Twaalf Amerikanen in de ban van een visionaire zanger
Een Amerikaans album in 12 songs, noemt Jos de Putter zijn
documentaire How many roads. Hij
portretteert daarin een twaalftal Amerikanen die allemaal begeesterd zijn door
het werk van Bob Dylan of de persoon zelf. De Putter verbindt de portretten met
slogans die overal om hem heen opduiken, met mensen in de rij voor een concert
van Dylan en door teksten op karton met statements van Dylan uit zijn
folksongs.
Stuart uit Little Falls vertelt dat 2003 een ongewoon
moeilijk jaar voor hem was met veel persoonlijke en financiële ellende. Hij
bekeerde zich daarom in 2004 tot Bob Dylan en legt uit waarom hij niet eerder
tot diens fans behoorde. In de jaren zestig voltrok zich een waterscheiding in
de VS tussen links en rechts en hij behoorde tot het rechtse kamp. Na zijn
studie ging hij in het leger en leidde zijn leven in een conservatief milieu.
De regel Because something is happening
here but you don’ t know what it is, do you mr. Jones uit Ballad of a thin man sprak tot zijn
verbeelding en paste in zijn ontwikkeling naar meer openheid.
Manor uit Savannah zoekt contact met Jack, zijn oud
leraar Engels, die in de klas altijd nummers van Dylan draaide. De man heeft
zich teruggetrokken op een plek in het bos, waar hij ooit met zijn leerlingen
wandelde en die hij bestempelde als een uithoek van het paradijs. Als Manor
aanklopt, wordt er aanvankelijk niet open gedaan omdat Jack nog slaapt, maar
later vertelt hij uitgebreid over zijn periode als leraar. In 1984 wilde het
bestuur hem kwijt vanwege zijn Dylan voorkeur. Zijn slogan He not being born is busy dying uit It’s allright ma werd door het bestuur niet opgepikt.
De roodharige schrijfdocente Janet uit Pittsburgh gaat
altijd in haar eentje met de auto naar concerten van Dylan hoewel ze buiten
haar vertrouwde omgeving slecht op haar gemak is. Dylan beroert nu eenmaal haar
hart en ziel. Ze reserveert altijd van tevoren onderdak maar kon laatst na het
concert het geboekte motel niet meer vinden in de wirwar van wegen.
Rapper Justin uit Austin rapt in een club en kreeg
bier in zijn gezicht gegooid omdat hij kritisch over de regering zong. Een
oudere man vertelt dat Dylan ook eens zoiets overkwam tijdens een optreden in
een café vol rednecks. Justin werd gegrepen door de regel in Subterranean homesick blues waarin Dylan
zingt dat men geen weerman hoeft te zijn om te weten waar de wind naar toe
blaast. Hij heeft een vriend, Deacon geheten, die door de muziek op het rechte
pad blijft.
Martin schreef in april 1979 een brief aan Dylan over
diens zijn inziens onjuiste bekering tot het christendom. Het leidde tot een
pijnlijk afzien van de muziek van Dylan gedurende een jaar maar ook tot een
correspondentie met David over de relatie tussen joden- en christendom.
Radiopresentator Bob uit Birmingham legt aan de hand
van citaten van Dylan ouders van moeilijke pubers uit hoe ze moeten opvoeden.
Mary, een getrouwde vrouw uit Greensboro, North
Carolina vreesde haar leven als een huismus te moeten leiden en ging in haar
eentje naar een optreden van Dylan, dat haar sterkte in het idee dat ze alleen
verder moest gaan. Ze volgde de folksinger op zijn tournees, hoewel dat een
dure zaak is en ze niet precies wist what she was looking for. Ze sliep in haar
eigen auto en doet dat ook as ze in de buurt van haar vroegere man is die
inmiddels met een andere vrouw woont. Zij neemt genoegen met een plekje in de
garage. Eerder kwam ze bij een witte villa waar ze ooit, in een ander leven
tijdens de Amerikaanse burgeroorlog, samenwoonde met een man die naar het front
ging en op wie ze nog steeds wacht. Ze was doodbedroefd dat het huis net was
verkocht.
Kari en Molly uit Atlanta hebben zelf een tekst
geschreven waarin ze zeggen dat ze de muze van Dylan willen zijn en dragen die
vol overtuiging voor.
Peter uit Philadelphia speelt nummers van Dylan. Op
zijn veertiende ging hij naar een psycholoog omdat de buitenwereld hem
verwarde. Bob doorbreekt de schijn en wijst op een traditie die verloren is
gegaan.
Sean uit New York doet aan het uitleggen van de
teksten van Dylan op zijn website en ontzenuwt daarbij onwaarheden.
Vliegenier Samuel speelde tijdens zijn
opleiding op een luchtmachtbasis in een band, kende een moeilijke tijd en neemt
albums van Dylan mee naar zijn missie in Irak. Hij herkende veel in Things have changed met het refrein People are crazy and times are strange
I'm
locked in tight, I'm out of range
I used to care, but things have changed,
dat volgens hem over verloren onschuld gaat. Hij stapt in een onbekend avontuur
waarin het elk moment niet pluis kan zijn en de volgende zestig seconden een
eeuwigheid kunnen zijn. Omdat zijn vertrek al snel komt, geeft hij zijn
concertkaartje aan een ander.
Ronnie uit Huntington Beach vertelt dat ze op negen
september 2011 naar een concert van Dylan zou maar voor de televisie belandde.
Ze vindt het opmerkelijk dat de teksten van Dylan op de cd Love and theft overeenkomen met de vreselijke beelden die ze zag,
terwijl hij de teksten eerder geschreven heeft. Ze ziet hem dan ook als een
visionair, zoals de figuur van de wachter in de bijbel die waarschuwt en troost.
How many roads
doet hunkeren naar een nummer van Dylan dat tenslotte komt tijdens de
aftiteling, al is Subterranean homesick
blues natuurlijk nooit genoeg voor een echte Dylan fan die na de
documentaire om te beginnen meteen Things
have changed opzet.
Hier
de trailer, hieronder de coupletten van Things
have changed:
A worried man with a worried mind
No one in front of
me and nothing behind
There's a woman on my lap and she's drinking champagne
Got white skin, got assassin's eyes
I'm looking up into the sapphire tinted
skies
I'm well dressed, waiting on the last train
Standing on the gallows with my head in a noose
Any
minute now I'm expecting all hell to break loose
This place ain't doing me any good
I'm in the wrong
town, I should be in Hollywood
Just for a second there I thought I saw
something move
Gonna take dancing lessons do the jitterbug rag
Ain't no
shortcuts, gonna dress in drag
Only a fool in here would think he's got
anything to prove
Lotta water under the bridge, lotta other stuff too
Don't get up gentlemen, I'm only passing through
I've been walking forty miles of bad road
If the bible
is right, the world will explode
I've been trying to get as far away from
myself as I can
Some things are too hot to touch
The human mind can only stand
so much
You can't win with a losing hand
Feel like falling in love with the first woman I meet
Putting her in a wheel barrow and wheeling her down the street
I hurt easy, I just don't show it
You can hurt
someone and not even know it
The next sixty seconds could be like an eternity
Gonna get lowdown, gonna fly high
All the truth in the world adds up to one
big lie
I'm love with a woman who don't even appeal to me
Mr. Jinx and Miss Lucy, they jumped in the lake
I'm
not that eager to make a mistake
Geen opmerkingen:
Een reactie posten