Plagerig verlopend, oppervlakkig relatiedrama
De vorige film, An
education (2009), van Lone Scherfig smaakte naar meer en de poster met het
meisje dat op haar tenen staat om een jongen te omhelzen doet verlangen om meer
van hen te zien, maar het uiteindelijke resultaat komt helaas niet veel verder
dan een alledaags, clichématig verhaaltje.
De verhouding waar het om gaat, betreft die tussen Emma
Morley en Dexter Mayhew, twee knappe jonge mensen die elkaar na het
afstudeerfeest van de Universiteit van Edinburgh - altijd een gemakkelijk
moment om bij elkaar te kruipen - tegen het lijf lopen. In alle vroegte
besluiten ze naar de kamer van Emma te gaan, die echter niet zo snel in bed
kruipt bij de knappe jongen van welgestelde ouders. Ze draalt in de badkamer,
zet het nummer Revolution op van
Tracey Chapman en biecht tenslotte haar scrupules op. Dexter is de beroerdste
niet en neemt haar bij zich om samen als vrienden de slaap te vatten.
Dexter refereert voor ze in slaap vallen aan de feestdag van
die dag van een heilige die volgens het gezegde een belofte in petto moet
hebben. Die dag, 15 juli 1988, is belangrijk dag in de film. Die springt, soms
in beeld gebracht in een spiegel of op een laptop, steeds vanaf dat jaar steeds
vooruit in de tijd en laat zien wat er op diezelfde dag gebeurde.
In 1989 verhuist Emma naar Londen. Dexter helpt haar met de
verhuizing van haar bed en gaat zelf naar het buitenland om daar te werken.
Emma werkt in een Mexicaans restaurant waar ze de stand up comedian Ian ontmoet,
die daar komt oberen.
In 1991 gaan Emma en Dexter, die een populaire televisieshow
presenteert, samen op vakantie. Ze nemen wel een aantal regels in acht, die
natuurlijk weer net zo hard gebroken worden. Dexter wordt steeds meer een televisieberoemdheid,
maar veel geluk brengt het hem niet. Zijn moeder, die aan kanker lijdt, verwijt
hem dat hij zijn leven vergooit. Dexter zoekt contact met Emma om over zijn
leven te praten, maar die is inmiddels in handen van Ian gevallen met wie ze overigens
een niet al te gelukkige tijd beleeft. (Zijn grappen zijn niet echt leuk.)
Het verhaal loopt met de nodige ontwikkelingen verder tot
2009, als Ian en Dexter elkaar nog eens spreken, en wordt met vaart en humor opgediend,
waarbij de kijker op een plagerige maar voorspelbare manier aan het lijntje
wordt gehouden.
Anne Hathaway was al eerder te bewonderen in Becoming Jane (2009). Helaas kreeg ze in
One day niet de mogelijkheid om echt
haar talent te tonen. Haar preutse gedrag en smachtende blikken zijn nogal
oppervlakkig. Om haar een wat nuffig aanzien te geven draagt ze in het begin van
de film een zwart brilletje. Later wordt ze ook lerares en pas aan het eind
breekt ze door als schrijfster. Erg cliché allemaal.
Het plaatje van de poster komt pas op het eind in de film
voor, als we een flashback zien van de eerste dag dat de twee elkaar ontmoeten.
Dan blijkt hoe weinig het gescheeld heeft dat ze elkaar meteen gevonden hadden.
Maar om daar nou weer een film over te maken? Die dient weinig meer dan om verveelde
passagiers in het vliegtuig te vermaken.
One day werd
gemaakt naar de gelijknamige roman van David Nicholls uit 2009. Wellicht is het
boek beter.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten