Zeulen met een urn in een aanstekelijk en sterk drama
Last orders is
gebaseerd op de prachtige roman van Graham Swift uit 1996, in het Nederlands
vertaald als Laatste ronde. In de Nederlandse
titel valt de tweede betekenis van het origineel helaas weg. Behalve de laatste
ronde voor sluitingstijd in een café, staat de Engelse titel voor de laatste
wens van Jack Dodds, een slager uit Londen. Hij wil dat zijn as na zijn
crematie op zee uitgestrooid wordt bij Margate, een badplaats waar hij ooit met
zijn vrouw Amy een huisje wilde kopen. De goede vrienden van Jack zijn niet te
beroerd daaraan gevolg te geven.
De vrienden zijn de vriendelijke gokker Ray, de impulsieve bokser
Lenny en de stabiele begrafenisondernemer Vic. Ray is de huisvriend van de Dodds
en heeft de laatste wens van Jack gelezen in een brief die hij van Amy aan de
oever van de Theems overhandigd kreeg. Zelf gaat Amy niet mee. Het is de dag
dat ze altijd hun verstandelijk gehandicapte dochter June bezoekt. Vince, de
zoon van Jack, is wel van de partij. Hij heeft een autobedrijf en haalt hen in
een riante Merdeces op bij de pub waar de drie alvast een borrel op hun vriend
nemen, Ray en Lenny een pint bier, Vic een whisky. De urn staat op de toog. Jack
is nog altijd een van de hunnen.
De tocht van Londen naar Margate wordt onderbroken door
flashbacks uit het leven van Jack en Amy en hun vrienden. Naadloos last
Schepisi verschillende tijdsepisodes aan elkaar. We zien de vrienden met hun
beginnende liefdes in de pub, de oorlogservaring van Jack en Ray aan het zuidelijke
front, bezoeken van Amy aan de inrichting waarin June verblijft, een uitstapje van
het gezin Dodds met de slagersauto, waarbij Jack Vince vertelt dat hij niet
zijn eigen zoon is en de beelden uit het ziekenhuis waar Jack tevreden sterft
nadat hij een gokje heeft gedaan op een paardenrace, door Ray hem aangeraden,
en die heeft gewonnen. Door al deze verschillende sferen is de film Last orders heel levendig. Nog
levendiger dan in het boek waarin de vrienden steeds hun eigen stukje over de
relatie met Jack vertellen.
De reis naar Margate kent verschillende stops, waarbij de
urn steeds in andere handen overgaat. Gedurende een lunch in de pub waarbij weer
het nodige wordt ingenomen, tijdens een bezoek aan een monument voor gevallenen
uit de Tweede Wereldoorlog en bij een boerderij in Kent waar Jack en Amy elkaar
in de zomer hebben leren kennen. De beelden uit uit dat verleden zijn zonnig en
de prille romance is beeldig. Lenny wordt boos als hij ziet dat Vince met de
urn vooruit loopt om alvast wat as uit te strooien. De oude bokser slaat er
meteen op los maar wordt door de jongere Vince tegen de grond gewerkt. Na een
stop in Canterbury komt men tot het eindpunt, waar men, begeleid door de
weemoedige saxofoonklanken. gebroederlijk de as op de pier van Margate verstrooit.
‘Bye Jack,’ zeggen ze daarbij. Amy neemt op het zelfde moment afscheid van June
en gaat haar eigen leven leiden.
In de fragmenten die langskomen zitten de pijn, de hoop en
vooral de onbreekbare liefde van gewone Londenaren opgesloten. Amy, een mooie
rol van Helen Mirren, heeft vijftig jaar lang de band met June aangehouden,
terwijl Jack haar het liefst uit zijn leven had gebannen door naar Margate te
verhuizen. Ray is gescheiden en voelt veel voor Amy, maar zet dat niet door om Jack
er niet mee te belasten. Vince is een aangenomen zoon, die het bedrijf van zijn
vader niet voortzette. Ondanks hun verschillende levensvisies weten ze het
samen te rooien. Het verhaal is simpel maar overtuigend in zijn echtheid, zowel
door de kleuren, de beelden als de karakters.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten