Voorspelbare ontwikkelingen rond een liefdesaffaire
Na het bekijken van La
delicatesse dat Audrey Tautou als de hoofdpersoon Nathalie Kerr misschien
de in de titel bedoelde delicatesse was. Van begin tot eind is ze, zoals ook op de poster, geprononceerd
in beeld. Wellicht valt dat op, omdat het verhaal naar een scenario en een
roman van David Foenkinos verder weinig te bieden heeft. Je zou er snel door
heen kunnen zappen en dan heb je niets gemist, behalve Audrey Tautou
natuurlijk.
Nathalie is meteen al een begeerlijk object als ze een café
binnenstapt en bekeken wordt door de playboy-achtige Francois. Die besluit dat
hij op haar af zal stappen als ze een abrikozendrankje bestelt. Dat doet ze
ook, al heeft ze eerst koffie besteld, maar verandert ze van keuze. Ach ja, de
kijker moet ook wat spanning hebben. Die verbaast zich er vervolgens over dat
de twee elkaar in een volgend shot bij de uitgang uitgebreid kussen en daarna
meteen trouwen. Een zelfde soort vaart zien we later als Sophie, een vriendin
van Nathalie, in een park met speeltoestellen aan Nathalie vertelt dat ze
zwanger is en meteen daarop haar kindje in de wandelwagen zet.
Nathalie maakt ook al vooruitgang op haar werk. Van ouvreuse
in een theater klimt ze op tot medewerker bij een Zweeds bedrijf. Directeur
Charles is meteen al weg van haar. Hij biedt haar een bordje Krispolls aan.
Dan gebeurt het onvoorziene. Francois gaat de deur uit voor
een rondje hardlopen en krijgt een ongeval. Hij komt niet meer bij van zijn
verwondingen. De film is dan al een half uur bezig en is nog niet veel verder
gekomen dan deze inleidende beschietingen.
Om aan haar verdriet te ontkomen gedraagt Nathalie zich als
een workaholic. Haar baas geeft haar daardoor promotie en om dat te vieren gaat
hij met haar uit eten. Ze is echter niet gediend van zijn avances. In plaats
daarvan zoent ze later haar Zweedse ondergeschikte Markus Lundell onstuimig op
de mond als die bij haar langs komt om een zaak te bespreken. Meteen voelt deze
sullige vrijgezel, die op de achtergrond op de poster te zien is, zich aan de top van de wereld. Alle mooie vrouwen die hij
tegenkomt op weg naar huis, werpen hem flirterige blikken toe.
Nathalie is zich van geen schuld bewust. Ze schrikt ervan
als Markus zelf nog eens het initiatief neemt om haar te kussen. Om haar
eerdere gedrag af te kopen, gaat ze een keer met hem uit eten. Het valt te
voorzien dat de twee, niet in de laatste plaats door de Zweedse Pez snoepjes
die Markus haar geeft, toch wat met elkaar krijgen en dat de directeur niet erg
blij met deze ontwikkeling. Hij zegt later tegen Markus dat Nathalie de Yoko
Ono in het bedrijf is, iemand die een bedreiging vormt voor het groepsgevoel in
het bedrijf.
Het vervolg is, net zoals de start, niet echt interessant.
Het verhaal wordt op weinig verrassende manier afgemaakt. Wat nog wel speelt is
het verschil tussen de milieus waar Nathalie en Markus uit afkomstig zijn.
Markus voelt zich minderwaardig bij Nathalie vergeleken. Tijdens een feestje
bij Sophie, de vriendin van Nathalie, gedraagt hij zich erg onhandig.
De dialogen zijn weinig sterk. Door allerlei kunstgrepen lukte
het de broers Foenkinos net een redelijke film af te leveren. In Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (2001),
in Un long dimanche de fiancailles (04)
of in Les poupées russes (2005) kwam
Audrey Tautou beter tot haar recht.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten