze is blij dat haar dochter, die vaker bij haar vaste vriend is, bij haar komt eten en maakt daar op haar manier overdreven werk van, maar het uiteindelijke resultaat is ook hier nihil omdat Esmeralda vertelt dat ze wil gaan trouwen maar min of meer verbiedt dat haar moeder naar de bruiloft komt en daar als goedmakertje tegenover stelt dat ze dan ook niet hoeft bij te dragen in de kosten. Ze zal de schoonfamilie wel zeggen dat haar moeder in Brazilië zit.

Zeer hilarisch wordt het als Babou in Oostende flats gaat verkopen voor een kortere periode van het jaar, hetgeen timesharing wordt genoemd. Babou wordt samen met anderen eerst ingezet als aanbrenger van klanten en deelt een flat met een oudere vrouw, met wie ze het helemaal niet kan vinden. Als ze die eerste avond de flat probeert binnen te gaan blijkt ze de verkeerde sleutel te hebben, waardoor ze maar bij Bart blijft slapen die deel uitmaakte van een groep waarmee ze eerder die avond zat te eten.

Een ander lid van de groep raadt haar aan te gaan colporteren in Zeebrugge waar veel toeristen aan land komen. Het zorgt ervoor dat Babou, anders dan haar collega’s, veel klanten aanbrengt en daardoor verkozen wordt als verkoopster wanneer een ander haar been breekt. Nota bene omdat er nog hard gewerkt wordt aan de flats aan de kust en overal in de gangen liggen waar men gemakkelijk over struikelt.

Zowel in de liefde met Bart als in haar rol als verkoopster laat Babou, zonder dat dit haar bedoeling is, de nodige steken vallen, waardoor ze tenslotte weer de laan wordt uitgestuurd. Dat belet haar niet om haar kansen toch te grijpen, waardoor een heel aardig einde volgt.

Het afwisselende en humoristische scenario van Marc Fitoussi draagt bij aan de dynamiek van de film die, zoals gezegd, door het verrukkelijke spel van Isabelle Huppert vleugels krijgt.

Hier de trailer van Copacabana, hier mijn verslag van Villa Amalia, hier dat van White material.