Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 24 mei 2014

De baas van Europa (2011), documentaire van Christoffer Guldbrandsen



Europa als wespennest zonder koningin

De Deen Christoffer Guldbrandsen heeft zich vanaf 2009 jarenlang verdiept in de aanstelling van een president van Europa. Dat was een zaak van veel gekonkel en compromissen. Uiteindelijk is er iemand benoemd, niet als president, maar als voorzitter van de Raad van Europa die er niet eens zin in had. Zijn aanstelling werd in 2012 met twee jaar verlengd tot 30 november 2014 en wederom zal zijn opvolging wel weer een steekspel worden.

Guldbrandsen schakelt heen en weer in de tijd. Hij begint in 2009 toen Ierland zijn veto uitsprak tegen een president, waarna de zevenentwintig staatshoofden dan wel premiers op zoek moesten naar een oplossing. Dat leverde een historisch machtsspel op dat in De baas van Europa getoond wordt.

In die tijd was elke aangesloten lidstaat een half jaar voorzitter, waarna gewisseld werd.
In december 2000 was er een ruzie tussen Chirac en Schröder over de stemmenweging in de EU. Duitsland had meer inwoners en wilde dat ook in de stembusuitslag terug zien, maar Chirac hield zijn poot stijf. Er werd afgesproken om opnieuw over de besluitvorming na te denken.

In 2002 werd verdere democratisering van de Unie noodzakelijk. Giscard d’Estaing wilde een grondwet en een president omdat de 15 lidstaten moeilijk te besturen zijn. Iedereen is daarmee akkoord. De Duits-Franse as lag echter op ramkoers over de landbouwsubsidies. Duitsland wilde die afschaffen maar Frankrijk niet. Als compromis werd besloten ze in 2006 af te schaffen. Blair was not amused.

In 2003 bezorgde het besluit van Bush om een oorlog tegen Irak te beginnen een tweespalt binnen Europa. Engeland, Italië en Spanje deden met Bush mee, tegen de wil van Duitsland en Frankrijk. Chirac was des duivels. De verdeeldheid zorgde voor machteloosheid. Italië was voorzitter en Berlusconi voer in het Europarlement uit tegen parlementariër Schulz, hetgeen de verhoudingen verder beschadigde. In juli van dat jaar was de ontwerpgrondwet klaar. Als compromis kwam er niet een president, maar wel een voorzitter van de Raad van Europa. Berlusconi deed zijn best het verdrag rond te krijgen maar Duitsland en Frankrijk lagen dwars. Voormalig voorzitter van de EU Prodi begon pas op zijn 54-ste in de politiek maar wist niet dat persoonlijke relaties belangrijker waren dan gemeenschappelijke belangen.

Rasmussen, van voorzitter Denemarken, zit in 2004 in zijn maag met de Polen die financiële steun eisen in ruil voor toetreding. Schröder regelt dit zelf. Rasmussen zegt gelaten dat wie de muziek betaalt ook mag besluiten wat er gespeeld wordt.   

Ierland neemt het stokje over. In Londen wordt een referendum over de grondwet geëist. Chirac is tegen en in Duitsland bestaat de mogelijkheid van een referendum niet eens. Blair moet toegeven als de Liberaal Democraten overstag gaan, tot weerzin van de impopulaire Chirac die niet kan achterblijven en een tegenstem vreest. Als de grondwet na Frankrijk ook door Nederland wordt verworpen, ligt het project op zijn gat.

In 2007 veegt Merkel de scherven bij elkaar. In het verdrag van Lissabon staat dat men verder gaat met de ontwerpgrondwet maar het enthousiasme is weg, zegt Prodi die politiek omschrijft als de kunst om het mogelijke te doen en niet het onmogelijke. Lied en vlag worden in de kast gestopt. Pas twee jaar later wordt het verdrag onder leiding van Zweden geratificeerd.

In 2006 werd Blair vanwege zijn charisma al genoemd als kandidaat voor het presidentschap. Hij kreeg de steun van Sarkozy en Berlusconi. In 2009 stelt Brown zich achter de kandidatuur van Blair die echter als socialist te controversieel is. De leiders van de Benelux blijven over. De Belgische minister president ligt het best in de markt. Van Rompuy was verrast dat men hem had uitgekozen. Volgens Wilfried Martens omdat de politicus - haikudichter een blanco verleden had en weinig ambities kende. 

We wilden naar de sterren, maar zijn op aarde gebleven, stelt Schröder vast. Iedereen denkt nationaal zegt zijn landgenoot Joschka Fischer. Prodi meent dat we in een overgangsperiode zitten tussen een uni – en multipolaire wereld en zegt dat we een kans gemist hebben.   

Hier de promo, voorafgegaan door twintig seconden reclame.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten