Zoetsappige en tegelijk wrange schets van een weinig
gelukkige relatie
Het was de preview in My
week with Marilyn die me geïnteresseerd maakte in Blue Valentine. Daarin is een jonge vrouw te zien die danst voor
een winkel terwijl een jongeman haar zingend begeleidt op de gitaar. Ik had genoten
van de rol van Michelle Williams als Marilyn Monroe en was ervan overtuigd dat
haar zwakke optreden in Take this waltz
een uitzondering was. Helaas werd dat niet bevestigd. Blue Valentine is opnieuw weer zo’n sentimentele
Amerikaanse film waarvan er dertien in een dozijn gaan.
De film gaat over de relatie tussen Cindy en Dean, een
middle class gezin uit New York met een hond en een dochtertje, Frankie geheten,
een schattig meisje in een schattige leeftijd. In het begin van de film gaat de
hond dood en wordt het meisje naar de vader van Cindy gebracht, zodat de ouders de tijd hebben om de hond te begraven. Dean maakt meteen gebruik van de
gelegenheid om er samen even tussen uit te gaan. Hij boekt een soort
liefdeshotel waarin ze even afstand kunnen nemen van de alledaagse zorgen. Cindy
heeft er weinig zin in, maar verzet zich niet. Het plan van Dean werkt in de praktijk
slecht uit.
Gedurende de film wordt regelmatig teruggeblikt op de
verhouding tussen Cindy en Dean. Vanaf het begin zat het eigenlijk al niet
goed. Cindy wilde helemaal niets met Dean. De laatste drong zich op. Genant was
een etentje bij de ouders van Cindy, waarbij Dean onbeschaamd zijn gebrek aan
een opleiding naar voren bracht, terwijl Cindy druk bezig was met een medicijnenstudie.
Er was ook nog een andere kandidaat in de liefde, Bobby Ontario, die Dean in
elkaar sloeg toen hij vernam dat Dean zijn meisje probeerde af te troggelen.
Tijdens het etentje met de ouders van Cindy zit Dean met een blauw oog aan
tafel. Wellicht dat Cindy het aanhield omdat ze medelijden met hem had.
Op weg naar het liefdeshotel begint Cindy erover dat ze deze
Bobby weer tegenkwam in een liquor store. De naam van de rivaal zorgt meteen
voor spanning in de auto, waarmee ze naar het hotel gaan. Een spanning die ze zo goed mogelijk proberen te
bezweren, maar die toch steeds weer aan de oppervlakte komt. Ook in de hotelkamer
blijft de verzoening uit. In de kamer, geheel ingericht voor seks en romantiek,
wordt hun verwijdering meer zichtbaar. De volgende ochtend neemt Cindy de
benen. Ze had al tegen Dean gezegd dat ze een dienst had in het ziekenhuis. Dean
is evenwel wanhopig als hij haar briefje bij het wakker worden leest en zet een fles
drank aan zijn lippen. Dronken neemt hij de bus naar het ziekenhuis waar Cindy
werkt en schopt daar heibel. Met het nodige sentiment speelt hij later weer in op de schuldgevoelens
van Cindy ten aanzien van hun dochtertje. In plaats van hulp te zoeken of samen een relatietherapie te gaan,
modderen ze door.
Het verhaal is daarmee wel erg mager. De inhoud wordt
uitgekauwd. De nodige seksscènes moeten het gebrek aan ontwikkeling verbloemen,
maar echt boeiend zijn die ook niet. Het leukste is nog de omgang tussen Dean
en zijn dochtertje Frankie, de wilde band die ze in het begin van de film samen
hebben. Verder is het allemaal erg zoetsappig. Het geeft te denken over de mentaliteit
van Amerikanen die zo’n film bezoeken. Wat zijn de waarden in hun leven?
Waartoe worden ze uitgedaagd? Blue
Valentine ziende, valt er nog veel te verheffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten