Standpunt over oorlog in Irak maakt countrygroep bewuster
De Dixie Chicks waren een zeer goedverdienende Amerikaanse
countrygroep, met drie knappe jonge vrouwen in de schijnwerpers. Ze hadden heel
veel succes tot boegbeeld Natalie Maines in 2003 haar ongenoegen kenbaar maakte
met het beleid van George Bush inzake Irak. Tijdens het Top of the world tournee
in de Sheperd’s Bush Empire Theatre in Londen zei ze dat ze zich ervoor
schaamde, dat de president net als zijzelf uit Texas kwam. De uitspraak viel
goed bij anti-oorlogsactivisten in Engeland, maar werd haar door
patriottistische Amerikanen uit de zuideloijke staten niet in dank afgenomen.
De sneer zorgde voor veel ophef, die door Cecilia Peck en Barbara Kopple gedurende
drie jaar, heen en weer schietend tussen de jaren 2003 en 2006, uitgebreid in
beeld wordt gebracht.
Manager Simon Renshaw, die de groep in 1994 leerde kennen en
meteen door had dat er muziek in zat, gaat met de meiden om de tafel zitten om
een verklaring voor het thuisfront op te stellen, dat inmiddels bezig is gegaan
om cd’s van hun idolen in de vuilnisbakken te gooien of onder wielen van
tractoren te laten verpulveren. De hit die ze op dat moment hadden verdween uit
de hitparade en radiostations weigerden hun muziek nog te draaien.
Twee weken later zitten ze in Austin, Texas om de tafel met
hun sponsor om de situatie te bespreken. Emily Robinson heeft de meest
duidelijke mening van de drie en vindt dat ze gewoon eerlijk moeten zijn over
hun standpunt inzake de oorlog, maar het probleem is dat hun publiek vooral in
het zuiden van de Verenigde Staten woont, conservatief is en onvoorwaardelijk op
de hand van Bush, zeker als hij een ander land de oorlog verklaart. Zij kunnen
zich niet, zoals de folkzangers Bob Dylan of Bruce Springsteen, gemakkelijk tot
tegenstander van het Amerikaanse oorlogsbeleid verklaren want dat kost hun hun
publiek. De meiden zetten er een fotoshoot tegenover waarbij ze onder de naam
Dixie Sluts aantijgingen in de media op hun blote lijven gekalkt hebben, maar
dat helpt hun niet echt.
In 2005 zijn de Chicks uitgeweken naar Los Angeles, waar
Emily hoogzwanger is van een tweeling, opgewekt door ivf, net zoals haar zus
Martie Maguire eerder had laten uitvoeren. Ze maken daar opnamen voor een nieuw
album en praten over de invulling van de toekomst. Natalie vreest dat ze nog
niet van hun negatieve imago verlost zijn. Ze herinnert zich de protesten
tijdens hun optredens in het zuiden van de Verenigde Staten 2003 die ze met de
nodige humor de kop in probeerde te drukken, de controverse met countryzanger
Toby Keith die fel tegen hun politieke standpunt was, de hoorzitting over de
zaak in de Senaat en een doodsbedreiging aan haar adres, die een concert in
Dallas spannend maakte. Emily komt tot rust op de ranch in San Antonio, Martie
in haar gezin in Austin en Natalie in Los Angeles.
I’m not ready to make
nice zingt Natalie met veel bravoure op het nieuwe album, waarmee de Chicks
nieuwe wegen inslaan en op zoek gaan naar een ander publiek. De ontvangst is
goed en ze worden in de rug gesteund door het feit dat Bush inmiddels zijn
nederlaag heeft moeten slikken over de vermeende massa vernietigingswapens die
de aanleiding waren voor de oorlog in Irak. Natalie spreekt over het vertrouwen
in hunzelf dat belangrijker is dan hangen naar sponsorcontracten, die altijd
weer afhankelijk maken. Dat brengt in juni 2006 het heilige vuur terug en de
zin om zichzelf weer te bewijzen. Tenslotte staan ze weer in de Sheperd’s Bush
Empire Theatre in Londen, waar Natalie nog eens haar statement van drie jaar
daarvoor herhaalt, maar inmiddels een stuk levenswijzer en bewuster.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten