Australische hulpverleenster stelt verkrachting en
vernedering in Kenia aan de kaak.
De Australische Charlotte Campbell-Stephens werkte als
vrijwilligster in een sloppenwijk van Nairobi toen ze in haar huisje beroofd en
verkracht werd door meerdere mannen. Ze liet het er niet bij zitten, maar moest
door een nieuwe hel aan vernederingen en vertragingen in de rechtszaal,
waardoor ze pas zeven jaar na de brute inbreuk in haar leven genoegdoening krijgt,
al is die nog niet eens gericht op hetgeen waar het haar om gaat: het
beschermen van Keniase vrouwen tegen verkrachting.
Zeer openhartig vertelt Charlotte wat haar in 2006 is
overkomen. In The Guardian van 12 mei
2015 wordt ze geciteerd over een verkrachting door een man in een leren jack
met een kruisje om zijn hals die steeds tegen haar gezicht stootte:
“He
had just this little thin silver necklace with a cross on it, with diamonds on
it, and his chest was sort of hovering above me. And as he was thrusting above
me it kept hitting me in the head and I grabbed hold of it at one point and
twisted it and said to him: ‘You call yourself a Christian.’ And he just
started thrusting harder.”
Acht uur lang was ze het slachtoffer van zware misdaad,
voordat ze een ontsnapping wist te forceren. Ze werd eerst verkracht in haar
huisje en zat later ook opgesloten in het grote huis waarin ook een andere
vrouw, Monica, te grazen was genomen door de gewelddadige bende, die later
opgepakt werd.
De ambassadeur raadde haar aan het land te verlaten, omdat
verkrachtingen toch niet bestraft werden, maar Charlotte hield stand, niet in
de laatste plaats om iets te doen voor de Keniase vrouwen, hen te beschermen
tegen het grote onrecht dat hen werd aangedaan. Ze kreeg de steun van de zwarte
rechercheur Geoff Kinua, die haar opstelling bemoedigend vond. Het leidde tot
de eerste zaak waarbij een verkrachtingsslachtoffer zei waar het op staat en
dat was bijzonder in een land waar het gewoon is om een blad voor de mond te
nemen. Tijdens het identificeren van de daders sloeg ze een van hen, zo woedend
was ze.
Ze vertelt over het moeilijke leven in de sloppenwijk Kibera
in Nairobi. Mensen hebben zelfs geen geld voor de bus en lopen twee keer per
dag tien kilometer naar en terug van hun werk. Ze werkte in een weeshuis met
mishandelde kinderen. Door de kleine behuizingen krijgen kinderen in de
sloppenwijk al vroeg in hun leven te maken met seks.
De rechtszaak sleept zich al vijf jaar voort en wordt
herhaaldelijk door de verdediging getraineerd. In de tussentijd neemt Charlotte
ook actie in de wijk. Ze praat met vrouwen en laat leerlingen hun ervaringen
met seksueel geweld op papier zetten. Verkrachting wordt vaak gezien als een
familieaangelegenheid. Ze begrijpt dat armoede de uiteindelijke oorzaak van
alle problemen is.
Een achtste rechter die zich een jaar later met de zaak
bezig houdt, trekt zich terug nadat ze beschuldigd wordt van partijdigheid. Een
nieuwe rechter staat er op dat de zaak toch doorgaat. Later blijkt er een dossier
ontvreemd. Raadsmannen van de verdediging komen niet opdagen op het moment van
de zitting of zitten haar te jennen.
Op de dag dat het vonnis tenslotte wordt uitgesproken is ze op
een lang verdiende vakantie in Sydney. Ze hoort dat de verdachten schuldig
worden verklaard en de doodstraf krijgen vanwege de beroving, maar niet voor de
verkrachtingen. De doodstraf wordt automatisch omgezet in levenslang, omdat de
doodstraf sinds 1987 niet meer voltrokken wordt. Charlotte laat het er niet bij
zitten, maar gaat terug naar Nairobi en strijdt door tegen de slappe houding over
verkrachting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten