Fraaie compilatie van beelden en zang over de liefde
Kim Longinotto maakte met Love is all: 100 years of love and courtship een compilatie van vooral
stomme beelden die de liefde en de daaruit volgende verkering in de twintigste
eeuw op het witte doek uitdrukken. De beelden gaan over allerlei vormen van
liefde, de heteroseksuele en de homoseksuele, die tussen verschillende rassen
en op verschillende locaties zoals een ijsvloer of een oorlogssituatie. Humor zien we in een fragment waarin een sterke vrouw een
man neerslaat die een seksegenote belaagt en vervolgens samen met haar naar een
sportschool gaat waar ze meer stoeien dan vechten. Jaloezie komt ook aan bod.
De eigenaar van een nachtclub tekent een verleidelijke danseres in zijn kantoor
terwijl zijn vrouw binnenkomt. In een volgende scène wil de vrouw haar
concurrente neerschieten, maar voor het zover komt valt ze flauw. In een oude
film rond Betty komen perikelen voor met twee mannen en een moeder die haar
dochter slecht vindt. Daarnaast zijn er vrijere beelden uit films in kleur uit
de punkcultuur en de jongerencultuur in de jaren zestig. Het is grappig dat een
hospita verbiedt dat Sheila een jongen meeneemt naar haar kamer en hij dat schouderophalend
de aftocht blaast. Treurig was een fragment waarin een man naar zijn geliefde
vriend treint, maar niemand op het perron aantreft.
Ik vond het moeilijk de filmfragmenten, met mooie zang van
Richard Hawley als verbindende schakel, te duiden. Ik herkende een film waarin
het gaat over een Pakistaans familiedrama, waarin de vader moeite heeft zich
aan te passen aan de Engelse cultuur en zijn vrijgevochten dochter, die
spijkerbroeken naait om aan de kost te komen, hem aan het eind tot waanzin
brengt. Ik dacht dat het om een film van Ken Loach ging, maar kon hem niet bij
zijn naam vinden.
Longinotto zegt in een interview met de BBC dat ze het leuk
vindt als mensen daar zelf ook hun eigen verhalen aan toevoegen. Dat zal ik dan
ook doen, temeer omdat een verhaallijn in deze documentaire die verder ook zonder
commentaar is, ontbreekt.
De beelden van oude en nieuwere treinen waarin stellen het
met elkaar aanleggen, met daarachter het wonderschone nummer Open up your door, deden me denken aan
de zomerdag in 1990 dat ik mijn vrouw ontmoette. We gingen samen met de trein naar
een zomercursus in Zuid Frankrijk. De reis ging over Parijs, waar we enkele
uren op het gras lagen vlak buiten Gare du Nord en later onze reis voortzetten
in een rustige coupé die geheel voor ons tweeën was bestemd. De trein is het vervoersmiddel
bij uitstek om los te komen van jezelf en het verlangen naar het onbekende een
kans te geven. Het leidde in mijn geval enkele dagen later tot een
huwelijksaanzoek zoals ook in verschillende filmfragmenten voorkomt, al ging
dat er heel wat informeler aan toe als we zien in fragmenten van lang geleden.
De natuur vormt een bron van inspiratie voor de liefde,
zoals ik in de dagen na aankomst in Zuid Frankrijk merkte. De ijsvloer daarentegen
doet verhitte gevoelens nog sterker uitkomen, zo merkte ik in mijn lagere schooltijd.
Het biedt de jongens de mogelijkheid om hun kracht te tonen tijdens het
hardrijden en de meisjes hun bevalligheid op kunstschaatsen, zelfs al zijn die
vormen tegenwoordig minder gebonden aan de sekse.
Longinotto maakte Love
is all tussen de documentaires Salma
(2013) en Dreamcatcher (2015) in. Ook heel grappig is een zwart wit fragment, waarin een man op kantoor verschijnt en door een gang loopt waar secretaressen in en
uit kamers schieten. De dames die later bij hem binnenkomen neemt hij ongemerkt
de maat van hun rokje op. Op het eind zien we dat de liefde kan groeien of
verdwijnen. In de aftiteling kroelt een vrouw een zittende man door de haren,
terwijl Hawley het krachtige nummer Serious
zingt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten