Geesteszieke man zoekt zijn veiligheid op een verkeerde
manier
Na het zien van Mud
(2012) wilde ik toch iets beters zien van Jeff Nichols. Take shelter is een gezinsdrama van een jaar eerder, waarin de
vader te lijden heeft onder schizofrenie. Een boeiend onderwerp dat helaas door
de Amerikaanse mentaliteit van de man die alles kan te weinig diepgang krijgt.
Curtis LaForche woont met zijn vrouw Samantha, zijn dove
dochtertje Hannah en hun hond Rex in een plaatsje in Ohio met uitgebreide
vergezichten, die behalve schoonheid ook dreiging kunnen uitstralen. In het
begin van de film staat Curtis voor zijn schuur en kijkt naar de lucht die alle
grijs- en zwarttinten vertoont die men zich kan voorstellen. Op het moment dat
het begint te waaien en te regenen ziet hij dat de druppels op zijn huid geel
zijn van de olie. Het fragment is een aankondiging van hetgeen we kunnen
verwachten.
Vervolgens zien we Curtis met college Dewart op een
boorlocatie. Hoewel dat niet genoemd wordt, zou het wel eens om een
boorinstallatie voor schaliegas kunnen gaan. Vanwege een naderend onweer breekt
men eerder op en na een vrijdagmiddagborrel gaat men op huis aan. Die nacht
krijgt Curtis een nachtmerrie waarbij hij door een hond gebeten wordt en weer
die motorolieachtige vloeistof uit de lucht ziet komen.
Niet alleen in zijn dromen ziet Curtis angstwekkende
voorstellingen, ook overdag neemt hij vreemde formaties van spreeuwen waar. Hij
neemt het besluit om, uit angst dat het beest zijn dochtertje zal bijten, een
ren te maken voor zijn hond, maar dat helpt niet veel. De nachtmerries blijven
hem teisteren. Om de veiligheid van zijn gezin te waarborgen begint hij aan de
uitbreiding van de tornadoschuilkelder in de tuin. Een nieuwsbericht over een
gaswolk die inwoners elders lang binnenhield is de aanleiding daartoe.
Tegelijk probeert hij zijn eigen ziektebeeld vast te
stellen. Hij vraagt medicatie aan de dokter die niet verder wil gaan dan een
licht slaapmiddel en hem verwijst naar een psychiater verder weg. Curtis gaat
echter eerst naar zijn moeder die in een begeleid woonproject woont vanwege de schizofrenie
die eerder in haar leven gesteld is en waardoor Curtis en zijn broer door zijn
vader werden opgevoed. Om geld te besparen bezoekt hij vervolgens niet de
psychiater maar een maatschappelijk werkster die wel met hem wil praten. Hij
sluit daarnaast een lening af om zijn bunker verder uit te bouwen en roept de
hulp van Dewart in om met een graafmachine van hun werk een ondergrondse
container tegen de schuilkelder in zijn tuin te plaatsen.
Over zijn vrouw Samatha heb ik het nog niet gehad. Ze steunt
haar man, is lief voor haar dove dochtertje, maar krijgt gaandeweg toch de
kriebels over de weinig communicatieve manier waarop haar man de veiligheid van
het gezin wil waarborgen. Als Curtis wordt ontslagen vanwege het ongeoorloofd
gebruik van de graafmachine, is haar grens bereikt. Het geldgebrek is vooral
funest omdat er juist een operatie gepland staat voor een implantaat in het
hoofd van Hannah. Ze staat erop dat Curtis professionele hulp zoekt, iets dat
in een beetje normale relatie natuurlijk al veel eerder aan de orde zou zijn
gekomen. Het is dan ook irritant dat Curtis heel lang geen hulp accepteert en
op eigen houtje de dreiging probeert af te wenden. Tegelijk is het naïef van
Samantha dat zij haar man zelf van zijn angst probeert af te helpen als ze
tijdens een storm in de schuilkelder gevlucht zijn.
Mooi aan de film is dat er niet te veel wordt uitgelegd. De
kijker wordt door Nichols meegenomen het verhaal in. Af en toe lijkt de
handicap van Hannah ook wel invloed te hebben op het verhaal. De andere kant
hiervan is een grotere gevoeligheid voor gevaar, zoals ook Curtis heeft. Tenslotte
had Take shelter een mooie anti
reclame kunnen zijn voor schaliegas. Het had in ieder geval de overtuiging
vergroot.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten