Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 6 april 2016

Shut up and sing (2006), documentaire van Cecilia Peck en Barbara Kopple


Standpunt over oorlog in Irak maakt countrygroep bewuster

De Dixie Chicks waren een zeer goedverdienende Amerikaanse countrygroep, met drie knappe jonge vrouwen in de schijnwerpers. Ze hadden heel veel succes tot boegbeeld Natalie Maines in 2003 haar ongenoegen kenbaar maakte met het beleid van George Bush inzake Irak. Tijdens het Top of the world tournee in de Sheperd’s Bush Empire Theatre in Londen zei ze dat ze zich ervoor schaamde, dat de president net als zijzelf uit Texas kwam. De uitspraak viel goed bij anti-oorlogsactivisten in Engeland, maar werd haar door patriottistische Amerikanen uit de zuideloijke staten niet in dank afgenomen. De sneer zorgde voor veel ophef, die door Cecilia Peck en Barbara Kopple gedurende drie jaar, heen en weer schietend tussen de jaren 2003 en 2006, uitgebreid in beeld wordt gebracht.

Manager Simon Renshaw, die de groep in 1994 leerde kennen en meteen door had dat er muziek in zat, gaat met de meiden om de tafel zitten om een verklaring voor het thuisfront op te stellen, dat inmiddels bezig is gegaan om cd’s van hun idolen in de vuilnisbakken te gooien of onder wielen van tractoren te laten verpulveren. De hit die ze op dat moment hadden verdween uit de hitparade en radiostations weigerden hun muziek nog te draaien.

Twee weken later zitten ze in Austin, Texas om de tafel met hun sponsor om de situatie te bespreken. Emily Robinson heeft de meest duidelijke mening van de drie en vindt dat ze gewoon eerlijk moeten zijn over hun standpunt inzake de oorlog, maar het probleem is dat hun publiek vooral in het zuiden van de Verenigde Staten woont, conservatief is en onvoorwaardelijk op de hand van Bush, zeker als hij een ander land de oorlog verklaart. Zij kunnen zich niet, zoals de folkzangers Bob Dylan of Bruce Springsteen, gemakkelijk tot tegenstander van het Amerikaanse oorlogsbeleid verklaren want dat kost hun hun publiek. De meiden zetten er een fotoshoot tegenover waarbij ze onder de naam Dixie Sluts aantijgingen in de media op hun blote lijven gekalkt hebben, maar dat helpt hun niet echt.

In 2005 zijn de Chicks uitgeweken naar Los Angeles, waar Emily hoogzwanger is van een tweeling, opgewekt door ivf, net zoals haar zus Martie Maguire eerder had laten uitvoeren. Ze maken daar opnamen voor een nieuw album en praten over de invulling van de toekomst. Natalie vreest dat ze nog niet van hun negatieve imago verlost zijn. Ze herinnert zich de protesten tijdens hun optredens in het zuiden van de Verenigde Staten 2003 die ze met de nodige humor de kop in probeerde te drukken, de controverse met countryzanger Toby Keith die fel tegen hun politieke standpunt was, de hoorzitting over de zaak in de Senaat en een doodsbedreiging aan haar adres, die een concert in Dallas spannend maakte. Emily komt tot rust op de ranch in San Antonio, Martie in haar gezin in Austin en Natalie in Los Angeles.

I’m not ready to make nice zingt Natalie met veel bravoure op het nieuwe album, waarmee de Chicks nieuwe wegen inslaan en op zoek gaan naar een ander publiek. De ontvangst is goed en ze worden in de rug gesteund door het feit dat Bush inmiddels zijn nederlaag heeft moeten slikken over de vermeende massa vernietigingswapens die de aanleiding waren voor de oorlog in Irak. Natalie spreekt over het vertrouwen in hunzelf dat belangrijker is dan hangen naar sponsorcontracten, die altijd weer afhankelijk maken. Dat brengt in juni 2006 het heilige vuur terug en de zin om zichzelf weer te bewijzen. Tenslotte staan ze weer in de Sheperd’s Bush Empire Theatre in Londen, waar Natalie nog eens haar statement van drie jaar daarvoor herhaalt, maar inmiddels een stuk levenswijzer en bewuster.  

Hier de trailer.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten