Derde generatie oorlogsslachtoffer vindt herkenning bij
leeftijdsgenoten
Hoe is het om een kleinkind te zijn van Holocaust
overlevenden? Welke gevolgen heeft dat voor de identiteit van de betrokkene?
Natascha van Weezel (Amsterdam, 1986) is een derde generatie oorlogsslachtoffer.
Ze werd 41 jaar na de oorlog geboren en probeert in gesprek met joodse leeftijdsgenoten
erachter te komen wat hen onderscheidt en wat hen verbindt.
Natascha begint de documentaire in een disco en vertelt dat
ze houdt van uitgaan, maar dat ze zich anders voelt dan de anderen door de
geschiedenis van haar familie die voor een groot deel is uitgemoord. Haar
grootouders van haar moederszijde ontsnapten de dans door te vluchten naar
Zwitserland, haar grootmoeder Carrie van vaderszijde zat ondergedoken. Haar
ouders, het journalistenechtpaar Max van Weezel en Anet Bleich, namen haar
altijd mee naar de dodenherdenking en andere herdenkingen. Anet vertelt dat
Natascha thuis een koninginnetje was maar op school angstig en teruggetrokken. Later
leed ze aan anorexia. Tijdens een herdenking in Amsterdam Zuid-West haalt Job
Cohen Harry Mulisch aan die stelde dat men zich gelukkig mocht prijzen als men
geen getuige is geweest van de joden die uit hun huizen werden gehaald, maar
Natascha kent wel de verhalen heel goed.
Natascha dineert samen met Daniëlle van Dam (29) die veel
over de Tweede Wereldoorlog leest, maar zich niet belast voelt door haar
verleden.
Rosalie Rottenberg (27) heeft een partner en een kind en
werd net als Natascha heel beschermd opgevoed. Ze had een symbiotische band met
haar moeder. De moeder van Rosalie wijt dit aan het gevoel van onveiligheid dat
altijd op de achtergrond speelt. Natascha vraagt Rosalie wat ze haar eigen
kinderen over de oorlog zal vertellen. Rosalie antwoordt dat ze er niet omheen
draait dat haar familie werd vermoord. Omdat ze zich niet belast voelt, zal dat
geen nadelig effect op haar kinderen hebben.
Natascha gaat naar een jewish
identity day omdat Nathan Bouscher (30) in de organisatie zit en graag
jongeren samenbrengt. Samen met hem gaat ze naar Lichtenvoorde waar zijn opa
zat ondergedoken bij aardige boeren. Na de dood van zijn oma werd Nathan zich
bewust van de betekenis van de opvang, die hem het leven schonk. Later bezoekt Natascha
hem tijdens een zomerkamp in San Tropez waar hij een joodse soulmate probeert
te vinden.
Lion Lissauer (29) oefent zich in een vechtsport, want die
kan nog eens van pas komen. Hij groeide op in Terapelkanaal, maar werd daar
gepest en vertrok naar het westen. Hij studeerde geschiedenis maar werkt in de
bouw in Den Haag. Natascha herkent het gepest en buitengesloten worden. De oorlogsgeschiedenis
gaat altijd door zegt Lion, terwijl hij een spijker uit de vloer haalt.
Suzanne Arbeid (33) is hoofdredacteur van de glossy Jacky en kreeg eerder een burn-out vanwege
de derde generatie problematiek. Natascha gaat met haar naar de Hollandse
Schouwburg vanwaar veel joden naar Westerbork werden afgevoerd. Suzanne ziet
haar achternaam op een marmeren plaat met namen van gedeporteerden en voelt
zich daardoor onderdeel van de geschiedenis. Haar opa werd van Vught naar
Auschwitz overgebracht en droeg een telefoonnummer op zijn arm, de andere haar
oma zat ondergedoken in Woerden.
Jishai Ernst (24) woont al vier jaar in Tel Aviv en voelt
zich ondanks de aanslagen veilig te midden van zijn medeburgers. Hij begrijpt
dat men beter moet communiceren met de Palestijnen, maar wil ook voor zichzelf
opkomen. Natascha heeft daarentegen meegekregen dat iedereen gelijk is. Ze
bezoeken een Holocaust museum in Jeruzalem, waar Jishai zich niet echt
betrokken voelt. Anders dan Natascha is hij nooit naar Auschwitz geweest, omdat
het verleden van zijn oma dan wel erg dicht bij komt. Het is vreemd dat hij
haar kampnummer in zijn arm wil laten tatoeëren en verstandig van de man die
tatoeages zet, dat hij dat niet wil doen.
Tussen door zien we fragmenten van een interview uit 1993 waarin
Carrie, de oma van Natascha, vertelt hoe ze aan een razzia ontsnapte. Ook zijn
er archiefbeelden waarin Natascha op een feestje voor haar oma zingt en waarin
haar moeder tijdens haar bar mitswa een toespraak houdt over alle familie die
niet aanwezig kan zijn. Op het eind vraagt Natasha zich af hoe zij last kan
hebben van de oorlog, maar net als Nathal en Suzanne herkent ze het gebrek aan
vertrouwen in de medemens. Ze is blij met deze herkenning.
Hier
het verhaal van Max van Weezel in VN over tweede generatie oorlogsslachtoffers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten