Gemeenteraad bekommert zich niet om inwoners
Oude bomen moet men niet verplaatsen, luidt het spreekwoord,
maar de 83 jarige tuinder uit Bergschenhoek die met zijn gezin door zijn
gemeente onteigend gaat worden geeft er een andere draai aan. Oude bomen gaan
toch dood zegt hij, waaruit de berusting spreekt dat er tegen de gemeentelijke
plannen toch niet te vechten is.
Deborah van Dam brengt dit exemplarische drama tussen
machthebbers en mensen op een persoonlijke manier naar voren: de vrouw des
huizes helpt haar kleinkind na de wc in haar broek op een manier zoals oma’s dat
in heel Nederland doen: niet teveel aandringen, maar wel zorgen dat het gebeurt.
In het begin van de documentaire zien we haar met een
hoofddoek op bij het half afgebroken huis. Het regent en het waait. Ze wil
graag de plinten bewaren en roept een bouwvakker die haar het gewenste bezorgt.
Ze reikt hem een tientje aan omdat ze ook al geen koffie voor hen heeft. Ietwat
beschroomd pakt de bouwvakker het papiergeld aan. De vrouw die huis en haard
heeft moeten verlaten is niet rancuneus.
Dat is met haar man wel anders. Die neemt elke gelegenheid
te baat om te foeteren tegen de hoge heren, het stropdassen volk dat niets
waard is. Ook de nieuwe stek die zijn zoon Sep in Luttelgeest de
Noordoostpolder op het oog heeft kan nooit wat worden. Inmiddels wordt er een
vrij machteloze strijd gevoerd met de gemeente. Pedro, de andere zoon,
infiltreert door in de gemeenteraad plaats te nemen. Eigenlijk was het een idee
van dochter Mieke maar zij woont niet in de gemeente. Haar actiepartij Behoud Huis de Haas kreeg met de
verkiezingen een zetel die vervolgens werd bezet door haar broer. Overigens
zorgt de infiltratie ook voor problemen in het gezin. Pedro heeft
vertrouwelijke informatie die hij niet zomaar thuis op tafel kan leggen. Sep
probeert hem te interesseren voor een verhuizing naar Luttelgeest, maar dan
moet Pedro de gemeenteraad opgeven en dat bevalt hem zo te horen wel.
De strijd tussen de tuinder en het gemeente heeft te maken
met de geplande Vinexwijk in de gemeente. De tuinderij moet daarvoor wijken.
Het conflict draait over het moment waarop men zal gaan bouwen. De hoogbejaarde
ouders willen nog twee jaar in hun woning blijven. De kinderen vrezen dat er straks
een braakliggend brandnetelveld zal ontstaan. Terwijl de camera op het
werkzaamheden in het bedrijf is gericht, horen we de verschillende stemmen in
de gemeenteraad: de VVD wil geen precedent scheppen, de wethouder wil geen
uitstel.
Dochter Mieke doet nog een bevlogen appèl op de
gemeenteraadsleden, de burgemeester en de betrokken wethouder om niet alleen
naar de regels te kijken, maar het hart te laten spreken en de eigen burgers
tegemoet te komen, maar na haar emotionele zwijgt iedereen kil.
Tenslotte lijkt het gezin zich bij het voldongen feit neer
te leggen. De vader gaat met Sep mee naar diens toekomstige tuinderij in
Luttelgeest en vindt het daar toch wel fantastisch. De moeder die na de
ontruiming met haar man in een eengezinswoning zit, zegt heel Hollands dat
alles went. Het is alleen jammer dat ze haar kleinkinderen, die graag rond de
tuinderij speelden, niet meer om zich heen heeft. Later moet ze ook nog haar
man missen die na een hersenbloeding in een tehuis is opgenomen.
De ontluistering komt op het eind. In de aftiteling lezen we
dat enkele jaren na het besluit tot ontruiming er nog steeds niet gebouwd
wordt. De wethouder is opgestapt vanwege belangenverstrengeling en de
burgemeester heeft zijn ambt neergelegd. De gemeente verliest 286 miljoen op de
exploitatie van de bouwgrond. Zo gaat het in de wereld.
Hier
de site van Windmillfilm met de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten