Slechts ontgoocheling na verlieservaringen
De voorstelling Los,
gespeeld door twee jonge acteurs van Het Zuidelijk Toneel en geregisseerd door
Lucas de Man, gaat over verlies. De titel van het stuk doet meteen denken aan
het Engelse loss, maar zal eerder op de ontworteling slaan die meestal door het
verlies wordt veroorzaakt. De hoge lelijk roze muur die de twee spelers van
elkaar scheidt, zinspeelt daar op. Van verbinding kan geen sprake zijn. De toeschouwer
kijkt naar twee particuliere werelden.
Voordat het zo ver is hebben we een alleraardigste intro
meegemaakt, die begint met een hele gewone binnenkomst van de acteurs Hanneke
Last en Tijs Huys. Met de begroeting van het publiek stappen ze meteen door de
vierde wand. Van een afscheiding is geen sprake. Hanneke begint heel gedurfd
met het prachtig gezongen Eye of the
tiger uit 1982 en Tijs licht ons in een lieflijk Vlaams in over alle
mogelijke fobies, waarvan er wel vijfhonderd blijken te bestaan. Hanneke
onderbreekt zijn nogal afstandelijke opsomming met een beschrijving van een
angstaanval, die het meest lijkt op een confrontatie met een tijger die er niet
is. Tijs sluit zijn litanie af met eremifobie, angst voor de stilte of volgens
het woordenboek voor het alleen zijn, de eenzaamheid, de verlatenheid.
De verhalen die Hanneke en Tijs ons, nadat ze zich op het
toneel omgekleed hebben, aan weerszijde van de dikke muur vertellen, gaan over
deze laatste, moeilijk te behappen, angst. Hanneke vertelt een afstandelijk
verhaal over een vrouw die, zoals iedereen van ons, in haar leven steeds voor
een keuze stond en dan maar wat koos, met als gevolg dat ze een middelmatig
huwelijk had, tot ze geconfronteerd werd met de dood van haar zoontje. Tijs
vertelt ons over Oscar (1957) die, nadat hij van zijn vader die bij Philips
werkte een cassetterecorder kreeg, een manie ontwikkelde om geluiden op te
nemen en daarmee zijn hele leven doorging, ook tijdens het huwelijk met Anna
met wie hij in de vrije tijd het Grote Routepad dwars door Europa ten einde
liep.
In beide verhalen komt men uit op een oorverdovende stilte.
De vrouw die door Hanneke gespeeld wordt, heeft houvast aan haar man Frank die
er vaak niet voor haar was, maar die op het juiste moment aanwezig is en
daarmee een rots is voor de wankelende, diepbedroefde moeder, Oscar houdt na de
dood van zijn vrouw Anna vast aan de opnames die hij zijn leven lang van hen en
haar gemaakt heeft. Hij wordt zelfs woedend als een collega van zijn werk bij
hem aanbelt om contact te maken en sluit zich helemaal af tot zelfs de tapes na
zeven jaar geen geruis meer voortbrengen en Oscar in een diepe stilte
achterlaten.
De anekdotische verhalen duren helaas te lang en worden daarmee
langdradig. Wat ontbreekt is afwisseling. De vierde wand sluit de toeschouwer
af van de levens van de personen op het toneel. De belichting maakt dit
duidelijk door de zaal steeds meer in het donker te zetten. De toeschouwer
blijft verslagen achter. Wat om half negen begon met een fraaie interactie, is
verworden tot treurige monologen die de toeschouwer na ruim een uur verslagen
in de touwen doet belanden.
Toch is Los niet
de door de Volkskrant getypeerde mokerslag. Daarvoor is de voorstelling te
weinig vlammend. Wellicht heeft het ook met de verwachting te maken die gewekt
wordt op de fraaie poster en in de trailer die op een wand in het café van de
Toneelschuur geprojecteerd werd. Een boeiende interactie tussen twee jonge
mensen over de angsten die het leven kunnen domineren, werd de toeschouwer op
het toneel onthouden. Ontgoocheling is een betere kwalificatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten