Soort verlosser die het levensgevoel van een generatie vertolkte
Het dertigste verjaardagsconcert voor Bob Dylan (rechts op de foto naast George Harrison) op 16
oktober 1992 in het Madison Square Garden Center in New York dat door vele
beroemde collega’s werd opgeluisterd, is alweer ruim twintig jaar geleden en nu
pas is er een officiële registratie van gemaakt door Gavin Tgaylor. Aan de
selectie kleven de nodige vragen. Zo heb ik Johnny Cash niet horen zingen met
zijn vrouw, miste ik Tracy Chapman en Chrissie Hynde en kwam Sinead O’Connor met
haar kale kop alleen tijdens de slotsamenzang in beeld. Daarom heb ik aan het
eind van dit artikel de registratie van haar opzienbare optreden doorgelinkt van
Youtube.
De liederen die wel ten gehore werden gebracht vormen een
dierbare herinnering, die terug deden denken aan de grote televisieconcerten in
de jaren tachtig. Veel teksten gaven hoop in bange dagen en werden
grijsgedraaid. Don’t think twice, it’s
allright, zingt Eric Clapton voorafgaande aan het optreden van The Band met
When I paint my masterpiece.
Documentairemaker Gavin Taylor, die overigens in 2013 overleed, begint met Bob Dylan zelf,
hoewel we hem pas aan het eind op het podium zien met My back pages en Knockin’on
heavens door. Hij wordt gevraagd of hij een dichter is of een zanger. Hij
antwoordt dat hij niet houdt van etiketten en gewoon een guitarplayer is.
John Mellencamp bijt muzikaal de spits af met Like a rolling stone, dat de gevleugelde
zinnen How does it feel to be on your own
with no direction known bevat, gevolgd door A complete unknown, like a rolling stone, waarmee hij de gevoelens
van veel adolescenten uit de jaren zestig en later verwoordde.
Daarna is het de beurt aan Stevie Wonder die achter de
vleugel en op mondharmonica met Blowin’in
the wind komt dat begint met de vraag
How many roads must a man walk down before you call hem a man?
Na Eddie Vedder en Mike McCready van Pearl Jam met Masters of War
kondigt Johnny Cash zijn dochter Rosanne aan die met Mary Chapin Carpenter en Shawn
Colvin, twee andere jonge vrouwelijke singersongwriters, het nummer You ain’t going nowhere ten gehore
brengen.
Richie Havens zingt in Just
like a women over de pijn die een verbroken liefde veroorzaakt. She takes just like a woman, she makes love just like a woman and she
aches just like a woman but she breaks just like a little girl. Door deze regels hard mee te
zingen werd de pijn dragelijker.
Ronnie Wood
brengt Seven days ten gehore met daarin
de oproep tot geduld. Seven days, seven
more days she’ll be coming, I’ll be waiting at the station for her to arrive, Seven
more days, all I gotta do is survive.
Neil Young
komt met het poëtische All along the watchtower, dat begint met de zin There must be some kind of way out of here,
said the joker to the thief. Dit nummer is ook door Freek de Jonge
gebruikt in zijn theatershow De tragiek
(zie onderaan dit artikel). George
Harrison zingt Absolutely sweet Marie,
waarna Tom Petty and the Heartbreakers Rainy
day woman inzetten, gevolgd door Mr
Tambourine man samen met Roger McQuinn.
Er was nog zoveel geweest wat ik had willen horen. Jammer
dat er in 2012 geen vijftigjarige herdenking is geweest. Bob Dylan was dan
misschien geen verlosser in de strikte zijn van het woord maar hij vertolkte wel
het levensgevoel van vele jongeren in de jaren zestig en daarna.
Hier
de registratie van het (non) optreden van Sinead O’Connor. Voor we haar in
Madison Square Garden zien repeteert ze heel gevoelig het nummer I believe in you van de cd Slow train coming. Vervolgens zegt ze dat
deze cd haar in leven heeft gehouden, want zonder deze muziek had ze het niet
overleefd. Op het podium bleef een groot deel van het publiek fluiten omdat ze korte
tijd daarvoor een foto van de paus had verscheurd. Na lang wachten zette ze
eindelijk War in van Bob Marley,
schreeuwend en wel, waarna ze werd opgevangen door Graham Nash (als ik het wel
heb).
Hier de
blogspot Bob Dylan in (het) Nederland(s) voor meer informatie, hier
mijn recensie van Al mijn zonen van
Arthur Miller met daarin de eerste drie strofen van All along the watchtower in de vertaling van Freek de Jonge, hier
mijn bespreking van de experimentele film I’m
not there (2007) van Todd Haynes over Bob Dylan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten