Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 10 maart 2015

Filmrecensie: Blue Valentine (2010), Derek Cianfrance



Zoetsappige en tegelijk wrange schets van een weinig gelukkige relatie

Het was de preview in My week with Marilyn die me geïnteresseerd maakte in Blue Valentine. Daarin is een jonge vrouw te zien die danst voor een winkel terwijl een jongeman haar zingend begeleidt op de gitaar. Ik had genoten van de rol van Michelle Williams als Marilyn Monroe en was ervan overtuigd dat haar zwakke optreden in Take this waltz een uitzondering was. Helaas werd dat niet bevestigd. Blue Valentine is opnieuw weer zo’n sentimentele Amerikaanse film waarvan er dertien in een dozijn gaan.

De film gaat over de relatie tussen Cindy en Dean, een middle class gezin uit New York met een hond en een dochtertje, Frankie geheten, een schattig meisje in een schattige leeftijd. In het begin van de film gaat de hond dood en wordt het meisje naar de vader van Cindy gebracht, zodat de ouders de tijd hebben om de hond te begraven. Dean maakt meteen gebruik van de gelegenheid om er samen even tussen uit te gaan. Hij boekt een soort liefdeshotel waarin ze even afstand kunnen nemen van de alledaagse zorgen. Cindy heeft er weinig zin in, maar verzet zich niet. Het plan van Dean werkt in de praktijk slecht uit.

Gedurende de film wordt regelmatig teruggeblikt op de verhouding tussen Cindy en Dean. Vanaf het begin zat het eigenlijk al niet goed. Cindy wilde helemaal niets met Dean. De laatste drong zich op. Genant was een etentje bij de ouders van Cindy, waarbij Dean onbeschaamd zijn gebrek aan een opleiding naar voren bracht, terwijl Cindy druk bezig was met een medicijnenstudie. Er was ook nog een andere kandidaat in de liefde, Bobby Ontario, die Dean in elkaar sloeg toen hij vernam dat Dean zijn meisje probeerde af te troggelen. Tijdens het etentje met de ouders van Cindy zit Dean met een blauw oog aan tafel. Wellicht dat Cindy het aanhield omdat ze medelijden met hem had.

Op weg naar het liefdeshotel begint Cindy erover dat ze deze Bobby weer tegenkwam in een liquor store. De naam van de rivaal zorgt meteen voor spanning in de auto, waarmee ze naar het hotel gaan. Een spanning die ze zo goed mogelijk proberen te bezweren, maar die toch steeds weer aan de oppervlakte komt. Ook in de hotelkamer blijft de verzoening uit. In de kamer, geheel ingericht voor seks en romantiek, wordt hun verwijdering meer zichtbaar. De volgende ochtend neemt Cindy de benen. Ze had al tegen Dean gezegd dat ze een dienst had in het ziekenhuis. Dean is evenwel wanhopig als hij haar briefje bij het wakker worden leest en zet een fles drank aan zijn lippen. Dronken neemt hij de bus naar het ziekenhuis waar Cindy werkt en schopt daar heibel. Met het nodige sentiment speelt hij later weer in op de schuldgevoelens van Cindy ten aanzien van hun dochtertje. In plaats van hulp te zoeken of samen een relatietherapie te gaan, modderen ze door.   

Het verhaal is daarmee wel erg mager. De inhoud wordt uitgekauwd. De nodige seksscènes moeten het gebrek aan ontwikkeling verbloemen, maar echt boeiend zijn die ook niet. Het leukste is nog de omgang tussen Dean en zijn dochtertje Frankie, de wilde band die ze in het begin van de film samen hebben. Verder is het allemaal erg zoetsappig. Het geeft te denken over de mentaliteit van Amerikanen die zo’n film bezoeken. Wat zijn de waarden in hun leven? Waartoe worden ze uitgedaagd? Blue Valentine ziende, valt er nog veel te verheffen.

Hier de trailer, die begint met de leuke preview, hier mijn bespreking van My week with Marilyn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten