Droevige jonge vrouw verlost de zieken uit hun lijden
De Italiaanse actrice Valeria Golino met een lange staat van
dienst maakte met Miele haar eerste
lange speelfilm. Het verhaal over een jonge vrouw die anderen uit hun lijden
verlost is boeiend, maar wordt wel ontsierd door een chaos aan beelden.
Miele, zoals de bijnaam luidt van Irene, hetgeen honing
betekent, woont aan de Italiaanse kust en zet zich in voor mensen die zwaar
lijden en geen gehoor vinden bij andere hulpverleners. Ze gaat, terwijl haar
vriend Stefano en haar vader menen dat ze aan de universiteit van Padua
studeert, naar Mexico om daar een inslaapmiddel te halen dat voor honden
bedoeld is en regelt daarmee in het geheim de euthanasie van Italiaanse zieken,
waarbij ze ook een zelfgekozen muziekstuk laat spelen om de sfeer aangenamer te
maken.
Met fraaie beelden toont Golino de reis van Irene die over
Los Angeles gaat en vervolgens met de bus naar Mexico en de aanwezigheid bij
een zieke persoon en diens geliefde om te zorgen dat de procedure volgens de
regels verloopt.
De film verdiept zich als Irene onder de schuilnaam Irene door
tussenpersoon Rocco naar de Romein Grimaldi wordt gestuurd die de euthanasie
zelf wil doen en alleen het inslaapmiddel wil hebben. Irene heeft een gesprek
met hem maar hij blijft erbij dat haar hulp niet nodig is. Later belt hij haar
nog eens met de vraag of sporen van het middel bij een autopsie terug te vinden
zijn, maar dat is volgens Irene niet het geval. Als ze aan het eind van het
gesprek hoort dat hij kerngezond is, wordt ze woedend. Ze haalt eerst verhaal
bij Rocco en gaat later nog eens naar Grimaldi om uitleg te krijgen over diens
motief om een eind aan zijn leven te maken. Ze doorzoekt daarbij zijn woning om
het inslaapmiddel terug te vorderen. Hoewel dit haar niet lukt, krijgt ze wel
een verstandhouding met Grimaldi, die haar tijdens een etentje vertelt over
opstijgende lucht in een moskee in Istanbul, hetgeen met een vel papier
mogelijk aan te tonen is. Later stuurt hij haar zelfs het inslaapmiddel terug,
waarop Irene opgelucht is, al is dat van korte duur, aangezien ze later met
eigen ogen ziet dat Grimaldi uit het raam gesprongen is.
Deze hoofdlijn wordt ontsierd door een chaos aan beelden,
onder andere over de jeugd van Irene, die moeilijk plaatsbaar zijn. Het toont
aan dat het nog niet zo gemakkelijk is om de kijker aan de hand van beelden mee
te voeren en een bedoeling duidelijk te maken zonder al te expliciet te willen
zijn. Miele geeft in ieder te denken
over de verouderde opvattingen in Italië wat betreft dat hulp aan ongeneeslijk
zieken en mensen zoals Grimaldi die levensmoe zijn.
Jasmine Trinca, die eerder in La stanza del figlio (2001) van Nanni Moretti speelde, draagt de
film met haar rol van eenzame, verlegen jonge vrouw vol bekommernis met anderen.
Aan het eind van de film gaat ze naar Istanbul, bezoekt de moskee die Grimaldi
genoemd heeft en legt het papier, dat hij bij het teruggestuurde inslaapmiddel heeft
gedaan, op het tapijt onder de koepel. Pas als ze wegloopt, hoort ze aan de
stemmen van kinderen dat het papier is opgestegen. Ze kijkt toe en ziet als het
ware de ziel van Grimaldi opstijgen.
Hier
de trailer met Engelse ondertiteling, uitgezonden in het kader van het Movies
that matter festival.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten