Een Romeo en Julia met een bittere maatschappelijke ondertoon
Onder de titel Grenzeloze
liefde schetst omroep Kruispunt het liefdesverhaal van Nizar en Willy, dat
door Christine Otten is opgetekend in het boek Rafaël, zodat de zoon van het stel heet die inmiddels drie jaar oud
is. Otten werd geraakt door het lot van deze twee eenvoudige mensen in
moeilijke omstandigheden.
Het begint heel onschuldig in Griekenland waar zij allebei
werken als animators in de toeristenindustrie. Willy komt uit Eindhoven en ging
naar Griekenland om rust te vinden, voor de illegale (zoals dat nogal
schrijnend genoemd wordt) Nizar uit Tunesië was het werk mogelijk een
springplank om verder Europa in te komen.
Het was liefde op het eerste gezicht. Nizar was meteen
verkocht toen hij de engelachtige Willy zag. Hij verzorgde Willy nadat ze een
brommerongeluk kreeg. Voor haar was het heel speciaal dat hij zoveel aandacht
voor haar had. Het stel trouwde binnen drie maanden. De moeder van Willy was
bezorgd dat het Nizar alleen om de papieren te doen was.
Het stel wilde zich in Tunesië vestigen, omdat Nizar geen
verblijfsvergunning in Nederland zou krijgen. Vroeger was het voldoende om
getrouwd te zijn, maar tegenwoordig worden er strengere eisen aan de verhouding
gesteld. Nizar verbaasde zich er bij thuiskomst over dat zijn vrienden
verdwenen waren, Willy over de armoedige omstandigheden waarin de ouders van
Nizar leefden. Vlak naast een snelweg. De vader maakte tassen die hij op de
markt probeerde te verkopen.
De onzekerheid rond de Jasmijnrevolutie was voor Willy
aanleiding om terug te keren naar Nederland. Haar moeder schrok van de tanks
die ze op Skype langs het huis zag denderen.
Willy was inmiddels zwanger. Nizar zette haar op het
vliegtuig en zou zelf via Lampedusa proberen over te komen. Hij vertelt over de
gammele bootjes vol vluchtelingen waarmee de oversteek met gevaar voor eigen
leven werd gemaakt. De eerste keer tijdens een tocht met een jonge onervaren
kapitein raakte de boot lek en dichtte hij die met zijn Tshirt, maar hij werd op
het vliegtuig gezet en teruggestuurd. De tweede poging lukte wel.
Willy ging met een dikke buik en hun huwelijkspapieren naar
het kamp op Lampedusa waar Nizar werd vastgehouden. Vanwege krampen moest ze
naar het ziekenhuis. Nizar wilde in de ambulance stappen maar werd
tegengehouden. Omdat hij een bewaker geslagen zou hebben werd hij zelfs naar Trapani
op Sicilië gebracht waar een regime heerste waar een onmenselijk regime heerste.
Willy kreeg daar ook weer weeën. Ze vreesde een huilbaby door alle stress.
Nizar ontsnapte, snelde tweeëndertig kilometer naar Trapani
en viel daar in de armen van Willy. Inmiddels had Willy een visum voor drie
maanden voor Nizar gekregen. Zij stapte op het vliegtuig naar Nederland, Nizar
nam de trein. Tijdens een controle van zijn kaartje vreesde hij dat de
conducteur hem uit de trein zou halen, maar dat bleef hem bespaard.
De moeder van Willy zegt dat Nizar erg moest wennen in het
vreemde Nederland. Nizar maakte de geboorte van zijn zoon mee. Het was een
voorbeeldig kind, zeg maar een engel. Het stel woont inmiddels in België, omdat
daar de omstandigheden beter zijn. Ze zijn veilig, maar moeten hard werken om
het hoofd boven water te houden. Willy hoopt dat ze de rust, die ze in
Griekenland al zocht, ooit nog eens zal vinden.
Tussen de ontwikkelingen door wordt Christine Otten
geïnterviewd en zien we beelden van haar en Willy terug in Tunesië en in
Lampedusa voor de research van het boek. Het kerkhof van gammele boten roept
een verschrikkelijk beeld op dat nog steeds actueel is. In steeds grotere mate
zelfs. Van Rompuy vertelde afgelopen zondag in Buitenhof dat er maatregelen
getroffen zijn om rampen te voorkomen, maar de praktijk is anders. Met dit liefdesverhaal
stelt Christine Otten tegelijk een bittere misstand aan de kaak. Waarom mogen
wij wel en zij niet reizen?
P.S. De omslag van het boek, dat vandaag gepubliceerd wordt, is gemaakt naar het
geboortekaartje van Rafaël, die op de getatoeëerde rug van Nizar ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten